Ningún precipicio, o último libro de Olalla Cociña, preséntase hoxe mércores, 6 de novembro, ás 20:00. O acto será na Fundación Granell.
NINGÚN PRECIPICIO
Foi o poeta Yves Bonnefoy (Tours, 1923)
quen dixo aquilo tan certeiro de que “Perdemos contacto
tanto con la profundidad del lugar que ocupamos en la tierra como
con la dignidad de las demás personas ”. Mais, a que lugar
profundo se refería o francés? A ese vasto territorio de silencio
que existe entre o que en realidade somos e aquilo que pretendemos
ser? Á memoria do vivido en liberdade, moi anterior á esta
consciencia excesiva de que nos miran? Á distancia que coloca
precipicios entre o desexo de irmos cara outras persoas e nós
propias? Certamente, a medida que cumprimos anos, aumentan os abismos
que nos separan dos demais. Se cadra por iso, pensar a infancia, alén
de mitificacións -nalgúns casos pode ter sido dolorosa-, permite
experimentar novamente esa sensación estraña de que ningún
precipicio pode rompernos. Precisamente por iso, porque recupera ese
tramo da memoria sen concesións -nada máis ñoño que presentar o
infantil nun estado de candor perpetuo- nin temor, é polo que me
pareceu tan interesante Ningún precipicio, o novo libro de
poemas -ou son historias?- de Olalla Cociña (Viveiro, 1979). Como
moi ben explica Ildefonso Rodríguez no prólogo, estes poemas-conto
de Olalla, “son relatos de un interior volcado al
exterior” cunha intensidade expresionista, inusual na
narración da experiencia infantil, lograda mediante a subxectividade
rescatada da nenez. O imaxinario da nena que Cociña reflicte neste
poemario achégase ao misterio, a eses pequenos segredos que ficaron
prendidos nos obxectos, un punto de partida para a reconstrución de
cada episodio poético que se ofrece. Existe entón neste libro algo
inquietante, con escenas propias dun filme de Tim Burton -noite
tras noite aparecíaselle a xemelga suicida/ e aloulábaa o remorso
de non ter imaxinado/ que quería matarse (...) xoguemos ao home das
tebras/ oíaa desde debaixo da cama/ desde dentro do armario a
xemelga morta...-, un efecto que a poeta consegue por medio da
ruptura desa fatigosa idealización da infancia subvertindo os mitos.
Aparecerán, xa que logo, ao longo do libro, personaxes dos relatos
clásicos en tesituras diferentes das esperábeis, como a fadiña
inmóbil, por citar un exemplo, que nos remitirá aquí á presenza
da morte. Dá conta tamén dos xogos estraños, practicados ás
escuras, nos que as bocas se aproximan, con calquera escusa, por mor
de remedar o que fan os adultos e que, consecuentemente, colocan á
protagonista fóra da inocencia imbécil que atribuímos tantas veces
ás cativas: “deixábasme abrirche a boca/ como un peixiño mol/
para que che relatara as conversas/ dos debuxos animados/ que te
habitaban (...)/ miña irmá peqquena/ eu protexeríate/ de calquera
catástrofe/ e tu/ pensando o mesmo para min/ abríaste para que te
enchera de debuxos e palabras”. En
efecto, os textos da poeta lucense, posúen unha narratividade que
incita á lectura. Son, os seus, contos crueis, expresionistas e
desconcertantes. Instan a “abrir a billa e desaparecer/
no chorro efervescente da bañeira”.
Porén, non conseguiremos saír facilmente deste libro estraño.
Nigún precipicio, lévanos,
con esta atmósfera nonsense,
a un lugar moi moi profundo que pode conducirnos de volta á terra.
ROSA ENRÍQUEZ