ESA PORTA CARA A INMENSIDADE

O anfibio mirou no espello cun riso acosado de dentes finos como agullas e verqueu unhas gotas de esencia de lama noxenta polo pescozo. Estaba incandescentemente fermoso¡ Si. Tiña que pór ese xesto de ledicia para derrubar as vontades alleas e facer das Caperuchiñas auténticas cobras do deserto. Asor II de Zeuquirne era a única que lle facía fronte pero xa a arrastraría cara ao profundo averno, detrás do espello...
O espello era o obxecto preferido do anfibio. A través del podía atravesar a maré de lixivias e coller a orixe, o gran punto negro de mediocridade do que abrollaba todo iso que retorcía no bandullo como un animal enfermo. De súpeto algo sucedeu, algo que o anfibio xamáis vira no seu espello : unha porta enorme aberta cara ás aforas, cara a un mundo de raro descoñecemento cunha gran luz brillando... Alí esta Asor, a deliberante, a máis fermosa das D-I-S-T-I-N-T-A-S, a gran marabilla feita ideas en expansión, como unha nebulosa que medra e medra.
..........................................................................................................................................................
Asor virou a cabeza e comprendeu que algo estraño pasaba. Alguén a observaba e o Gran Unicelular tridiversificou a súa presencia. Entón non o dudou, interrompeu a meditación e colleu a Gran L na man disposta a pelexar. Asor creu que era O XIGANTE que viña por ela, pero nada diso sucedeu. No canto de ver ao XIGANTE, atopou ao anfibio no outro lado do seu espello dando voltas coma un tolo. Parecía que ía estoupar. Entón berrou: Que fas nos meus pensamentos retorcendo a dor?. O animal viscoso e mentireiro non foi quen de contestar. Realmente a maldade non ten moita explicación.

O RITUAL

Asor sabía das miserias do anfibio e alimentaba caracois de esperanza na barriga que todo o fabrica coa ansia de facer as cousas doutra maneira.
No seu planeta, como xa sabedes, era posíbel cambiar as emocións por medio dos conmutadores, pero o de cambiar toda a realidade que conformaba a un ser vivo... Iso era algo que aínda estaba por ver. Tiña que pasar moito tempo antes de que os Aretxitas puidensen todos cambiar todo. Asor, como descendente dos Asoritas, unha tribu de deliberantes, podía acadar ese estado de tránsito cuántico e descompór a súa esencia para estender a mansedume no outro lado. Alí onde contactou coa súa xemelga, onde a realidade se manifestaba doutro xeito, onde podía verse, lerse e adquirir perspectivas novas. Oh¡ Asor¡, a máis sabia dos deliberantes, a raíña da súa beleza, a máis digna dos amigos, A VERDADEIRA. Escolleu como camiño o máis retorcido, ese que bota pedras cos brazos da cólera ante o Gran Estigma Social: toda esa maraña de fraudulentos que agochan baixo o lombo a máis pobre das miserias, A VERGONZA DE SER.
Tíñalle ganas ao anfibio. Hai que dicilo todo. Por iso o observaba no baño onde tiña lugar a metamorfose. De todos modos, ela comenzaba coma sempre e maliá todo o seu ritual: a contemplación continuada dos tres soles e a entrega dun mechón do seu pelo en actitude orante. Sempre acadaba ese momento de plenitude máxima e remataba liberando a dor.
Ao mesmo tempo que Asor meditaba, oraba e reflexionaba sobre a natureza deste animal viscoso, o espello rachaba en dous e unha porta escura se abría lenemente...