E ábreste, así, tan doce, no medio deste aire morno do verán, para darme amor.
Dame pois, para que trague todo o teu aire e respire canda ti, á beira túa…
De todo o que non dis, quedareime co vento a zoar entre os dous, impulsivamente.
Tanto ardo tanto me atas.
Atarse, encadearse ao teu pelo e mirar aí, nos delicados lindes que nos separan, fíos finos que tecen contornos estraños nos campos de millo verde.
Sempre hai liñas douradas neste alimento gozoso,
ti as ves e eu as vexo
lonxe,
estiradas e firmes.
Pero ti ábreste sen medo.
Sempre o fas para min,
cálido neste vurullo secreto
oculto e silandeiro…
nun abrazo que non se acaba nunca.
Ábrete máis, digo, tanto como se non foses fechar nunca.
E ti abres a alma por dentro
e abres os ollos, as mans
tamén a boca.
Abrirse ou morrer para darche amor…
Damo, dis, trágame enteiro,
respira á miña beira
como se non volveses tocarme nunca.
