tag:blogger.com,1999:blog-373437772024-03-13T23:38:10.750-07:00VALDEOROSAWeblog de Rosa Enríquez
Para o repouso teño palabras coma esferas, redondas e suaves.
Para a loita, finas poutas de lanza e este bravo corazón infatigábel.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.comBlogger189125tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-68867282544704259092013-11-15T02:58:00.000-08:002013-11-15T02:58:27.212-08:00... gavalon: un lugar na ferida da flor-da que abre no centro do núcleo-do centro-do medio....<span lang=""><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-t5LRDHdurFE/UoX-RHHcyzI/AAAAAAAAA4k/Yzfh1NyUCBc/s1600/imagesCA4PQK1S.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-t5LRDHdurFE/UoX-RHHcyzI/AAAAAAAAA4k/Yzfh1NyUCBc/s1600/imagesCA4PQK1S.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<strong>... gavalon ...</strong><br />
</span><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
<br />
</span><br /></span><b></b><b>... foi polo camiño das pegas-</b>ao pasarmos a circunvalación natural de castiñeiros que daba paso á boca dun bosque moito máis profundo. situado após do regueiro agochado na tea seca. houbemos de andar por riba daquelas láminas crocantes antes de albiscarmos o empalme. <br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
o foco de luz abríase inesperadamente-á beira das <i>pedrazas</i>...<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
escribín mil cartas para contarcho-quería que soubeses daquela singularidade-da converxencia-pero non respondiches nunca. non te laies agora de me ver nese espello-con cara de poucos amigos-sen palabras para ti.<br />
<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
</span><br /></span><b></b><b>... foi no tempo das castañas-</b>tirabamos <i>tododereitopolocarreirón</i> que atravesaba o monte. descendiamos cun estilazo de medo: eramos-coma quen di-as acróbatas do lugar. evitarmos o cavorco facíase imprescindíbel. así é que esta destreza nosa tan aparente era pura necesidade. <br />
<br />
nada excepcional-certamente-mais como nos gustaba pensar que si!<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
andai-berraba o meu pai-tirai até o fondo-esperai que chegue. e agardabamos. <br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
díxencho nas cartas: escribín un cento de poemas sobre o desprezo-relatei neles a mesquindade-pero ti estabas demasiado distraído naquel palacio-botando o ollo ás túnicas de sal e diamantes. circulabas gloriosamente polos templos feito un mercenario con dúas caras:<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
outra por tras unha por diante<br />
<br />
<br />
<br />
ver como te deslizabas na densidade daquel sitio foi un espectáculo noxento: finxiches non me coñecer porque carecía de túnica. tal era a túa mediocridade.<br />
<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
</span><br /></span><b></b><b>... foi tamén despois-</b>cando os burgazos tragaron o leite freneticamente-con aquela fame de tres días. xusto aí-nese instante perpetuo-protagonizamos o noso derradeiro esplendor doméstico. acto seguido desaparecemos: liscamos por ese burato do fondo de abaixo do centro do medio do núcleo informe da ferida-esa que ves na pel do auriga.<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
e o auriga era unha muller-para que lo sepas: a mesma que olla cara ti-con cara de nada: habitada polo consolo de saber que nunca máis poderás tocarme-fermosa como son-malia todo o vivido ao teu carón. e ao voso tamén. ouh! violentas criaturas feroces e sonámbulas-brutanas buzacas do mal sentir e mal querer-groseiras pezas dun sistema que denunciades: mortas sodes por dentro-malia o voso ouleo. ollade o mundo. sentide o rumor de seu. escoitade a pregaria insomne destes muros de dentro do núcleo do centro do medio do fondo da nada que arde na ferida da flor.<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
díxenche todo isto e moito máis naquelas cartas. aviseite unha morea de veces: mira que vou liscar-que dei coa abertura e xa teño o carro e a xente. mira que non aturo máis este inferno-que me atrae demasiado a rareza-a deforme-esa que non gusta en palacio. mira que isto se acaba-que o noso auriga tira de min con forza e caio polo foco disparada...<br />
<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
</span><br /></span><b></b><b>... foi polo camiño aquel das pegas</b>-ao pechar da noite-despois de aturarmos aqueles contínuos suspiros eléctricos que choutaban do teléfono da casa. chamaban por nós-para que fósemos. e fomos. <br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
agora estamos alí: nesoutro lado das cousas-nos cómaros verdes dun tempo gaseoso-ese que vedes nas fotos do pasado que tanto vos sorprende. vivimos pegadas ás pedrazas dos camiños-aos cristais rotos-ao mesmo prato sucio que ficou inerte na cociña e que dá tanto noxo-durmimos pois nesa cama torta-coas mantas de couza abafante. e rechiamos se a tocades. <br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
</span></span><br />
instálamonos pois nun lugar misterioro e secreto que non sodes quen de imaxinar. vós unicamente vedes o que se proxecta no voso ecrán fabuloso: gavalon ten un gran poder: coñece o futuro anterior así é que pode amosar aos monstros o froito atroz provocado con crueza imperdoábel.<br />
<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
</span> </span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;"><br />
<span style="font-family: Calibri; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
</span><br /></span> <br />
<br />
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-53025892951605969012013-11-04T11:09:00.000-08:002013-11-06T01:53:13.627-08:00Artigo publicado en La Región hai un mes sobre "Ningún precipicio", o último libro de Olalla COCIÑA. <div style="margin-bottom: 0cm;">
Ningún precipicio, o último libro de Olalla Cociña, preséntase hoxe mércores, 6 de novembro, ás 20:00. O acto será na Fundación Granell.<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-TVA7nkE_M7U/UnfwuuPg_aI/AAAAAAAAA3s/RBb_z_8Zz50/s1600/590_pro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-TVA7nkE_M7U/UnfwuuPg_aI/AAAAAAAAA3s/RBb_z_8Zz50/s320/590_pro.jpg" width="199" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
NINGÚN PRECIPICIO</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Foi o poeta Yves Bonnefoy (Tours, 1923)
quen dixo aquilo tan certeiro de que “<i>Perdemos contacto</i>
<i>tanto con la profundidad del lugar que ocupamos en la tierra como
con la dignidad de las demás personas </i>”. Mais, a que lugar
profundo se refería o francés? A ese vasto territorio de silencio
que existe entre o que en realidade somos e aquilo que pretendemos
ser? Á memoria do vivido en liberdade, moi anterior á esta
consciencia excesiva de que nos miran? Á distancia que coloca
precipicios entre o desexo de irmos cara outras persoas e nós
propias? Certamente, a medida que cumprimos anos, aumentan os abismos
que nos separan dos demais. Se cadra por iso, pensar a infancia, alén
de mitificacións -nalgúns casos pode ter sido dolorosa-, permite
experimentar novamente esa sensación estraña de que ningún
precipicio pode rompernos. Precisamente por iso, porque recupera ese
tramo da memoria sen concesións -nada máis ñoño que presentar o
infantil nun estado de candor perpetuo- nin temor, é polo que me
pareceu tan interesante <i>Ningún precipicio</i>, o novo libro de
poemas -ou son historias?- de Olalla Cociña (Viveiro, 1979). Como
moi ben explica Ildefonso Rodríguez no prólogo, estes poemas-conto
de Olalla, “<i>son</i> <i>relatos de un interior volcado al
exterior</i>” cunha intensidade expresionista, inusual na
narración da experiencia infantil, lograda mediante a subxectividade
rescatada da nenez. O imaxinario da nena que Cociña reflicte neste
poemario achégase ao misterio, a eses pequenos segredos que ficaron
prendidos nos obxectos, un punto de partida para a reconstrución de
cada episodio poético que se ofrece. Existe entón neste libro algo
inquietante, con escenas propias dun filme de Tim Burton -<i>noite
tras noite aparecíaselle a xemelga suicida/ e aloulábaa o remorso
de non ter imaxinado/ que quería matarse (...) xoguemos ao home das
tebras/ oíaa desde debaixo da cama/ desde dentro do armario a
xemelga morta...</i>-, un efecto que a poeta consegue por medio da
ruptura desa fatigosa idealización da infancia subvertindo os mitos.
Aparecerán, xa que logo, ao longo do libro, personaxes dos relatos
clásicos en tesituras diferentes das esperábeis, como a fadiña
inmóbil, por citar un exemplo, que nos remitirá aquí á presenza
da morte. Dá conta tamén dos xogos estraños, practicados ás
escuras, nos que as bocas se aproximan, con calquera escusa, por mor
de remedar o que fan os adultos e que, consecuentemente, colocan á
protagonista fóra da inocencia imbécil que atribuímos tantas veces
ás cativas: <i>“deixábasme abrirche a boca/ como un peixiño mol/
para que che relatara as conversas/ dos debuxos animados/ que te
habitaban (...)/ miña irmá peqquena/ eu protexeríate/ de calquera
catástrofe/ e tu/ pensando o mesmo para min/ abríaste para que te
enchera de debuxos e palabras”. </i><span style="font-style: normal;">En
efecto, os textos da poeta lucense, posúen unha narratividade que
incita á lectura. Son, os seus, contos crueis, expresionistas e
desconcertantes. Instan a “</span><i>abrir a billa e desaparecer/
no chorro efervescente da bañeira</i><span style="font-style: normal;">”.
Porén, non conseguiremos saír facilmente deste libro estraño.
</span><i>Nigún precipicio, </i><span style="font-style: normal;">lévanos,
con esta atmósfera </span><i>nonsense,</i><span style="font-style: normal;">
a un lugar moi moi profundo que pode conducirnos de volta á terra.</span></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
ROSA ENRÍQUEZ
</div>
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-23880895433735348742013-10-29T12:20:00.002-07:002013-11-06T01:57:27.083-08:00CANTOS DE MALDIZER<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-x7hfVZkfCNY/UnAKWVtB4NI/AAAAAAAAA3M/Cv7tjpDF_Q8/s1600/carrito-de-cojinetes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="http://4.bp.blogspot.com/-x7hfVZkfCNY/UnAKWVtB4NI/AAAAAAAAA3M/Cv7tjpDF_Q8/s320/carrito-de-cojinetes.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>CANTO V</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>... e el foi que o paseo por aquela
insólita espiña-</b><span style="font-weight: normal;">incrustada na
tráquea</span><b>-</b><span style="font-weight: normal;">virou</span><b>
</b><span style="font-weight: normal;">nunha especie de danza estraña:
completamente enferma de delicadeza. </span><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">todos
os movementos do noso ir e vir-profundamente obsesivo-inducen dalgún
xeito á decadencia. decaer é torcerse-desvíar o centro de
gravidade: baixalo moi abaixo e deixalo alí-estendido como se for un
tapiz vello.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-style: normal;">cando
me pasaches o correverás-fixen del un entretemento:</span></b><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
trasladei nese obxecto as emocións máis sorprendentes-envieinas nun
suspiro-coma quen manda cartas de amor dun extremo ao outro do
universo. efectivamente-houbo un tempo en que ser e amar constituían
un fluído densísimo. podía percorrer milleiros de quilómetros
dunha alma a outra sen fatiga. pero algo sucedeu que agora non
lembro-algo certamente triste e terríbel. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-style: normal;">...e
volveu do outro lado da espiña-</span></b><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">do
extremo norte desa corda fina-a pequenos saltos. pisou-finalmente-as
entrañas do tempo-coma se o culpase de algo. o secuestro daquel lugar
lamacento-confinado a tan gran desastre ocupaba demasiado espazo na
súa particular tristeza insomne.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-weight: normal;">miña
delicada criatura-as bestas afogaron nas lindes da ucronía. agora-en
circunstancias tan penosas-o tempo cómeos polos pés. e que os
trague enteiros se fai falla!</span></i></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-2802458526679916792013-10-26T01:50:00.002-07:002013-10-26T01:50:57.269-07:00CANTOS DE MALDIZER
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-2mfgCP3CW5U/UmuCEnggFiI/AAAAAAAAA20/_xOk10pEyfM/s1600/ku-xlarge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="http://3.bp.blogspot.com/-2mfgCP3CW5U/UmuCEnggFiI/AAAAAAAAA20/_xOk10pEyfM/s320/ku-xlarge.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>CANTO CATRO</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<b>... tras da
ollada</b>-<b>a miniatura ficou estantía.</b> con medio corpo fóra
da boca e non dixo ren. pero non podería permanecer moito tempo
naquel estado. as cousas móvense-é certo-mais en que sentido
dicimos isto? móvense de lado a lado ou van de adiante cara atrás?
buscan talvez un punto ao que dirixirse? existe este punto?
</div>
<div style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="font-weight: normal; margin-bottom: 0cm;">
<b>o punto</b>-<b>como
destino</b>-ese lugar no espazo tridimensional-suspendido no
aire-como se-despois de voar moito-parase nalgún momento-por algunha
estraña razón-e puider botarnos ollo enriba ou falarnos.
mírame-diría o punto-son esa exactitude que pretendes e que eu
mesmo desprezo-sácame de aquí-é insoportábel estar quieto...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>... e a miniatura volveu meter o
corpo na grota</b>. camiñou novamente por riba da espiña-fixo do
temor e da indolencia que este produce-un espazo minimamente
habitábel para sobrevivir-quería coller aire-antes de volver saír.
miña delicada miniatura-sempre en equilibrio.</div>
<br />
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-87258310553170980332013-10-22T10:28:00.001-07:002013-10-22T11:02:25.397-07:00MEME DOS LIBROS<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>MEME DOS LIBROS</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Envioume Txiki Calvo un convite para facer un meme de libros e, como che son ben guiadiña, cando quero, respondín a todiñas todas as preguntas que se me fixeron. Aí están!!</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><br /></b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Envío este Meme a Navicularia, o blog de Neves SOUTELO, ao Figurante e a Porta Verde</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b></b><b>1º- O último libro que liches.</b>
</div>
<ul><b>Frankenstein ou o moderno</b> <b>Prometeo</b>, de Mary
Shelley. Era unha desas novelas que quedan por ler até que as les
e punto pelota.
</ul>
<ul><b>2º- O libro que mudou o teu xeito de pensar.</b>
</ul>
<ul>Buf... A ver, por elixir un, eu diría que <b>El espectador
emancipado</b>, de Jacques Rancières. Xa é o segundo que lle leo a
este señor e a piques estou de crear un grupo de fans ;)</ul>
<ul><b>3º- O último libro que che fixo chorar.</b>
</ul>
<ul><b>Carné de identidade</b>, de Mahmud <b><span style="font-weight: normal;">Darwix.
O salmo 8, concretamente, pareceume durísimo. Iso de se erguer,
despois de ter morto, e escribir o nome da terra no propio cadáver,
ou nun rifle, arrincoume algunhas bágoas. A verdade é que xa me
entrara a angustia poemas atrás.</span></b></ul>
<ul><b>4º- O último libro que che fixo rir.</b>
<br />
Pois, mira ti, co <b>Manifesto SCUM</b>, redactado por Valerie
Solanas, en 1968, rin a cachón!! Sei que non é un “libro libro”,
mais valerá. Mellor que Miguel Mihura dende logo!! (Que cousas me
veñen á cabeza ás veces, meu! Han ser efectos poscoloniais.)
</ul>
<ul><b>5º- O último libro que prestaras e non che devolveran.</b>
</ul>
<ul>Nin idea. Non me lembro.
</ul>
<ul><b>6º- Un libro que che emprestaran e que non devolveras.</b>
</ul>
<ul>Un de Kerouac...
</ul>
<ul><b>7º- Un libro que relerías.</b>
<br />
<b>Poemas de Alberto Caeiro</b>, de Fernando Pessoa. De feito
estouno relendo agora!</ul>
8º- <b>Un libro para agasallar a cegas.</b>
<br />
<ul><b>Contos de Hoffmann</b>, do alemán Ernest Theodor Wilhelm
Hoffmann, editado en galego por Tris Tram.</ul>
<ul><b>9º- Un libro que te sorprendeu para ben.</b>
</ul>
<ul><b>No hay nadie en casa, </b><b><span style="font-weight: normal;">da
croata Dubravka Ugrešić. É un chisco posmoderno, si, mais axuda a
descomprimir un pouco. </span></b>
</ul>
<ul><b>10º- Un dos primeiros libros que liches na escola.</b>
<br />
<b>Las aventuras de Tom Sawyer</b>, de Mark Twain.
</ul>
<ul><b>11º- Un libro que roubaches.</b><br />
<b><span style="font-weight: normal;">Pois... Roubar
roubar... Non foi a miña intención quedarmo, a verdade. Creo que é
un caso de desidia. Collín o libro e, cando caín na conta, pasaran
xa meses. O caso é que non me atrevín a devolvelo, e, finalmente,
os meses viraron anos e, así, coma quen non quer a cousa, borreino
da cabeza. Debe ser que non me acepto como </span></b><b><i><span style="font-weight: normal;">choriza</span></i></b><b><span style="font-weight: normal;">!!
O libro era </span></b><b><b>Los Pazos de Ulloa</b></b><b><span style="font-weight: normal;">,
de Emilia Pardo Bazán. (non llo digades a naide!!)</span></b></ul>
<ul><b>12º-Un libro que atoparas perdido.</b>
</ul>
<ul>Perdido non atopei ningún e tampouco participei nun
<i>bookcrossing,</i> pero si nun mercadillo no instituto. Nel
deixara dous filmes que intercambiei por <b>O home duplicado</b>, de
Saramago e <b>O Livro do Desassossego</b>, de Pessoa. Eu cando
quero sei ben facer negocios
</ul>
<ul><b>13º- O autor do que máis libros tes.</b> </ul>
<ul>De Pessoa. Que grande!!</ul>
<ul><b>14º- Un libro valioso.</b>
<br />
<b>Contos e lendas da terra do Bolo</b>, un libro de relatos
populares que escribiu meu pai, Esteban Enríquez. Vale moito para
min porque nesas historias está parte do meu imaxinario, sempre
ligado a ese lugar.
</ul>
<ul><b>15º- O libro que estás a ler agora mesmo</b>.
</ul>
<ul>Aparte do de Pessoa -<b>Poemas de Alberto Caeiro</b>-, estou
lendo <b>Utopía</b>, de Tomás Moro, mira ti que cousas, e algúns
ensaios de Walter Benjamin que figuran no <b>Libro II/ vol. 2 </b>
</ul>
<ul><b>16º- Un libro que prohibirías.</b>
</ul>
<ul>Prohibir? Ningún.
</ul>
<ul><b>17º- Un libro que levas tempo querendo ler.</b> <b> </b></ul>
<ul><b>El
acontecimiento de la literatura</b>, de Terry Eagleton. Merqueino
hai uns vinte días en Couceiro e aínda non puiden comezar a lelo.</ul>
<ul><b>18º- O próximo libro que vas ler.</b>
</ul>
<ul><a href="http://www.blogger.com/null" name="firstHeading"></a><span style="font-weight: normal;">Despois
do de Eagleton,</span><b> El Golem</b>, de <span lang="es-ES">Gustav
Meyrink. Estou moi interesada no lado escuro do ser
humano...</span></ul>
<ul><b>19º- O libro que non lerías endexamais.</b>
</ul>
<ul>Un deses de “<i>autoaxuda</i>”. Prefiro psicoanalizarme cunha
amiga e, xa de paso, tomar un café ou unha cervexa.
</ul>
<ul><b>20º- A túa triloxía ou saga preferida.</b>
</ul>
<ul>Prefiro velas no cinema ou na televisión, a verdade. Así é
que, se se permitir, direivos que fun seguidora fanática de
Battlestar Galactica!</ul>
<ul><span style="color: black;"><b>21º- Último libro que che regalaron.</b></span>
<b></b><b> </b></ul>
<ul><b>El anticristo</b>, de Nietzsche.
<br />
</ul>
<br />
<br />
<br />rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-54347936356508205862013-10-19T07:37:00.000-07:002013-10-22T11:06:32.660-07:00CANTOS DE MALDIZER<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-XWLdADAFY2w/UmKY-Pfkr9I/AAAAAAAAA2k/cJlVXWki6to/s1600/equilibrista.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://3.bp.blogspot.com/-XWLdADAFY2w/UmKY-Pfkr9I/AAAAAAAAA2k/cJlVXWki6to/s320/equilibrista.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>CANTO TRES</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>... é que a espiña se movía ao ritmo
da funambulista</b>. vibraba naquela tarde inmorredoira-como vibran as
follas das flores. talvez máis forte. ocorréuselle entón que a
malicia filtrara a negritude da carroña alí dentro. por iso aquela
miniatura-camiñaba pola espiña cos pés en punta.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>a peza de fel naceu sobre a mentira</b>. e afogará no seu negror proceloso e fumeante. sen
dúbida. pero aínda queda para iso e as preguntas apremian... como é
que dobra o tempo-orlando? lévame contigo. non desexo máis estar
furiosa. entrar na túa esfera e lanzarme é o que pretendo. dáme
entón un punzón deses e non me deixes tirada neste lamazal-quero
pinchar a barrigada toda a estes cerdos: deixalos co esófago ao aire
fresco: dicirlles sen delicadeza: comede esta bazofia-cabronazos.
comprobad a que sabe toda la mierda que generó vuestra imbecilidad.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>... e el foi que a espiña parou en
seco</b>. a miniatura humana asomara a cabeza pola boca para descansar un
anaco. unha vez no cumio da dentamia-comprobou que a flor fecal
erosionaba a beleza-porque todo o que se corrompe rompe rompe rompe...
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-20295734227097740452013-10-12T01:28:00.001-07:002013-10-12T01:32:31.952-07:00CANTOS DE MALDIZER<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-IcHjnxhUXmg/UlkHWPhZM6I/AAAAAAAAA2E/-OQ5huqjpPo/s1600/index+ESPI%C3%91A.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-IcHjnxhUXmg/UlkHWPhZM6I/AAAAAAAAA2E/-OQ5huqjpPo/s1600/index+ESPI%C3%91A.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>CANTO DOUS</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>... é que nin sequera nos mirou</b>. aquel
riso amábel foi unicamente un exercicio mecánico para protexer o
segredo: a espiña seguía aprentándolle a gorxa cun vento frío que
fluía por ambos lados. por iso enfríaba o silencio-porque as
temperaturas desa zona interior facíanse extremas. a intensidade
ficou pois prendida nese pau fino. quieta...
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>se puider cantar este canto
botariamos por fóra a delicadeza contida na fríaxe</b>. poderiamos ir ao
centro do forno e liberar tanta angustia conxelada: arderiamos por
dentro-pero talvez nunca poderiamos extirpar o temor. a impresión
que o medo suscita permanece nalgún lugar da memoria-queda alí
oculto. reaparece cando menos o esperamos. gustaríame ter un mapa
para transitar polo inferno e non perderme nesas caras-tantas e tan
idiferentes-co seu aparente estupor.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>...é que non había moito que
mirar</b>-así é que colleu o aire que lle saía pola boca e meteuno
naquela caixa das cousas terríbeis. ás veces creo que gardar o que
nos arrebata a calma en caixas é un modo de suspender o tempo. coma
quen deixa a dor para máis adiante porque se cadra é certo iso de
que co tempo adiquirimos certa perspectiva. pero a espiña aínda
estaba alí: rompendo a dor en dúas mitades...<br />
<br />
<br />
caerán cristais dos ollos das casas e o ceo botará peixes sobre nós. e que caia de todo por todas partes! <br />
<br />
</div>
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-18501936175805754992013-10-06T06:14:00.002-07:002013-10-06T06:42:29.963-07:00UNHA APROXIMACIÓN Á ESTÉTICA DO ASOMBRO EN CARLA ANDRADE: ESE RETORNO IMPRESCINDÍBEL<div class="artigo_autor">
</div>
<br />
<div class="artigo_titulo" id="art_titulo">
UNHA APROXIMACIÓN Á ESTÉTICA DO ASOMBRO EN CARLA ANDRADE: ESE RETORNO IMPRESCINDÍBEL (artigo publicado na revista dixital Incomunidade)</div>
<div class="Container">
<br />
<br />
<div id="Scroller-1">
<div class="Scroller-Container" style="left: 0px; top: 0px;">
<img align="left" src="http://www.incomunidade.com/v9/imgs/artigos/9_1.jpg" style="margin: 6px 6px 6px 6px;" title="" />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
“<i>Las fotografías son en efecto experiencia capturada y la cámara es el arma ideal de la conciencia en su talante codicioso</i>” <u>Sobre la fotografía</u>. Susan Sontag <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Plossu, ademais de Jochen Lempert e Edward Steichen, é un dos
fotógrafos citados por Carla Andrade (Vigo, 1983) ao falar de
preferencias nunha entrevista sobre o seu traballo fotográfico.
Daquela, para comprender mellor as imaxes da artista viguesa,
poderiamos lembrar aquilo que dixo Bernard Plossu (Dà Lat, sul de
Vietnam, 1945) das súas propias. “ <i>Eu fotografo o tempo, -dixo o
francés- a chuvia, a calor, a neve, o vento. Cando tiro fotos dunha
paisaxe, é o clima desa paisaxe o que vexo: é o que crea o ambiente</i>”. Nesta frase obteremos unha “<i>pista</i>” para nos achegar ao que realmente atrae das imaxes de <i>Paths to Land</i>,
de Carla: o brancor. Esta cor adquire un protagonismo absoluto nos
retratos do territorio mental que se nos ofrece. Temos branco sobre
negro, ou gris. Branco sobre azul cincento. Tamén sobre marrón. Mesmo
temos branco en certas imaxes nas que esta apenas aparece, en favor
doutras cores.</span><br />
<br />
<img align="middle" src="http://www.incomunidade.com/v9/imgs/artigos/9_2.jpg" style="margin: 6px 6px 6px 6px;" title="" />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Tendo conta disto, da insistencia nesa luminosidade fría que
dispensa o brancor, o esperábel é preguntarse o porqué do uso
recorrente desta cor. Porén, o máis interesante, ao meu entender, non é
tanto descubrir a causa, mais saber, primeiramente, se conseguiu o que
se propuña e de que maneira o fixo. </span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">O que se propuña: suscitar a curiosidade, provocar estupor,
desconcerto. Nisto apenas se diferenza doutras artistas que,
obviamente, desexan ser percibidas. O que xa resulta máis interesante é
o modo en que o fai: Carla Andrade tira todo dereito, sen complexos,
nunha aparente marcha atrás, para recuperar a estética do romanticismo e
volver ás preocupacións ao respecto do ser e do tempo. </span><br />
<br />
<img align="middle" src="http://www.incomunidade.com/v9/imgs/artigos/9_3.jpg" style="margin: 6px 6px 6px 6px;" title="" />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">A posmodernidade ansiosa vive inmersa en compartimentos que,
inxenuamente, percibe como estancos. Desenvolve múltiples actividades,
corre dun lado ao outro e máis parece que “<i>mata o tempo</i>” no
canto de o sentir plenamente. Para que nos entendamos, na sociedade
posmoderna o espazo foi colonizado por un falso concepto de eternidade
instantánea cuxo berce é a confusión entre recorrencia secuencial de
feitos e duración dun feito único. A domesticidade axuda a mesturar “<i>repetición</i>” con “<i>estensión</i>”
de modo que o simple acto de regar as plantas ao longo dos anos,
fainos crer que é este un instante eterno que cómpre ser vivido á marxe
doutros, así é que separamos, fragmentamos o continum amorfo do cotián
e con el a nós propios/as. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">O suxeito que rega as plantas nada ten que ver co que despois
escoitará a Bob Dyland ou lerá os obituarios na prensa.
Consecuentemente, temos diante nosa un individuo trino, sen ironía, que
se adecúa perfectamente ás diferentes situacións ofrecendo unha
faciana distinta en cada unha. O “<i>poliédrico</i>” adquire relevancia fronte a “<i>unicidade</i>”
que perde interese. Parece que ambas as dúas visións sexan excluíntes,
así é que o fío que podería conectalas rompe. Desaparece. Vívese o
fugaz, nunha obsesiva inclinación polo instantáneo sustentada no
hedonismo. O pracer, a comodidade, a satisfacción rápida, moven o
espírito deste “<i>eu incadescente</i>” que, poucas veces, contemplará
ás necesidades do outro. Ou da outra. O devandito suxeito posmoderno,
de identidade múltiple, concéntrase en si mesmo nun paradoxal exercicio
de autocentrismo, malia esta pluralidade de “<i>eus</i>” que o habita, e así aparece reflectido nas artes e na literatura por medio deses “<i>reality bites</i>”, isto é, anacos de realidade fragmentaria poetizados até a extenuación.</span> <br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Carla Andrade decide romper con esa obsesión pola desestruturación
do individuo e a fealdade, tantas veces impostada, de ámbitos urbanos. O
cinismo e o desencanto perden protagonismo para ela. No seu lugar
devólvenos a idea do “<i>asombro</i>” como punto de partida para
calquera análise ou modo de expresión. O silencio é recuperado do ruído
de fondo que habita no imaxinario posmoderno para ser devolto ao seu
lugar: o entorno natural: aquel oikós helénico que facilitaba o
contacto humano co universo.</span><br />
<br />
<img align="middle" src="http://www.incomunidade.com/v9/imgs/artigos/9_4.jpg" style="margin: 6px 6px 6px 6px;" title="" />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Nesta procura de “<i>pillar</i>” o silencio no seu tímido
esplendor cómpre ser conscientes da influencia de Lois Patiño e,
consecuentemente, James Benning (Milwaukee, 1942) ou Henri Bergson
(1859-1941), na obra de Carla Andrade. Tanto Lois coma Carla recollen
de Benning o interese polo silencio e de Bergson a atracción pola
duración. Por iso nos seus traballos observamos a presencia constante
do tempo da conciencia ligado ó espazo que remata sendo, no caso de
Andrade, un significante do "<i>instante producíndose na conciencia</i>" cuxa banda sonora non é outra que o devandito silencio retratado nese brancor impresionante. </span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">O pano de brétema que aparece nalgunhas imaxes será o que confira ás
fotos ese aspecto inquietante. Séntese na envoltura borrosa que
dispensa o “sfumato” un murmurio suave e misterioso. Coma voces que se
perden no fondo dese tempo espacial desconcertante, a artista viguesa
consegue suscitar a nosa curiosidade. Que haberá máis alá? Que será o
que nos agarde detrás da brétema? Estas preguntas xorden a raíz do
contraste que se ofrece entre a inmensidade do mundo natural e o
individuo que, ou ben aparece no fondo, ou simplemente non está.
Entendemos que a inmensidade da natureza conseguida co retrato das
montañas nevadas resulta abrumadora para un ser humano que,
consecuentemente, se ve minimizado e perde protagonismo.</span> <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">O que importa
entón non é esta figura humana, mais a natureza e a relación que
podería existir entre ambas as dúas. Do mesmo xeito que Lois Patiño no
seu documental experimental “<i>Montaña en</i> <i>sombra”</i>, as
persoas, nas fotos de Carla, son contempladas dende a distancia, en
oposición ás montañas branquísimas, que son miradas de fronte.</span><br />
<br />
<img align="middle" src="http://www.incomunidade.com/v9/imgs/artigos/9_5.jpg" style="margin: 6px 6px 6px 6px;" title="" /><br />
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Nisto,
na memoria perdida desta comunión entre o ser humano e o antigo
“oikós” é onde o traballo de Andrade se volve máis afouto e
interesante. Fóra desa tendencia posmoderna de retratar o sucio,
Carla Andrade, consciente da necesidade dun “</span><span style="font-size: small;">salto
estético</span><span style="font-size: small;">”,
busca inspiración na anterioridade envolvendo cada imaxe dese claror
romántico que engaiola. Recupera pois a idea da fraxilidade humana,
fronte o desencanto cínico decadente, inmerso no resaibo e na
insatisfacción, para propór a observación da contorna e recuperar
o deleite desa contemplación que permite entrar no goce do “</span><span style="font-size: small;">instante
pleno</span><span style="font-size: small;">”
do que fala Lois Patiño.</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Así,
en “</span><span style="font-size: small;">Camino-Hombre-Humo</span><span style="font-size: small;">”
-pertencente ao proxecto artístico “</span><span style="font-size: small;">Paths
to land”</span><span style="font-size: small;">-
por exemplo, a figura do home -situado ao fondo dunha estrada, diante
dunha nube de fume que ascende verticalmente-, trae á memoria “</span><span style="font-size: small;">O
camiñante sobre o mar das nubes</span><span style="font-size: small;">”,
do pintor alemán Fiedrich Caspar (1774-1840). Como Caspar, Andrade
captura a figura masculina por detrás e, sen dificultade, intuímos,
como no cadro do alemán, o desconcerto ante esa fumareda branca que
insiste na inmensidade do natural. En ambas imaxes prevalece o
brancor sobre a cor máis escura das rochas -no cadro de Caspar- ou
da estrada -na foto de Carla-. Daquela, o frío invade a ollada e
pode sentirse certa inquietude. Porén, se no caso do alemán, o home
do cadro adopta unha postura corporal de seguridade que transmite
certo desexo de dominio, isto é, de non caer no abismo situándose
por riba da natureza co intención dominala, a figura humana da foto
de Carla Andrade, vese máis fráxil, así é que observa con
atención o fenómeno. A idea non é a dominación, mais a
convivencia harmónica, sabendo que, en calquera momento, a nosa
prepotencia será derrubada pola impacto dun fenómeno natural
calquera que nos lembrará cal é a idea esencial para estar no
mundo: a de ter conta do asombro como premisa indiscutíbel para
coñecer e comprender o existente.</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="font-family: 'NoticiaText Regular'; font-size: 9pt; font-weight: normal; text-align: left;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
<div id="art_bl" style="cursor: pointer;">
<a href="http://www.incomunidade.com/v9/art_bl.php?art=9" title="Versão Barra Lateral"> </a> </div>
<div>
<br /></div>
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-6312503888571724002013-10-06T05:14:00.000-07:002013-10-12T01:30:10.929-07:00CANTOS DE MALDIZER<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-e4rqxTNGjQI/UlFUEtIYkaI/AAAAAAAAA10/Y79VBni67yE/s1600/800px-L%27Inferno_di_Andr%C3%A8_Goncalves.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-e4rqxTNGjQI/UlFUEtIYkaI/AAAAAAAAA10/Y79VBni67yE/s400/800px-L'Inferno_di_Andr%C3%A8_Goncalves.jpg" /></a></div>
... de cada visión tirar un verso. facer vultos poéticos e alimentar con eles ás crianzas ...<br />
<br />
<br />
<b> canto un </b><br />
<br />
<br />
<b> ... é que tiña unha espiña dentro</b>. por iso non podía respirar ben. falaba en anacos-porque as frases partían no punto exacto que separaba o dito daquilo que quedaba por dicir... tampouco podía murmurar. iso sería como comerse a si mesma e ninguén que desexe ser amada querería alimentarse da carne propia. se o fixer-que quedaría para entregar?<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>estes cantos serán un clamor</b> <b>para os corazóns ennegrecidos pola grisalla</b>-porque finalmente soubemos o máis importante de todo: o inferno estaba alí mesmo-fronte á farmacia. pouco ou nada había nel de singular que puidese resultar interesante. dante pasouse tres pueblos coa descrición do imperio da malicia.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>... é que a espiña estaba alí dentro</b>-atravesando a tráquea-así que o aire envurullábaselle no medio-transformando todo noutra cousa. precisa-repetías en tres golpes de voz-e eu intentábao: berraba cos ollos o que non podía expresar en palabras. era tan estraño... o propio silencio partía-como partiran as cousas que perderamos anos atrás. malia todo-aínda hai días preciosos-nos que lembro como soaba eu na túa boca. non sei porque-mais hai recordos que nunca logramos romper.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>impresión ante o forno:</b> ese que temos preto da casa e que nos pon a pel de galiña. a antropofaxia actual repítese dúas veces por segundo-conste.
eu vin mastigar a autoestima da xente con fruición. a vergonza atravesáballes as meixelas trala infamia. pero-raramente-isto derivou en comportamentos positivos.<br />
<br />
caerán cristais dos ollos das casas e o ceo botará peixes sobre nós. e que caia de todo por todas partes! <br />
<br />
<br />rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-29753333529835837682013-05-29T05:09:00.001-07:002013-10-06T06:09:07.333-07:00Artigo sobre Miguel PALMA, publicado na revista Incomunidade<a href="http://3.bp.blogspot.com/-eyTAMmc_Pn0/UaXu47bJ-dI/AAAAAAAAA0k/Rj2dveSkLvA/s1600/COCHE+ARA%C3%91EIRA.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-eyTAMmc_Pn0/UaXu47bJ-dI/AAAAAAAAA0k/Rj2dveSkLvA/s320/COCHE+ARA%C3%91EIRA.jpg" /></a>
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-5QtRplGiYSM/UaXvKPuLnXI/AAAAAAAAA0s/jCnKq6ZsQX4/s1600/miguel+palma.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-5QtRplGiYSM/UaXvKPuLnXI/AAAAAAAAA0s/jCnKq6ZsQX4/s320/miguel+palma.jpg" /></a>
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-TZ6iVWLDDl4/UaXvfiyd9UI/AAAAAAAAA00/NrEtwdcX5VE/s1600/COHETE.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-TZ6iVWLDDl4/UaXvfiyd9UI/AAAAAAAAA00/NrEtwdcX5VE/s320/COHETE.jpg" /></a>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-U5LCV_DnsVQ/UaXv07zfblI/AAAAAAAAA08/2QNV_s32Yk8/s1600/AVI%C3%93NS.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-U5LCV_DnsVQ/UaXv07zfblI/AAAAAAAAA08/2QNV_s32Yk8/s320/AVI%C3%93NS.jpg" /></a>
<b>O ESÓFAGO DA MAQUINARIA CAPITALISTA PROPOSTO POR MIGUEL PALMA COMO METONIMIA DA ANGUSTIA
</b>
<br />
<blockquote>
“</blockquote>
E<i>star al mismo tiempo dentro y fuera de una postura -ocupar un territorio mientras se merodea escépticamente por sus fronteras- es a menudo la posición de la que proceden las ideas con más intensidad creativa</i><br />
<blockquote>
”</blockquote>
Después de la teoría, Terry Eagleton. (Editorial Debate, 2005) Traducido por Ricardo García Pérez
.<br />
<br />
<br />
Existe un tránsito constante na obra de Miguel Palma dende o interior do sistema até á súa pretendida exterioridade -e viceversa- na que el mesmo, como parte integrante da devandita obra, se converte en cómplice, por desexo propio, para facer explícita esa orde de cousas inherente ó mundo caótico de esquizofrenia alucinante que non sempre somos quen de percibir.
[n]
O seu ovo cósmico, construído con marcas de neumáticos -Pirelli, Yokohama...-, colocado no medio doutras pezas da exposición -Desconforto moderno, CEGAC-, ten de seu unha imperfección infantil nada inocente que permite entrar de cheo nesa idea do caos existente nas sociedades posmodernas que consiste, sobre todo, no desprazamento constante dun espazo a outro, isto é, no movemento. Moverse para vivir ou vivir para moverse? Talvez as dúas opcións?
A cousa é que existe un ovo grande e que este ovo nos envolve. Por iso, ó meu entender, esta escultura integra a esencia do discurso estético de Palma, o lugar idóneo para adquirir unha perpectiva panorámica ó respecto dese tránsito constante que nos propón do privado ó publico, da estética á ética, da normalidade ó seu abismo... Situémonos entón o pé desta figura ovoide e comecemos o noso periplo polo esófago da máquinaria capitalista. Comprobemos como as cousas son. Meditemos sobre a propia participación no masacre.
[n]
Segundo avancemos polas salas do CEGAC, atoparemos os diferentes elementos que conforman o devandito ovo e a pregunta repetirase novamente, agora con máis intensidade. É posíbel habitar no movemento entre eses dous lados do abismo? De que abismo se trata? Refírese Miguel Palma ó tramo entre unha cultura e outra, poño por caso, ou máis ben centra todo na dicotomía entre progresión/regresión? Ou talvez pretende expór unha teoría estética da teoría da arte como potencial emancipadora? Seguramente sexa así e o xogo constante de Palma, explícito no seu fluír entre o institucional e o resto, constitúa un procedemento lúdico cuxa intención implícita non é outra que a de potenciar a autodeterminación do individuo. Así, tras da experiencia artística da contemplación das performances e instalacións, a espectadora -ou espectador-, poderá determinar que papel desempeñar na sociedade, dependendo da súa posición ó respecto do ovo. Isto, en principio.
Porén, o discurso de Palma non pode ser circunscrito a simples dicotomías, pois é de seu complexo e fondo.<br />
<br />
Neste artigo, preténdese tan só un achegamento á súa proposta da arte como construción e proceso de reflexión teórica que pretende experimentar o tempo dende unha postura de anticipación subxectiva. Trátase da experiencia do Futuro Anterior, obviamente distópico, cuxo cerne é esta imperiosa tecnoloxización da vida cotiá, tan esaxerada como disparatada, que deixa ver a nosa inxenuidade -pola que Palma sente unha certa nostalxia- ante o terríbel. Descoñecemos como funciona todo aquilo que usamos e do que dependemos. Daquela, na medida en que ignoramos isto abrimos outra fractura entre o uso do obxecto e a angustia ante a carencia do mesmo.
[n]
Así é que Palma, segundo entra no devandito Futuro Anterior que nos espera tras da sacralización do obxecto tecnolóxico, pode amosar o que a especialización do traballo nas sociedades occidentais supuso para nós en tanto que nos colocou nunha clara posición de febleza, dada a excesiva dependencia que temos os uns das outras.Tod isto sen ter conta do alienante que resulta un traballo en cadea, carente de calquera tipo de creatividade.
A quen interesa facer de nós “funcionadores de aparatos”, sempre distantes, sen apenas empatía coa dor allea e, normalmente, incapaces de concibir un modo de vivir máis cálido e vibrante? “El arte favorece que uno fantasee e desexe.- di Eagleton- Por todas estas razones es fácil entender que son los estudiantes de arte o filología antes que los ingenieros químicos quienes suelen levantar antes barricadas” . De aceptarmos esta idea de Eagleton como certeira, comprenderemos mellor a proposta de Miguel Palma, na medida en que a súa intención é colocarnos diante daquilo que, obviamente, non sempre somos capaces de ver: o núcleo dun hábitat mecánico que actúa como separador de individuos, que consegue xerar un apego á maquinaria, isto é, ós obxectos que, segundo se observa, son imprescindíbeis na nosa vida.
Así é que, a arte para Palma, facilita a visión do que non se percibe a simple vista.<br />
<br />
Pode emancipar ó espectador, levalo a aqueles espazos de reflexión que permanecen inactivos. Porén, é esta funcionalidade política dun discurso comprometido o máis relevante neste artista? Que hai na súa obra que resulte tan interesante, á marxe do que levamos reflexionado até agora? A utilización de obxectos mecánicos -avións, coches, motos...- que, ó seren dispostos en salas de museo, adquiren a categoría de arte? Se isto xa foi levado á prática por Duchamp coa exhibición dos seus “objects trouvés” -Ready-made-, ou, noutro sentido máis pretendidamente artístico por Tingueley, con esas rodas de bici que se convertían nas súas exposicións en “máquinas-escultura” un chisco preciosistas, que temos na obra de Palma que poidamos calificar de “diferente”?
[n]
Se atendemos á explicación que o propio artista dá a Miguel Von Hafe Pérez ó preguntarlle polo seu papel de “coordinador” do proxecto en tanto que colabora con enxeñeiros para a construción das súas maquetas - “Si, e iso ten que ver co feito de querer pórme no papel do espectador xa no propio proceso creativo, pois cando traballamos sen axuda de ninguén rapidamente adquirimos unha serie de costumes que me interesa evitar. (...) Ou sexa, estamos aquí ante un xogo de intereses, porque a min interésame sobre todo saber como funcionan as cousas, e ás persoas que saben como funcionan as cousas interésalles moito máis como van quedar as cousas, cal vai ser o seu aspecto final”- poderemos ter unha idea máis clara ó respecto do interese da obra de Miguel Palma, pois non é unicamente o resultado o que conta, mais a experiencia sensíbel desa creación, o tempo da produción das pezas e o modo en que estas foron creadas.
Nese proceso creador, o artista introduce a outras persoas -enxeñeiros- que aportan o seu coñecemento técnico para a elaboración das “maquinas-escultura”. Daquela, Palma, convértese, el mesmo o di, en “espectador” e “cocreador”. Propón, observa, crea e sitúa a súa obra no contexto que desexa, sempre contando co apoio de expertos neses aparellos. Esta procura doutras áreas do coñecemento -tecnolóxico, mecánico, informático- para construír as maquetas, conduce ó artista a unha mestizaxe perfecta que o coloca na fenda da creación máis actual.
[n]<br />
<br />
Por outra parte, faise tamén moi interesante, a austeridade das pezas, esa apariencia non artística da que Tingueley non quere saír, e que sitúa a Palma fóra da metáfora. O seu desexo non é tanto ofrecer unha linguaxe estetizante, nin minimalista, mais real. “Quero que todas as partes importantes teñan unha función, que pola súa complexidade tecnolóxica, a obra teña unha apariencia non artística”, di Miguel Palma. Conseguido. A exposición Conforto Moderno, compila esculturas, instalacións e vídeo-creacións que constitúen anacos dunha realidade anterior -dos anos cincuenta ou sesenta moita delas-, cunha nostalxia ben medida da inocencia ante os vehículos existente naquela época preinformática na que maquetas, como as que aparecen nesta exposición, formaban parte do decorado das oficinas dos aeroportos, por exemplo.<br />
<br />
En definitiva, a obra de Miguel Palma aglutina múltiples elementos que flotan en distintas direccións cun final aberto. Neste artigo entramos por ese posmoderno ovo cósmico, pasamos pola maqueta dos avións partidos polo medio e chegamos ó proceso creativo. Comprobamos que Palma indaga nesa idea obsesiva de medir a experiencia subxectiva do tempo a través da experiencia creativa. Entendemos que para el é moi importante vivir ó detalle á construción das esculturas, non só como creador, mais como observador e aprendiz, na medida en que desexa pór de manifesto a súa negativa á especialización do coñecemento que, efectivamente, nos priva da percepción e compresión dunha realidade complexa que a conexión dos distintos saberes implica.
[n]
A tradición e a modernidade atravesan o discurso deste artista, non sempre en contraposición, mais, ás veces si. Está fóra do sistema, pero tamén dentro del. Así é que a crítica do mesmo é, precisamente por iso, máis completa. Volvemos entón á frase de Eagleton que aparece como cabeceira do artigo: “Estar al mismo tiempo dentro y fuera de una postura -ocupar un territorio mientras se merodea escépticamente por sus fronteras- es a menudo la posición de la que proceden las ideas con más intensidad creativa” . Eis a chave do interese que suscita Miguel Palma: o seu incómodo tránsito do interior ó exterior, da compracencia acomodaticia ó estoicismo máis crítico, pasando por todas as fases intermedias precisas para acadar a idea exacta do que desexa construír para nós.
[n]
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-65167347396054684282013-04-24T05:07:00.000-07:002013-04-24T05:07:08.619-07:00ARTIGO SOBRE CARLA ANDRADE
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-P6v2elj_iMA/UXfKjscv08I/AAAAAAAAA0E/zvSQ75VZLKE/s1600/1_600.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-P6v2elj_iMA/UXfKjscv08I/AAAAAAAAA0E/zvSQ75VZLKE/s320/1_600.jpg" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-UzXKAEatyQk/UXfKv3qglKI/AAAAAAAAA0M/uFj7a-7Lk_8/s1600/22+FOTO.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-UzXKAEatyQk/UXfKv3qglKI/AAAAAAAAA0M/uFj7a-7Lk_8/s320/22+FOTO.jpg" /></a>
A NÉBOA PINTADA (Artigo sobre Carla Andrade, publicado en Sermos Galiza)
Inquietantes. As imaxes de Carla Andrade (Cangas, 1983), recentemente premiada no II Festival Miradas de Mujeres, atraen. Como se houber un murmurio estraño que nos convidase a entrar, observamos, coa inquietude anterior de quen pensa introducirse nun sitio misterioso, ese mundo neboento que se nos ofrece, esencialmente branco. Paths to land -Camiños cara a terra, así o traduce a artista- amosa unha serie fotográfica de estradas que se estenden até o horizonte. E existirá un fin, detrás desa liña borrosa? Todo parece indicar que non, que ese camiño continúa, que se estira máis e máis. Daquela, o que Andrade plasma coa cámara, eses espazos abertos na fríaxe, constitúen, en certo xeito, o significante do tempo. Un tempo órganico natural. Redondo. Entendo pois a fin do camiño -presente en cada foto desta serie- como un principio doutra cousa. A raia que unifica ceo e terra é o punto neurálxico que trae á memoria a orixe, ese momento en que todo foi concibido. Intúese a presencia constante da repetición, o presente continuo. A ausencia do percorrido que lle presupoñemos ó tempo tal e como o explicamos, ó xeito dunha liña progresiva que se estende e se estende, é a chave. Daquela, temos diante nosa o tempo da conciencia, e, consecuentemente, o enfrontamento cunha realidade da que nos ocultamos: a incerteza: o espazo da contixencia. Un lugar onde o grande e o pequeno conviven en estraña harmonía, malia o desconcerto que isto nos provoque. Así, ofrécese o horizonte como punto de fuga que permite a escapada. Por iso estas imaxes adquiren un certo carácter máxico, na medida en que resultan envolventes. Dalgunha maneira vémonos dentro, mesmo antes da nosa entrada. Contribúe a isto o emprego de planos xerais que, ademais de proporcionar un certo efecto dramático, consegue que nos sintamos incluídas/os nese tempo espacial. Andrade dá conta nestas fotografías dun silencio abrumador que coloca a humanidade xusto no seu lugar: o do asombro.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-30391813211705964542012-10-25T04:25:00.000-07:002012-10-25T04:25:14.385-07:00SITIO DISTINTO ARTIGO PUBLICADO EN "LA REGIÓN" (CORRIXIDO)
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-47G1lKzLMj8/UIkhaIQHOGI/AAAAAAAAAzs/umTP0jvIW_Q/s1600/1351102391517.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="253" width="400" src="http://3.bp.blogspot.com/-47G1lKzLMj8/UIkhaIQHOGI/AAAAAAAAAzs/umTP0jvIW_Q/s400/1351102391517.jpg" /></a></div>
SITIO DISTINTO
Galicia caníbal: embutida nun bucle temporal. Devastada tamén. E burlada. Esa especie que nunca se extingue, a daqueles e daqueloutras que tecen a rede plutócrata, segue aí, á sombra do limoeiro. Son xente que vive á marxe da realidade social, porque, evidentemente, pode facelo. Hai unha importante porcentaxe de poboación que, ou ben apoia as súas políticas inxustas, por crueis coa clase traballadora, ou ben considera que son as 'menos malas'.
Deixando a un lado as análises psicoxeográficas que explicarían este gusto existente en Galicia pola dereita neoliberal españolista, cuxa preocupación polo noso idioma é ínfima, parece claro que Feijoo, convenceu a unha parte importante da cidadanía galega. Na esquerda, a pesar de que, evidentemente, non imos celebrar que se perpetúe un partido cun ideario que rexeitamos, sabemos recoñecer esta 'victoria' electoral que, en gran parte, é debida ás abstencións, conste.
Entón, unha vez recoñecido isto, penso que podemos seguir mirando cara adiante e alegrarnos dos resultados obtidos por AGE que conseguiu ser a segunda forza en 21 concellos. Certamente, Beiras tivo un papel ben importante neste éxito, porque, sexamos realistas, un partido político de tan recente formación, non tivo o tempo suficiente para se facer escoitar tanto como podería de ter comezado antes na escena pública.
Daquela, creo que cómpre ser optimistas, pois o feito en si mesmo dá azos suficientes como para considerar unha 'futuríbel' evolución na recepción da mensaxe que esta formación política pretende transmitir.
A cousa está clara, non importan os anos. Importan os quilos, de capacidade de traballo, obviamente. Da intelectual xa non dicimos nada, pois todo o mundo sabe quen é Xosé Manuel Beiras e como se desenvolve no ámbito cultural, político e social. Non é que toque o piano e poida aprezar en toda as súas dimensións os discursos máis novidosos da arte e da literatura, sexa esta galega ou non. É que esta delicada sensiblidade permite que se confíe máis aínda nel, pois, se somos minimamente honestos/as, recoñeceremos que unha das calidades máis necesarias nun representante do pobo é a empatía. Poñerse no lugar da outra, ou do outro, que ten contratos penosos ou, peor aínda, que está no paro cunha familia que manter, esixe certa delicadeza que, segundo se observa, Feijóo non posúe.
Non é que a altura intelectual de Beiras lle quede lonxe, é que nin sequera pode albiscala. As cousas como son. E claro, visto dende un punto de vista humanista, como o de José Luís Sampedro (Barcelona, 1917), Stéphane Hessel (Alemaña, 1917) ou Edgar Morin (1921), faise evidente que necesitamos máis calidade humana e menos liberalismo.
Daquela, máis capacidade de análise para poder resolver os problemas económicos sen castigar sempre á clase traballadora. Estes intelectuais que acabo de citar son, como se pode aprezar, xente moi nova e vibrante. Iso é o que se observa en Beiras, que non é cínico porque vibra. E nós vibramos con el. Perseveramos.
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-78699046879133870432012-10-23T04:55:00.001-07:002012-10-23T04:55:05.288-07:00TEXTO DE ANDREA NUNES PARA A PRESENTACIÓN DO "ATLAS DE CHAGUÁN" EN COMPOSTELA
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-O6vIwUlSHM4/UIaFUI_lYQI/AAAAAAAAAzY/IsRh4brQ36U/s1600/200px-AndreaN%25C3%25BA%25C3%25B1ez.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="312" width="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-O6vIwUlSHM4/UIaFUI_lYQI/AAAAAAAAAzY/IsRh4brQ36U/s400/200px-AndreaN%25C3%25BA%25C3%25B1ez.jpg" /></a></div>
<i>Parafraseando a Rosa</i>(por <b>Andrea Nunes Brións</b>)<i>e o seu Atlas de Chaguán</i>
Ocuparon practicamente todo, xurdiron de todos os recunchos,
o auxilio non chegou a todas as casas, conformause así, o Atlas de Chaguán.
Soubose entón qué significaba aquela idea do frio.
A respiración faise densa e repetimos sempre a mesma escena;
“De como os deuses nos violaron por dentro e nos rompimos todas”
A violencia do cotiá, a violencia invisibel, as relación de poder,
cómpre estar atentas, por se esperta....
Este é o clamor que tensa as arterias, corre, Baby, run!!
Todas as que nacen en Arizona son sensuais caperucitas en manhatan;
Matan, comen , foden sen xeito, engordan.
Non existe o tempo en Chagúan, so 25000 dólares por cabeza,
Noli me tengere significa non me toques, apuntao ben.
Iso é chaguán; factoria emerxente, bens inmobels, ciruxía estética, señoritas con bolso, caballeras.
Agora, deslícense vostedes,
caian na tunda glaciar,
coman eses porcos coas mans, sen ningún tipo de educación!
Hai libros, Daddy, que contrúen un mar de soños inmenso
porque saben anticiparse,
son estes os libros que amo, os que nos soñan diferentes.
Tes que saber qué significa meter no nariz o canón do sil de colorado...
Minha querida Amerindia crocante;
Que é o que fai que o Home das neves sexa o verdadeiro Home do water?
Quizais nós, malísimas gorgonas, sentimos un odio persistente por todos os praceres vividos a nosa costa....
e como lobas revolvémonos na area trala aldraxe.
Tal vez por iso chegou Naugachc,
todas as nacidas en Naugahc desfixeron o corpo nun abrazo infinito,
meteron o ruido do mundo na boca,
e comérono por partes. Equitativamente.
O canón do sil volveu de Colorado
a terra foi finalmente arada con xeito.
entendimos que a ordenación simétrica do céspede é terrorismo de estado.
Aquí nós, ointenta mil indíxenas,
facemos que inche o tempo, que se multiplique,
Sabemos que doe vivir na intemperie.
Mais xuntas,
celebramos
un mundo de soños e liberdade!.
Obrigada e Parabéns!
rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-463727866526414502012-07-29T06:19:00.001-07:002012-07-29T06:19:37.062-07:00ATLAS DE CHAGUÁN<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ROxlUKzxOlU/UBU4QfDMaTI/AAAAAAAAAyw/EE5A_8u1Drs/s1600/D%25C3%2593LARES.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="312" width="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-ROxlUKzxOlU/UBU4QfDMaTI/AAAAAAAAAyw/EE5A_8u1Drs/s400/D%25C3%2593LARES.jpg" /></a></div>
<b>a histeria dos escravos non desaparecerá facilmente:</b> chantou as raíces nas terras de chaguán co pánico agochado nunha bolsa de papel: o lugar idóneo para ocultar a nerviosa predisposición á derrota.
o servo adscribiuse pois ao patrón sexual imperante e pagou debidamente polas horas gozadas a cachón. violouse a si mesmo por CORECENTOS MIL MISERÁBEIS DÓLARES. tan tranquilamente.
a aniquilación ética ten o seu berce na ansia de vivir en paz no espazo chaguazoso.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-84179636022822881292012-05-10T04:37:00.000-07:002012-05-10T04:37:29.195-07:00Este sábado, <b>12 de maio, ás 20:00,</b> presentamos <b>DESOBEDIENCIA en OURENSE</b>.
Será na <b>CAFETERRÍA AURIENSE</b>.
Contaremos con <b>Manuel OUTEIRIÑO, Alberte MOMÁN e eu propia</b>.
Estades convidad@s!!
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-kf6M3cjECk0/T6unuCGV2EI/AAAAAAAAAyg/qdu2O7P5DKM/s1600/Desobedienciaport.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="251" src="http://3.bp.blogspot.com/-kf6M3cjECk0/T6unuCGV2EI/AAAAAAAAAyg/qdu2O7P5DKM/s400/Desobedienciaport.jpg" /></a></div>
<b>DESOBEDIENCIA é un conxunto de poemas sobre mecánicas viciadas. Daquela, rexeita a impostura e intenta suscitar a reflexión sobre a nosa posíbel participación na podremia. Lonxe dos cántaros baleiros ecoando á luz do día, cada un destes versos leva dentro algo sucio, algunha que outra cicatriz e a reivindicación da autocrítica que comeza por quen escribe: "Agochámonos na pelaxe dos paxaros: somos tigres que se asustan:que temen al amor y lo violentan. Écerto-Antoine. On s'aime.On se déteste."
A idea que latexa é sempre esta: a desobediencia como exercicio ético, sustentado no rexeitamento da dominación simbólica patriarcal e capitalista, no regreso á vida comunitaria.</b>rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-41710829594477055862012-05-08T06:32:00.001-07:002012-05-08T14:20:19.650-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-NhTKYyRQfYc/T6kfY5nwV3I/AAAAAAAAAyQ/xNkxva3cvow/s1600/Desobedienciaport.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="400" width="314" src="http://3.bp.blogspot.com/-NhTKYyRQfYc/T6kfY5nwV3I/AAAAAAAAAyQ/xNkxva3cvow/s400/Desobedienciaport.jpg" /></a></div>
O sábado <b>12 de maio</b>,<b> ás 20:00 </b>presentaremos <b>DESOBEDIENCIA en Ourense</b>.
Será <b>na cafetería Auriense</b>.
Estarán na mesa<b></b> Manuel Outeiriño, Alberte Momán e eu propia.
Anímadevos!!
Por certo, Valdeorosa xa está en <a href="http://valdeorosa.blogaliza.org/">Blogaliza</a>!rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-45759411450419242632012-04-08T01:58:00.003-07:002012-04-08T02:22:34.813-07:00COLABORACIÓN CON CARLOS SILVAImaxe de <b>Carlos Silva</b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-BoHuIvJksPs/T4FT57ylJRI/AAAAAAAAAx0/NbgPlAHqUpY/s1600/rosa%2Benriquez.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="268" width="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-BoHuIvJksPs/T4FT57ylJRI/AAAAAAAAAx0/NbgPlAHqUpY/s400/rosa%2Benriquez.jpg" /></a></div>
O meu poema:
<blockquote></blockquote>Apodrecín con el-arrastroume polos corredores coma nun melodrama barato e cursi. Díxome cousas terríbeis que me asustaron.
Me rompieron el cuerpo de niña con esas ganzúas de animal eléctrico: me pisaron el corazón con un martillo.<blockquote></blockquote>
Reseña de <b>Armando Requeixo</b>, sobre o artista portugués, na súa páxina: <b>CRITICALIA</b>. A reseña titúlase: <b>ARTE INCOMUNIDADA, ARTE MAIOR</b>(se non funciona o link, podedes buscalo en google)
http://armandorequeixo.blogaliza.org/2011/05/31/arte-incomunidada-arte-maior/rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-87423950579860145752012-03-24T06:28:00.001-07:002012-03-24T06:34:08.166-07:00Ademais da miña Dark Butterfly, de Xina Vega, teño pendente a segunda novela de Begonha Caamaño: Morgana en Esmelle.<br /><br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/-4g31qtIwrag/T23M3DED5iI/AAAAAAAAAxc/4Voi3xQ5JAE/s1600/montaxe-morgana-300x184.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 184px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-4g31qtIwrag/T23M3DED5iI/AAAAAAAAAxc/4Voi3xQ5JAE/s400/montaxe-morgana-300x184.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723455947544978978" /></a><br /><br />Morgana en Esmelle<br />Caamaño, Begoña<br /><br />Unha novela que reescribe o mito cunha ollada contemporánea<br /><br />Logo do Ano Cunqueiro, Begoña Caamaño consegue propoñer unha ollada diferente sobre o mundo artúrico e a Terra de Miranda. Son os remorsos e as culpas sentimentos que nos acompañan toda a vida? Temos acaso dereito a esquecer os danos causados polas nosas decisións? Con preguntas semellantes, a chegada de Morgana racha a aparente serenidade coa que Merlín vive na fraga de Esmelle. Na novela de Begoña Caamaño, a medio irmá e amante de Artur entra na casa de Miranda en procura de respostas á súa infelicidade.<br /><br />Coa súa dor e coas lembranzas de Merlín vaise tecendo o fío da memoria ata descubrir as razóns últimas da ruína de Avalon e da caída de Camelot. Morgana en Esmelle é unha reflexión en torno á responsabilidade de asumir as consecuencias non desexadas de cada un dos nosos actos. Un debate sobre a necesidade de adoptar compromisos incómodos e implicarse nos momentos históricos.<br /><br />Sacrificada na loita entre dúas concepcións do mundo, Morgana interróganos sobre a lexitimidade das nosas razóns; mais, acaso a súa condición de vítima faina máis inocente?<br /><br />http://www.editorialgalaxia.es/catalogo/libro.php?id_libro=0010080308.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-90637906204941026152012-03-06T22:13:00.001-08:002012-03-06T22:30:56.646-08:00Le bel au bois dormant<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7ep4rafrBwM/T1cAhac72DI/AAAAAAAAAxQ/F0x-mXy62co/s1600/4510549835830336.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-7ep4rafrBwM/T1cAhac72DI/AAAAAAAAAxQ/F0x-mXy62co/s400/4510549835830336.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5717038826006501426" /></a><br /><br />Cadro de María Gallardo<br /><br /><br />Despois-o ruído nas trandeiras: a inxenua revolución das sabas no vento: un tout petit bruit à cet infini quotidien issu de la paresse: le monstre dort. Definitivamente lo hemos pinchado con la aguja. Pero é un estado temporal. Cómpre estar atentas-por se esperta... <br /><br />“<em>A gorgona-leu Baby-entrou na morada dos deuses-tan fieros ellos-tan orgullosos. Levou con ela o martelo de Thor e a preciosa flor do Saguaru. Tamén un libro. Sobre como foi artellada a mesquindade. Disque era un tratado a propósito das bestas ocultas. Escrito con terror. Capítulo primeiro-por exemplo: como los dioses perforan a las muchachas, les abren la cabeza y las ponen a su servicio. Páxinas e páxinas que serviron para nos facer sempre devotas de algo. (…) Esteno profanou entón o templo sagrado. Les gritó que se habían convertido en los hijos de la muerte-pero ellos ni se inmutaron</em>.”<br /> ...<br /><br /> <br /><br /> (O trallazo-crepuscular ou non-é un paso cara a autarquía. <br /> Se esta non se produce por cuestións meramente estéticas-isto é-anticipadamente e sen sentir-estaremos máis preto da liberdade. This is the question for women of world.)rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-33561970660262775322011-12-15T04:59:00.000-08:002011-12-15T05:02:34.440-08:00trallazos<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-C6bbSphaapM/Tunv1SJM1eI/AAAAAAAAAxE/hJ-rhLXsOOQ/s1600/dylan-thomas_1016632c.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 250px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-C6bbSphaapM/Tunv1SJM1eI/AAAAAAAAAxE/hJ-rhLXsOOQ/s400/dylan-thomas_1016632c.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686339703214495202" /></a><br /><br /><br />TRALLAZOS <br /><br />Pum nena pum. Esa é a música que nos separa-daddy. A do principio. O pum pum da criatura humana. Colgada do aire.<br /><br /> ****<br /><br />Unha leve e sutil caricia no esparto bastaría para comprendelo. <br />Pero tu dime-y sin temor:cuántas muertes nacen en ti?<br /><br /> ****<br /><br />A pesar do ruído-permaneces así: en éxtase. Nada perturba a intimidade secreta...<br />O sol morre a túa beira. Y te separas. Y mueres.<br /><br /> ****<br /><br />Foi unha escisión-unha distancia irreparábel. Un murmurio xordo.<br /><br /> ****<br /><br />Agora-as paredes inchan todo de ausencia. E -a verdade- non me sorprende. Sempre me pareceu que a dor é un cristal que rompe as costuras de dentro das casas facendo un túnel entre o salón e a tráquea. Neste caso o meteorito foi un trallazo no hipotálamo. <br /><br />Así é que eu -vástaga de bronce e zucre- entrei nesa grota grande e cheguei ao noso canón do Sil-en Colorado. <br />Dalgún xeito perdín a idea muscular de vivir.<br /><br /> **** <br /><br /><br />E teño -por iso- grandes dificultades de supervivencia. É certo. Aceptar o teu esquema esquelético e ser contigo piel roja é unha operación complicada-daddy. Tal vez por esa razón te busco y te busco porque anhelo la explosión: o trallazo na memoria. Quero desinchar as paredes. Colocar a bomba no túnel. Romper todo. <br /><br />Mais rien ne casse plus car nous avions un contrat d'amour inexplicable. Une forteresse.<br /><br /> ****<br /><br />Do noso contrato-quédome co campo -e- principalmente- con esa elástica compostura da herba. El desvanecimiento violeta de algunas flores tibias lo quiero también para mi. Igualmente farei meu o rebumbio de estalotes marcándome o paso: pum nena pum. Pum pum.<br /><br /> **** <br /> ****<br /><br />Mátame esta angustia. Non é melancolía. É un terror denso e abdominal: une grosse émotion à l'intérieur. Xusto no estómago da pobreza.<br /><br />Vivo pois un éxodo brutal coa absurda pretensión de atravesar o Nilo en canoa. Quero pasar do Courel a Novoneyra e volver aquí-ao centro. Ler a Keats en silencio e respirar<br /><br />Fareino porque non teño pensado aceptar que somos un pum pum que se desfai entre os dedos-que sucumbe aos golpes do vencello dalgúns bárbaros inertes.<br /><br /> ****<br /> ****<br /><br /><br /><br /><br />Creo que Dylan Thomas consideraba a poesía algo orgánico. Talvez por iso a sentiu como un vergallo no centro da cabeza pois é aí onde habita o criterio desorganizado. Más inclinado a caer que a levantarse-o maldito entre os malditos cubriu de esparto as palabras. Foi un titán moi bárbaro nas tabernas. <br /><br />A creación poética esquematízase así-nun pensamento orxíastico-a pesar da distorsión da linguaxe e das súas particulares trampas. <br /><br />Por iso-o segredo mellor gardado dos poetas radica no tránsito dos particulares asuntos á expresión exacta. Malia todo-o máis probábel é que non exista camiño algún. Unicamente unha negrísima poza azul celeste. Todas as grandes zorras masculinas da historia viven aí. Definitivamente temos que berralo. <br /><br /> ****<br /> ****rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-26798722555178781852011-11-06T02:42:00.000-08:002011-11-07T02:14:07.952-08:00Un poema de amor Aquí?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-ym5ZRUyLrtw/Tret9jC2KCI/AAAAAAAAAw4/HcCkE9HNEsg/s1600/pobreza-crisis-persona_276495.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 400px; height: 289px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-ym5ZRUyLrtw/Tret9jC2KCI/AAAAAAAAAw4/HcCkE9HNEsg/s400/pobreza-crisis-persona_276495.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5672193528587233314" border="0"></a><br /><br />Un poema de amor Aquí?<br /><br />Escribiríache con gusto un poema de amor. Metería nel a visión do teu corpo e esas mans carniceiras sobre min. Devoraría o teu soldado interior-baby...<br />Lamentabelmente non podo facelo. Non teño industrias para dar acubillo a esta ansia túa. E así-como quen non quere a cousa-calo. <br /><br />O pulso mide os metros de distancia: constrúe un sistema matemático da usura: un lugar que non existe. <br /><br />Aquí non está. <br /><br />Mentres-as cabezas caen ceo abaixo. Discordantes na intemperie. Son cabezas grandes e inmensas. Cabezas rodando cabezas sobre nós. Aquí: neste sitio que non é-procuramos a cociña da casa-por exemplo. Destinámola á diverxencia. <br />Facemos dela un centro de observación natural e vemos -¡Oh si! Lo vemos!-que existe un tramo que nos separa: dende o cuarto até o baño: unha autoestrada interior: a ponte que-supostamente- acurtaría distancias. <br /><br />A política faise Aquí: por iso non existe. <br /><br />Daquela-meu amor- teño claro o que facemos. O que facemos é transitar: percorrer distancias infindas para abrazármonos. E a devoración faise explícita da seguinte forma: ti achégaste pola porta e eu-sabendo como sei que queres tragarme- abro a boca para meterte dentro. Somos entón un laboratorio humano-darling-un vivísimo sacrilexio indecente. Por iso non podo escribir un poema de amor. <br /><br />A científica exploración urbana trouxo o decepcionante da luz incandescente: ces verdoyants vermicelles lumineux qui traînent à nos côtés-comme des vermines... <br /><br />E-líquidos xa pola desazón-amámonos menos. Por iso este poema-me beloved-non pode ser outra cousa que un poema da destrución: o esquema da usura de Pound.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-24506785676392148692011-10-03T11:49:00.000-07:002011-10-04T00:19:14.189-07:00EIS O PRECIOSO TEXTO ESCRITO POR BEGONHA CAAMAÑO PARA A PRESENTACIÓN DE DESOBEDIENCIA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-VdmQ1UQlhS8/TooD_M0aIJI/AAAAAAAAAww/11ppLyoNIR0/s1600/Desobediencia.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 255px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-VdmQ1UQlhS8/TooD_M0aIJI/AAAAAAAAAww/11ppLyoNIR0/s400/Desobediencia.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5659340266052133010" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br />A DESOBEDIENCIA DE ROSA ENRIQUEZ<br /><br /><br /> Aínda que fun convidada a participar nesta presentación que nos reúne para vos falar de “desobediencia”, teño que vos falar primeiro de Rosa, porque non se pode desligar este volume de poemas da personalidade da súa autora.<br /><br /> Non hai moito que coñezo a Rosa Enríquez, apenas dous anos, pero si vos confeso que o meu con ela foi un namora inmediato, o que se di un amor a primeira vista (agardo que mutuo). Cativáronme de Rosa a súa espontaneidade á hora de expresar sentimentos, a súa xenerosidade afectuosa e o seu afán de aprender. Namorei da súa ansia por descubrir e descubrirse e da súa ousadía e afouteza ao amosar ao mundo o resultado das súas pescudas e descubertas. <br /><br /> Rosa Enríquez é unha muller que se abre en canal a si mesma para analizarse, para procurar dentro dela aquilo que non lle gusta e quere erradicar da súa esencia, para descubrir aquelas outras partes do seu ser nas que si acredita. Rosa íspese, mergulla dentro dela, escarva nas entrañas para encontrar á muller que non lle deixaron ser, e sae desa viaxe visceral e sanguenta vitoriosa, triunfante, luminosa. Máis Rosa ca nunca, máis Enríquez, máis Noia. Disposta a facer co mundo o que fixo con si propia: poñelo patas arriba, cuestionalo, esnaquizalo, para logo, xuntando os anacos xa libres de artificios e enganos, vomitalo todo e ofrecérmonolo máis puro e limpo, máis desexábel, máis humano. Ese outro mundo posíbel que tanto arelamos.<br /><br />Pero esa procura de si mesma e do mundo, ese remexer co dedo nas vísceras, non é un camiño do que se saia indemne. Máis forte si, pero magoada. Con feridas fondas e lacerantes que nos han acompañar de por vida. Cicatrices que trazan o mapa do percurso de Rosa na súa loita contra a convencionalidade. Marcas vitais que, sen pudor, de forma case obscena, a autora nos amosa agora neste volume que hoxe se presenta.<br /><br /> 5<br /> DESOBEDIENCIA non é só un conxunto de fermosísimos poemas. É a xeografía dunha batalla; un caderno de guerra.<br /><br /> Eu non son nin poeta, nin crítica literaria, nin profesora de literatura. Non podo pois ofrecervos unha análise das fonduras estilísticas, da beleza da linguaxe, do acertado das imaxes ou da orixinalidade dos recursos empregados pola autora. Convídovos a suplir as miñas carencias coa lectura do fermoso Limiar do escritor Anxo Angueira, que abre o libro, ou a recente crítica publicada por Armando Requeixo e que podedes atopar no seu blog.<br /><br /> A miña é unha lectura dende as emocións e dende a política. Unha lectura, obviamente, en clave de xénero. O XÉNERO, esa categoría esporea que tanto dano nos leva feito a todas e todos e que latexa, cando non alenta a desobediencia que Rosa Enríquez nos propón neste seu novo poemario.<br /><br />Rosa estrutura o seu libro en catro partes, catro seccións que poden semellar antagónicas pero que son complementarias e necesarias entre si; consecuencia cada unha das anteriores.<br /><br /> Poemas que non din nada é como a autora titula a primeira destas seccións.<br />Preséntanos nela a protagonista de libro: Pauline ( para min a propia Rosa disfrazada de francesa), e ao seu amante, Antoine. <br /> Fálanos aquí do naufraxio do cotiá e dunha incipiente necesidade de fuxir da <br /> trivialidade, de escorrentar as convencións, de rebentar as normas. <br /> Pero Pauline/Rosa está prendida nunha trampa. Unha relación amorosa desigual, subordinadora, por veces alienante. <br /> E ela, que quería un amor maxestoso, un amor que rebentase a moralidade do vulgar, insubmiso, desobediente; el, Pauline/Rosa..Rosa/pauline que procuraba a rebelión a traveso do amor, descúbrese presa nunha das máis primitivas estratexias de dominación. Aparece aí o desencanto, fisgan súa pel as primeiras feridas: as causadas pola ingratitude e a decepción. Porén, Pauline é insubmisa de seu, non precisa dese amor para rebelarse. A rebeldía latexa no seu interior mesmo antes de que Pauline sexa consciente dela, mesmo antes de que Rosa saiba como nomeala. <br /><br /> <br />No canto de se acomodar nesa relación e na súa segura domesticidade, Rosa/Pauline marchan, despréndense, inician o camiño cara as vísceras do seu ser.<br />Son a Pauline orgullosa que di, citando os versos da autora “Nada. Tu ne sais rian. T'es devenu tigre. Por iso nunca che pedirei amor. Sobre todo no lo pediré”. Eis a muller que non se resigna, que descobre nela a vontade primixenia para dicir NON. A Rosa que inicia o camiño que non ten volta, que solta amarras para probar contra o vento as súas propias forzas. A muller que di (volvo citar textualmente): “ Tristes son todos os que levan paraugas e descoñecen o instinto. Os que obedecen”.<br /><br />Remata esta primeira parte con Pauline/rosa fuxindo da podremia da indiferenza e do egoísmo dos búfalos con fasquía de amante para mergullarse nun universo propio e distinto. Baixo o epígrafe de “Poemas que din todo” Pauline e Rosa enfróntannos á náusea da súa propia conciencia. Ao noxo ao se descubriren obedientes cando se soñaban rebeldes. <br />“Somos vítimas da exhibición: somos mentira” di Pauline coas palabras de Rosa, e engade noutro poema “É esta a urxencia: comprender que levamos con nós o tacto da usura. Que nalgún momento, en determinadas condicións atmosféricas, somos monstros vestidos de madreperlas. El cielo no podrá evitarnos esa verguenza”<br /><br /> Comeza entón a travesía necesaria do particular ao colectivo, do íntimo ao público. E o sentido da rebelión muda de rumbo. Xa non se procura a desobediencia para sermos seres brillantes e únicos afastados da vulgaridade da moral burguesa. Pauline e Rosa, abrazadas, queren ser socialmente útiles na súa desobediencia.<br /> Antoine e as súas promesas, os seus afagos e os seus enganos vaise perdendo. Xa non vale o seu falso paraíso no que Pauline/rosa é ao tempo adorada e negada, desexada e humillada. Agora son elas as búfalas, elas as que estouran e despezan a trampa cursi dese amor romántico.<br /><br />“Pauline sous la pluie. Sabe que foder en público é un acto abominábel, pero desobedece” <br /><br /> 5 <br /><br />Nos versos de Rosa aparece o sexo como metáfora da rebelión, como símbolo da insubmisión ao politicamente correcto.<br /><br /> Fronte ao amor, a irreverencia do sexo que non se agocha. <br />Xa non democracia representativa e “solidariedade”, senón asemblearismo e xustiza.<br /><br />Xa non cortesía, senón respecto.<br />Non discrepancia tímida, amabelmente expresada, senón o berro atronador da protesta aberta. <br />Non o rumor das pregarias senón o canto da disidencia.<br /><br />Nunca máis someterse, nunca máis aceptar. Nunca máis<br />Rebelarse. Rebelarse sempre.<br />Desobediencia como clamor; como ética.<br /> <br /><br />A transformación de Rosa/pauline é xa na terceira parte do poemario unha realidade evidente e irreversíbel . En “Des petits morceaux de amour e de tristesse”. Pauline /Rosa posúe a forza insurrecta dos cimarrróns que deixaron de ser escravos porque decidiron deixar de ser escravos. As dúas, Rosa e Pauline, Pauline e Rosa finalizaron con éxito a súa transformación. <br />Xa non son máis as submisas amantes que imploran caricias, que ceden os seus desexos ante o desexo do amado. <br />Xa aprenderon a ser elas sen necesidade de que ninguén as aprobe, xa non precisan de consentimentos alleos.<br /> Xa non piden permiso nin suplicaran amor. Nunca máis o farán. <br />Sábense fortes na súa diferenza. Saben que é nesa diferenza onde radica a súa fortaleza, e vana defender. A morte.<br /><br />Chegamos así ao final do libro: dez poemas que a autora presenta a modo de decálogo baixo o título de Quelques morceaux pédagogiques.<br />Pauline e Rosa atopan no feminismo a expresión da súa rebeldía e viaxan agora dende o xénero á humanidade. Son terra, choiva e mar embravecida <br /> 5<br /><br />exhibindo con orgullo aquilo que as fai universais: a súa diferenza. <br />E nese feminismo, nesa diferenza, proclaman que o seu xénero fainas proletarias, inmigrantes.., estranxeiras,...... sempre estranxeiras. <br /><br />Son palestinas en terra ocupada, árabes en territorio cristiá, ateas ante calquera fe. <br />Son sen papeis en Europa, galegas en España, mulleres na Galiza patriarcal.<br /><br />E saben que a súa liberación non virá nunca das mans enganosas dos diferentes dominadores que as oprimen, aínda que adopten o sorriso amable do “amor”. <br /> Saben que a súa rebelión faínas alleas a calquera territorio e, por iso mesmo, con dereito a todos eles. <br /><br />E cito agora unha parte do último poema “Mais no fondo -malia todo este descubrimento- insisto: son analfabeta. O mundo fáiseme complexo e nin o silabario podería ler. Dedícome ás árbores. Je suis chair florissante: follaxe e rama. Así é que habito nas fronteiras: no núcelo fundacional do sensíbel.<br />Libertaria”<br /> <br />Rosa e Pauline saíron do abismo, pero é nas marxes onde se encontran cómodas, onde deciden instalarse, e dende alí vociferan, desobedientes: contra a exclusión, contra o poder, contra a mentira...,contra as certezas.<br /><br /><br /><br /> Begoña Caamaño <br /> Compostela, setembro 2011rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-36727747125029695442011-09-08T04:20:00.000-07:002011-09-08T04:27:23.602-07:00PRESENTACIÓN DE "DESOBEDIENCIA" O 29 DE SETEMBRO. EN COUCEIRO. ÁS 20:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-gUa0XboysnU/TmilcyvVEGI/AAAAAAAAAwY/5UdlycZWRFs/s1600/Desobedienciaport.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 314px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-gUa0XboysnU/TmilcyvVEGI/AAAAAAAAAwY/5UdlycZWRFs/s400/Desobedienciaport.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5649947646611492962" /></a><br /><br />Teño o pracer de vos convidar á presentación de "DESOBEDIENCIA" o xoves 29 de setembro, en Couceiro. Ás 20:00.<br /><br />Estarán presentes o escritor Anxo Angueira, a xornalista e escritora Begonha Caamaño e o poeta Alberte Momán.<br /><br />Eu mesma creo que estarei presente!!!<br /><br />Saúdos!rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-52427626348623771102011-08-13T06:07:00.000-07:002011-08-13T06:28:54.689-07:00En homenaxe ao meu pai, Esteban Enríquez, falecido o 4 de maio do 2011, chegan estas "CARTAS CRUZADAS: DE CUBA ÁS TERRAS D' O BOLO" (La Región)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-pQoMypn57IM/TkZ6FtnewOI/AAAAAAAAAwQ/gRkQTlhRz1Y/s1600/DSCF1528.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-pQoMypn57IM/TkZ6FtnewOI/AAAAAAAAAwQ/gRkQTlhRz1Y/s400/DSCF1528.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5640329821891248354" /></a>
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-bwfc_n2Znpc/TkZ5zlrrHyI/AAAAAAAAAwI/DCZo-1T54Zs/s1600/Castillo.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 182px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-bwfc_n2Znpc/TkZ5zlrrHyI/AAAAAAAAAwI/DCZo-1T54Zs/s400/Castillo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5640329510523707170" /></a>
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-b2xKmmkNImQ/TkZ4DtIGLsI/AAAAAAAAAwA/pXFpUQKsNpY/s1600/Tunel_HDR.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-b2xKmmkNImQ/TkZ4DtIGLsI/AAAAAAAAAwA/pXFpUQKsNpY/s400/Tunel_HDR.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5640327588376620738" /></a>
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-S4vOZXSliTo/TkZ3sJl6PWI/AAAAAAAAAv4/ehDeqXhUTZk/s1600/SAM_0100.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-S4vOZXSliTo/TkZ3sJl6PWI/AAAAAAAAAv4/ehDeqXhUTZk/s400/SAM_0100.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5640327183700999522" /></a>
<br />
<br />
<br />
<br />Prezada Ana:
<br />
<br />Recibín hai uns días unha postal preciosa. Era d' A Habana. Nun principio, olleina con certa incredulidade, mais logo comprendín que si, que evidentemente era túa. E alí estabas novamente, no paraíso caribeño, con azos, supoño, de vivires a tope ese amor encendido. Estás feita unha 'gentlelady', darling!! Entre perfumes e afeites, vexo que enfeitizas aos homes. Sobre todo a un, ese que che trae de avión en avión, para pasar unha semana contigo despois de tanto tempo sen vervos. Debe ser durísimo estar namorada dun tipo que vive a miles de quilómetros e que, ademais, non ten un can para vir por aquí, caendo, deste xeito, todo o peso da relación sobre ti. Es unha crak. Auténtica. Un animal humano marabilloso. Abofé que si! Dígocho co corazón na man, pois admiro ese teu espírito afouto, indiferente ás críticas que suscitas entre as túas amizades. O aburguesamento alimenta actitudes hipercríticas con todo aquilo que sae dos límites marcados, e ti, Ana, atravesaches os devanditos límites hai tempo. Que dirán agora de ti, rula? Dirán, por exemplo, que es unha 'descerebrada', que se che foi a pinza, que xa imaxinaban que farías algo así? Que andas desesperada. E que digan o que lles pete!! Ante casos coma este, de 'sucidio social' por amosar sentimentos desmedidos en público, sexa en vivo e en directo -coma o día aquel que fuches correndo tras dun tipo porque non podías soportar que te abandonase- sexa en diferido -cando alguén, evidentemente eu non, conte que fuches buscar o teu home a Cuba-, vén sempre á miña cabeza a frase dun amigo meu, bastante listo por certo, que reflicte claramente o apoio incondicional que intento transmitirche nesta carta. A frase era a seguinte, toma nota: 'Prefiero lo hortera a lo cursi'. Suficientemente claro? Eu coido que si. Digamos que o charramangueiro, suscita simpatía e, ás veces, mesmo tenrura. O cursi, pola contra, chirría tanto!
<br />
<br />
<br />Sempre fuches algo almodovariana, kitsch ao máis puro estilo Kika, e, malia que isto incomode a algunhas persoas, a min agrádame. Abofé que si! Daquela, prégocho, nada de poñerte circunspecta agora polas críticas recibidas. Non soportaría verte convertida nunha snob. Sería unha degradación absoluta. Eu véxote ben así, co teu riso excéntrico e as ganas tremendas de sobrepoñerte ao que sexa. Con vivida vivida detrás. E por iso quero darche os meus parabéns, por ousar manifestar a febleza, e, nesa mesma manifestación, virar indestrutíbel, coma o Fénix, na procura da felicidade. Supoño que Cuba deixou unha fonda pegada en ti e que, unha vez dentro, non soubeches como deixar de pensala. Talvez por iso, e, tendo conta desa paixón que te devora, imaxino que baixas do avión cantando aquilo de 'Nunca podré morir, mi corazón no lo tengo aquí. Allá me está esperando, me está aguardando que vuelva allí? Cuando salí de Cuba, dejé mi vida, dejé mi amor.' Ana, creo que non es moi consciente do valor reúnes neses cento setenta centímetros de humanidade e do que deberían aprender de ti algúns que eu me sei. Aprender, por exemplo, a ser un chisco máis xenerosos e humildes. A saber pedir perdón. A querer, en suma, coas entrañas, porque así é como se quere: coas vísceras ardendo. Querer, Ana, ti o sabes ben, non se pensa. Séntese e punto. Eis a causa do estrañamento que provoca en min esa lista de frases de ruptura, esteticamente postmodernas, mais covardes: 'non é cousa túa, son eu', 'somos incompatíbeis', 'es demasiada muller para min'?
<br />
<br />Que opinas, Ana? Que podes dicir destes incompetentes emocionais que endexamais estiveron á altura, que sempre souberon que non ían amar como insinuaban e adoitaron seguir, ser unicamente amados, perseverando no finximento até seren descubertos, malia os atrancos da propia cegueira amorosa do amante, sempre incondicional e xeneroso? Nada. Seguramente prefires, coma min, dar media volta. Non paga a pena perder o tempo reflexionando sobre este tipo de persoas. A día de hoxe, eu prefiro pór en práctica aquilo que dicía Facundo Cabral, 'Deja la cama dónde te duermes con la multitud y sal a caminar por ti mismo. (?) Deja La parasitaria tribuna y entra a la cancha a jugar tu partido.'. Así é que eu xa deixei a miña. Decidín seguir o teu exemplo e lanceime. Volvín os ollos ao pasado para poder recibir o futuro cos brazos abertos. Collín as cousas e marchei a eses lugares da infancia coa intención de recoller o mellor de min e traelo ao presente, porque, prezada Ana, deixar atrás o pasado implica facerlle fronte, entrar nel coa mirada aberta. Desprexuízada e afouta. Daquela fun ao monte. Si si, liches ben, ao monte. Camiñei lizgaira pola beira do Xares. Metín os pés nas paraxes inigualábeis da comarca d'O Bolo. Fun e contemplei a beleza que tanto amou meu pai. E ameina por el, sen medo. Entrei polo túnel natural que nace en Barxa para chegar á aldea na que fun criada, pois unha se cría onde chega a descubrir o máis importante de si mesma.No meu caso, debo dicir que foi en San Martiño, nese lugar insólito de castiñeiros e nogais, onde comprendín quen son e porque non quero adaptarme ás cousas. Deste xeito, volver á casa familiar, na Oliveira, botar unha ollada ás fotos e pasear polas estreitas corredoiras, trouxo á miña memoria, por exemplo, as campás da igrexa , os meus paseos á Pingueíña, na procura dun xerro de auga fresca -a mellor auga do mundo, dicía meu pai-, os primeiros bicos ás escuras, as festas do verán, a miña amiga Gloria, os meus curmáns, e a familia enteira : todos os/as habitantes da aldea que, dalgunha maneira, imprimiron en min a naturalidade silvestre que me caracteriza e este afán constante por aprender. E trouxen comigo o sabor dos morodos. O balneario de Mondón. A beleza da miña irmá con aquel vestido branco tan setenteiro? Miña nai na ventá, chamando por nós para irmos comer. Meu irmán á caza dos grilos. Todo iso trouxen comigo desta viaxe fabulosa. Trouxen pois a Galicia enteira. O rumor das árbores de Pondal. A maxia atávica da selva de Esmelle de Cunqueiro, pois alí está, en Pireira, o pico máis grande do mundo. Porque o mundo, Ana, comezou alí arriba. Así é que eu debería cantar aquilo de 'Miña terra, miña terra,/ terra donde m' eu criei, hortiñas que quero tanto,/ figueiriñas que prantei?'. Coma Rosalía. Talvez por iso, renunciei a ser turista, porque non querería perder a pouca liberade que se nos permite, pois, antes de coñecer o mundo, necesito ter un propio. O meu é este: as terras d' O Bolo. O meu pai.
<br />rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37343777.post-75320904358151801532011-08-10T04:00:00.000-07:002011-08-10T04:08:21.164-07:00POEMARIO NOVO: DESOBEDIENCIA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-Gz5MN4BI9hM/TkJlLd7J5dI/AAAAAAAAAvw/2MlkBmguyDA/s1600/Desobedienciaport.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 314px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-Gz5MN4BI9hM/TkJlLd7J5dI/AAAAAAAAAvw/2MlkBmguyDA/s400/Desobedienciaport.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5639180931106989522" /></a>
<br />
<br />Imaxe da portada: Ana Cibeira
<br />Edición: Q de Vian Cadernos
<br />Deseño e maqueta: Nova Galicia Edicións
<br />Execución gráfica: Obradoiro de <span style="font-weight:bold;">Nova Galicia Edicións
<br /></span>
<br />
<br />Poema de "<span style="font-weight:bold;">Desobediencia</span>"
<br />
<br />DECADENTE
<br />
<br />Antoine-mírame. Faime o run run na boca grande.
<br />Nos sucos deste pracer insomne.
<br />Tírame do pelo e ámame coma un búfalo.rosa enriquezhttp://www.blogger.com/profile/15594637926513572690noreply@blogger.com2