Weblog de Rosa Enríquez
Para o repouso teño palabras coma esferas, redondas e suaves.
Para a loita, finas poutas de lanza e este bravo corazón infatigábel.
Non hai maneira. algo foi mal, algo estragou a posibilidade de comunicármonos con esta deidade natural feminina, Non podo imaxinar o que, Nin idea teño diso, A verdade é que, talvez, e mira ben que digo talvez, pois non ousaría eu afirmar como verdade absoluta o que creo, abofé que non, a Dona das Xestas ande molesta por algo que fixemos. Pero que dis, Troski?, Iso é imposíbel, Se non fixemos nada!. Iso dilo ti, mais eu estou certo de que a ofendimos, Se cadra foi por andármos pola zona sen permiso. Ti toleaches, can!. Mira, rapaza, non penso discutir contigo sobre este asunto, Agora o que cómpre é saír de aquí, deste burato escuro e noxento e poder volver a Vellarre. Trosky, Iso vai ser difícil porque ir cara a arriba até dar co bico do monte hanos levar horas.... Xa, pero non imos ficar enterrados sen facermos nada só polo feito de estar cansos!, Non cres?.
(No Libro das Verdades este episodio é case pasado por alto. As voces narradoras non consideraron que isto merecese demasiada atención. Preocupáballes bastante máis o misterio da inmensa morada oceánica, coma se naquel ámbito vexetal nada tivese conexión. Para comprenderdes isto, velaí un extracto do texto:
“ Do que aconteceu na parte do fondo da aldea entre Area do Souto-Piñeiral Cadrado, o cuzo, Trosky para ser exactos, e a Dona das Xestas, o único que sabemos é que solucionaron o malentendido sen grandes dificultades. A verbosidade do animal, callou na alma anoxada da deidade natural.”)
O caso é que Trosky, o cadelo máis ladrador de Vellarre, iniciou a súplica dialogante ouleando, tal e como fixeran durante anos os seus devanceiros, cans de grande altura, depredadores de galos e galiñas, fortes e egrexios: -Guau, guau, guau-comezou-(déixate de trapalladas e fála dunha vez, presuntuoso, que es un presuntuoso- repetíalle Area do Souto-Piñeiral Cadrado polo baixo) -grande e poderosa muller, a máis fermosa de cantas deidades teño coñecido (mentirán, peloteiro, lambecús, esta muller é feísima, Así non imos conseguir nada)…” -Basta-respondeu a deusa- deixa os afagos e responde, “trampacan”, que faciades vós por aquí?. -Ouh, deidade prodixiosa, non faciamos nada en absoluto. Caemos polo cavorco de Vellarre e unha forza estrañísima conduciunos até aquí.- -Simplemente. -Simplemente. -Ben. Por esta vez vou ser xenerosa. Abrirei a tapadeira terrestre para que poidades marchar, pero debedes saber que, para virdes por aquí, hai que envíar primeiro a flor da pataca co voso nome e o da Grande AnxanA escrita nas pétalas. Só así saberei que non sodes inimigos. - A Grande AnxanA? E quen vén sendo esa muller?. -Xa o averiguaredes. Polo de agora saíde de aí! Ao dicir iso, a parte de arriba que lles cubría a cabeza-azebac, elevouse polo aire, como antes de caeren naquel furado. Entón un vento forte botou todo enriba da herba fresca. Cando digo todo, refírome a todo, isto é, ao cuzo, á magnética rapaza e mailo resto, as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño. Unha vez fóra daquela pota natural, o que lles agardaba era o camiño de regreso, cousa difícil pois terían que rubir polo lombo do monte e iso levaríalles aínda un par de horas.
“Amei a Anticlea por ser todo o que eu non era, e ela amoume a min a pesar de ser eu o que era” (palabras de Laertes, pai de Ulíses, sobre a súa muller, a nobre e soberbia Anticlea)
“A túa nobreza, a túa xenerosidade, a túa forma de me amar en liberdade, préndenme a ti máis que ningunha das túas múltiples grazas” (palabras de Ulíses a Circe)
Citas extraídas da novela “Circe ou o pracer do azul”, de Begoña Caamaño.
poema un:
UN CONTO PARA ESPERTAR
E SAÍN. Collín o barco atracado na xanela e botei meses fóra-exiliada do cuarto azul.
Fica aquí-á miña beira-preto do meu colo-da sima abisal do meu cetro-no punto central deste meu reino-dicía o monarca.
Meu señor El Rei-respondín delicadamente-non podo-non poderei permanecer aquí máis tempo-pois teño diante o mundo todo-Que te comerá-Si. Probabelmente-
PERO MARCHEI. As voces convocáronme para eu florecer neste deserto-neste oxidado reino de sardiñas. Collín o avión do xardín e pasei anos desterrada-sin tierra nuestra que pisar.
Volve amor-ao meu abeiro-para te anainar-para collérmonos os labios e untar o noso leito-vén-deixa a cousa estar e pégate a min-ao meu trono-ao poro sinuoso deste amor e métete aquí nesta cova a durmir-a miña fermosa dona que dorme…
Non-Meu Señor El Rei-repliquei-antes hei untar os labios nas pedras-no código secreto deste amor que se acaba-na enorme e grande batalla por facer-E perderás.-E perderei.
PORÉN EU FUN Vestín as ás coloradas e voei infindo-enfiei o camiño dereito-dereito-e nunca non mirei atrás.
Perdín un reino-unha casa e o meu Señor-antes diso-a memoria.
E DIXEN OUFANA Meu Señor El Rei-a fráxil súbdita do teu abrazo-aquel teu peixe-leva agora un transatlántico nos pés-afástase do teu empedrado castelo-e nunca non mira atrás.
poema dous (escrito para o filocafé de Petín, Silencio ou morte)
TEÑO UNHA POZA ENTRE OS DENTES CON NENÚFARES E HORTENSIAS
E TU QUE TEIS QUE NON TEIS NADA?
CAE TODO POLOS LADOS e ti gardas no oco da man un río enorme grande coma un mundo grande
E ACABARSE é entón coma chover e chover chovía coma nunca…
na casa as cousas sempre quietas metidas entre as pedras e mazairas
na praza da cociña só pingas de auga e un golpe niquelado no vaso…
E CHOVER moito coma nunca naquel sitio.
E O FUME delicioso igual que o teu perfil de espiga na ventá.
pégate-repite-pégate-a min-ao meu colo-a miña saúde enferma-e-bucea nas potas-come o sol con patacas-e-deixa que todo-absolutamente todo-caia sobre nós.
naquel lugar nada podería ser tan grande como a selva salvaxe do armario
un fronte de nubes e silencio instálase no tercio norte da casa. quen vai? NINGUÉN NADIE EN LA VIVIENDA
(sólo tú)
Tu es ti Tu con nubes no cesto da roupa…
TU QUE TEIS A ALMA ESGOTADA TU QUE TEIS QUE NON TEIS NADA
Pero-chover-chovía como nunca e non puiden evitalo eu sempre chorei o domingo a tarde…
poema tres (escrito tamén para o filocafé de Petín)
A CRÓNICA DA CHUVIA ESTÁ ESCRITA NA AUTOESTRADA NOS PASOS DE PEÓNS QUE NOS DIVIDEN EN AUTO-MÓBILES E HUMANIDADE TRANSPORTÁBEL.
Normalmente a humanidade vive nun salón-pegado ao mar. Ao abrir as ventás a paisaxe documenta os vestixios dun futuro atronador-que pasou-prendido na memoria das montañas. Por humano transportábel entédese aquel que-con dúas mans e dous pés-ten coma vontade un abúlico proceder-meláncolica sedución da nada flotando ao teu redor-meu amor…
O humano transportábel vai camiño da industria-nunha nave doméstica de direción asistida-e atraca no fondo das grotas e pedreiras lento-violento no vougo silandeiro e derrama o medo como derrama a sopa.
A CRÓNICA DA CHUVIA ESTÁ ESCRITA NOS MUROS HORIZONTAIS DAS CIDADES, NA PLANTA DOS PÉS.
A humana auto-móbil leva un motor solar na barriga e así vai tirando-tira-que-tira-tira ben-meu-ben-arredor do meu amor.
Por humana auto-móbil enténdese aquela que-coas mans anoadas ao lombo e os pés rebentados-fai carreiras nos campos de millo quentes pero non arde nunca-flúe entre espigas-pegada á venta-coma o teu corpo en punta.
OS PASOS DE PEÓNS FORMAN CRUCES E DESAPARECEN COMO TODO O QUE VEMOS E NON EXISTE.
Hai procesos de combustión gástrica na esfera ondeante de tungsteno na mentira máis grande de todas:
QUE TU ESTÁS AQUÍ-QUE TEIS O QUE NON TEIS-QUE NON TEIS NADA
E que fais para evitalo?. só sabes morder os labios por dentro. muda.
O DE TER OU NON TER IDEAS dentro da cabeza é algo sobre o que non quero reflexionar agora. Máis tarde. Talvez pola fresca. Neste momento, pensei, o mellor é observar, indagar sobre a estraña presenza, sobre a muller da saia enorme. Non resultaba fácil con ela alí, preto de min, fitándome cos seus ollos de marmelo. Por iso unha rara sensación metéuseme gorxa adentro. Era como afogar de tanto aire como entraba pola boca. Así, fun inchando, pouco a pouco,e, coma se fose un globo,marchei rodando pola devesa abaixo con Troski e todo o que, como arrastradora magnética que son, levaba tras de min: as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño. Eu, cativa-cativa, o meu can,e todo o conxunto, fomos dar naquela extensión de mazairas verdes e castiñeiros.
TRANCATRÁN TAN TAN TAN.
Ese foi o golpe seco do meu corpo ingrávido que, como un prodixio, baleirou todo o aire que gardara na barriga polo nariz. Foi a primeira vez que coñecín os efectos dun tornado pero, no meu caso, non era este de carácter meteorolóxico. En absoluto! A explosión íntima que experimentei nada tiña que ver coas nubes da cabeza-azebac, nin co vento do nordés, senón máis ben cunha aerofaxia exacerbada, froito daquel vento todo que se me metera pola boca. Xa recuperado o alento, mirei o ceo. Estaba convencida de que unha visión tan fermosa dese mar celeste relaxaríame pero, ao contrario do que pensaba, estremecín aínda máis, unha calor ardorosa rubiume polas pernas arriba do pánico que sentín. Ela estaba alí, suspendida no aire, coa saia ondeando. E nós,Troski, eu e todo o resto, con ela! Dabamos voltas e voltas, sen parar. Era como estar dentro dunha batedora… Tantas e tan veloces voltas deu aquela muller da saia infinita que eu propia saltei da devesa-móbil e fiquei pendurada da póla dunha das mazairas da miña avoa con Troski pegado a unha das miñas galochas metálicas. Da outra colgaban as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño. Foi terríbel, os garfos e coitelos pinchábanme as pernas e un fío de sangue comezou esvarar polas miñas coxas. Este é o fin Troski, dixen moi asustada, imos matarnos neste furacán!. Non teñas medo rapaza, dicía el, todo vai saír ben, xa verás. Entón, facendo un esforzo inimaxinábel,decidín dirixirme a ela, a muller sen límites. Quen es,díxen como puiden no medio daquela voráxine. A Dona das Xestas, respondeu mentres cesaba aquela tortuosa rotación. Falou con solemnidade pois todo era solemne naquel lugar dende a construción de Otuos Uaim e diso había xa dous séculos! Eu son a grande e poderosa Dona que cobre de xestas os montes,explicou, Vós estades nos meus dominios así que ide de aquí, XA. Isto último berrouno, moi forte. Entón puidemos comprobrar que todo o que había ao redor estaba colgado da súa faldra, coma nós. Estaban colgadas as flores, as pedras, a plantación de mazairas, os castiñeiros e toda canta herba fresca enchía o prado. Incríbel, o faldón inmenso que vestía a misteriosa muller era a tapadeira terrestre da tubería pola que andaramos previamente. Caímos na conta diso cando intentamos fuxir, liscar daquel lugar, tal e como ela, moi contundentemente, nos indicara.
E foi mirar cara a abaixo e caer, todo a un tempo. Daquela entramos novamente na pota natural que a intimidade telúrica constituía e comprendimos que, en breve, ía ser cuberta pola súa saia infinita, irremediabelmente. Así que, sen podelo evitar, vímonos enterrados outra vez coma patacas. De nada valeu que petásemos forte no teito escuro, tampouco serviron para nada as nosas pregarias. A Dona das Xestas esqueceu que quedaramos alí abaixo conque a piedade non agromou por ningures. Eu, coa miña magnética persoa,Troski e todo o demais,as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño, encrequenámonos, formando un vurullo, ben xuntos, para dármonos seguridade e confianza pois comprenderamos que ese enterro anticipado duraría aínda un tempo, así que mellor darse apoio e calmarse coa forza do abrazo. Segundos despois, de sócato, puidemos escoitar o canto desafinado daquela muller poderosísima:
A latexar a latexar no fondo da nosa terra á beira do noso mar.
Un paxaro no meu millo o pote ben a ferver e non deixa de chover de chover e de chover.
Na beira daquelas fragas móllanse as miñas cabras móllase o gorrión móllase todo o Pontón.
A latexar a latexar no fondo da nosa terra á beira do noso mar.
O que aquí ben veredes son as miñas posesións e para que o confirmedes, dende á Oliveira ó Pontón.
A latexar a latexar no fondo da nosa terra á beira do noso mar.
Despois de escoitármonos aquel cántico de exaltación territorial, Troski propuxo iniciar o diálogo coa Dona das Xestas.
DO OUTRO LADO DO FÍO, refírome á tubería que une o campo de abaixo coa inmensa morada oceánica de Outos Uaim, puiden albiscar unha figura humana estrañísima.Saín por unha fenda que atopamos até dar cun camiño estreito, moi moi estreito. A estraña presencia levaba o pelo arredor da cabeza, pegadiño ás orellas e tiña nas mans un pau bastante gordo co que afastar as malas herbas que medraban por entre as pedras do camiño. Curioso, pensei, esta alma de deus leva unha saia tan grande que non se revolve. Certo, a saia ocupaba hectáreas e hectáreas, pero, de non prestar atención, nin me decataría pois, polo medio da tea, agromaban margaridas de todas as cores… Era como un pradairo artificial. Insólito. Que miras, paspán, que fas que non andas? Corre, desaparece da miña vista! Eu calada. Confundírame cun home! Que, pensas pasar así toda a tarde?. Non, dixen, pero quen é vostede?. Eu son a que son, neno intrigante! Outra vez máis! Volveu tratarme coma se fose un rapaz! A muller grande seguiu o seu camiño cantando, esfuracando co dedo nas cavidades abisais do seu nariz, en extremo delicada. Ai, se me perdera, se caera por ese conduto horroroso… Como se me lera o pensamento, a muller da saia infinita botou aire polo seu nariz e unha fervenza branquísima arremuiñouse arredor daquel corpo vello. Teño o mar todo dentro da cabeza, e teño aire e terra e amor e fame. Teño de todo, practicamente. Cantas cousas leva con ela, pensei, como pode cargar con tanto peso?
Dentro da cabeza cabe de todo, ideas propias e estrañas, promesas de amores mortos e frases inconclusas. O mar e a terra. Todo, absolutamente todo o que queiras, poderá entrar dentro. Até un propio pode vivir alí. Hai que ten a cabeza deshabitada. É raro pero sucede. E non porque a cabeza en cuestión sexa estreita. Nada que ver con iso!
Eu coñecín un home coa cabeza chea de nubes. Era un home triste. Traía nos ollos restos dun naufraxio. Entrei e saín da súa cabeza como se nada porque nada había…
ALÓ NO FONDO DERON CUN POZO ESCURO, moito máis aínda que ese oco polo que caeran. Area do Souto-Piñeiral Cadrado abriu os ollos todo o que puido, primeiro asomou a cabeza, logo o tronco e, finalmente, as pernas. Ficou varios minutos nesa posición, cos pés no borde, para rematar descolgándose. A baixada produciuse inevitabelmente. Marcharon todos cara á abaixo, conformando un grupo, pegados entre eles. O derradeiro en caer foi o can. Entraron na auga e flotaron durante un bo rato. Non podería precisar canto tempo mais todo parece indicar que non excedería dos quince minutos. Que pasou? Que foi o que orixinou o afundimento?
No Libro das Verdades o suceso descrébese así:
“Un ruído xordo, un furacán mariño de auga doce, un estraño maremoto, arrastrou aquel vulto sorprendente. Era como se un poltergeist tivese lugar naquel sitio. Documentamos esta caída con axuda dos familiares afectados. Parece ser que tivo lugar un martes. Os martes sempre son días conflitivos nos arredores de Vellarre. Nin se sabe porque pero sempre suceden cousas raras. De feito, ese día ten unha duración de tres xornadas. Temos pois, o martes-un, o martes-dous e o martes-tres. É así. Danos igual se non o credes. Despois de todo, porque nos ha preocupar iso? A información é case sempre incompleta ou, simplemente non existe, ou non pode ser, que tamén serviría como explicación. En todo caso, o importante é saber que isto aconteceu un dos tres martes. Cremos, non podemos aseguralo, que foi un triste martes-tres do día trece da terceira primaveira (aquí existen catro primaveiras, xa explicaremos iso máis adiante). Para ben ou para mal, insistimos, o martes-tres do día trece da terceira primaveira pérderonse polo oco do pozo unha morea de obxectos e dous seres vivos, unha rapaza, Area do Souto-Piñeiral Cadrado, e un can, Troski. A aspiradora doméstica de Otuos Uaim tragounos sen piedade e alá foron o can, a nena, as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño… Que difícil dicir todo isto seguido e escribilo sen respirar! Case afogamos! En resumo, que detrás deles non quedou nada. Unicamente o silencio.”
O silencio é internacional, carece de bandeiras e, precisamente por iso, ninguén poderá nunca apropiarse del. Imposíbel fundar empresas que o comercialicen. Non nos pertence. Só a terra podería fulminar cada átomo seu cun estrondo bárbaro até desaparecer. Eu nunca puiden vender o meu silencio, sempre calei o xusto, Troski. Tampouco eu, que absurdo! Estou convencida, o silencio é un gas que non poderemos amarrar nunca.
NA BEIRA DE AQUÍ... Area do Souto-Piñeiral Cadrado anda agora polos camiños, co paquete de tabaco no peto do pantalón e unha caixa de mistos grande, daqueles que usaba a avoa para acender a cheminea. Leva detrás as bonecas, os libros e unha tira de panos de cociña larafuzados de graxa. Troski, pegado a ela, coma un zombie. Nin palabra. Os dous en silencio. Só o ruído das follas molladas, dos coitelos, dos garfos e de toda a ferramenta doméstica que parecía cantar ese tin tan tin acorde coas campás da igrexa. Nada máis. No ceo, as nubes inchadas de gas e un sol de dez centímetros colgando do teito celeste coma unha lámpada vella. Atrás as caixas, o caldeiro do lixo, as mudas de roupa limpa, as sillas, o arcón de madeira podre e as sabas de liño. Magnéticos e silandeiros, can e rapaza mastigan secretos que nunca serán contados, palabras cheas de sombras e amores metidos no oco do corazón. Ás veces páranse para mirarse, fitando o un cara a outra, sen dicir nada. Na aldea todas as veciñas queren saber que pasa, que é o que din, porque o fan dese xeito e como o conseguen. Nada. Niguén sabe nada.
ENTÓN A BOCA DO INFERNO ábrese no núcleo da montaña máis redonda, entre as xestas. Inevitabelmente, o universo de cavorcos deixa paso a toda esa morea de obxectos perseguidores, róuballes o tin tan tin e traga con todo.
Alá van o can, a nena, as bonecas, os libros, a tira de panos de cociña larafuzados de graxa, os coitelos e a ferramenta toda para morder.Tamén as caixas, as mudas de roupa limpa, as sillas, o vello arcón de madeira podre,as sabas de liño... Todo, absolutamente todo, esbara terra abaixo, ao fondo, cun tran-ca-trán-tan-tan-tan. Mentres, Otuos Uaim, a inmesa morada oceánica, arrastra o sol para dentro...
HAI ENTRADAS AO INFERNO QUE TEÑEN VENTÁS PRECIOSAS como aquelas da casa grande de Otuos Uaim, ondeando no cume da aldea, acirrando ás árbores para quitarlle o oxíxeno e deixalas secas. Era tan sinistra e secreta aquela casa enorme que todos fantaseabamos con ela. Lóxico pois tiña un aspecto deforme, como se dobrase por fóra ao abanear o mundo tranquilo da aldea coas xanelas verdes, sempre en alerta. Daba a impresión de que chamaba por nós, Vén, anda, vén, escoiteille dicir máis dunha vez, coa voz anguriada, como se precisase de min para algo. Eu quieta, co medo dentro do corpo, agardando, sempre atenta por se chamaba por min outra vez, A próxima irei, soa ou en compaña. Sempre que pensaba niso a misteriosa vivenda eructaba longa e fondamente, botando pola porta un corpo inerte e frío. Se cadra por iso fiquei sempre nesta beira, quero dicir, no plano do real e coñecido, onde diferenciar o aire dun suspiro era tan sinxelo como respirar, e así, inmóbil física e mentalmente, fiquei moito tempo, calada coma unha morta. Mentres, en Otuos Uaim o aire e o mar parecían a mesma cousa, de feito, cada noite, un vento destes que tira con todo, metíase alí de tanto como se abrían as contras e vidrieiras. Eu sempre pensei que o propio mar cabería dentro, que millóns de persoas serían capaces de bucear na súa insólita inmensidade oceánica, evidentemente convulsa e reveladora. Creo que non me enganaba.
Encantados, así estabamos, engaiolados pola casa ondeante e aqueles ollos arrandeando día e noite, como quen non quere a cousa. Parecía que todos os habitantes da aldea tivésemos bebido unha apócema velenosa e carecésemos de capacidade para o discernimento. Abofé que si. Por iso a nosa submisión era comprensíbel porque cando unha persoa é vítima dun feitizo, e eu coido que esa casa tíñanos enfeitizados a todos, polo menos na miña familia, dende meus pais, pasando polas xemelgas, os avós e propio can, Troski, creo que era, perde capacidade volitiva e vive pendente de quen lle roubou a vontade que, neste caso, foi ese ámbito estraño, refírome á vivenda claro está, que,por estraño que pareza,tíñanos sempre, continuamente, atentos a cada aceno seu. Si, dixen aceno, díxeno e non o retiro pois a mansión parecía estarmos mirando a cada momento e, se algo non lle gustaba, xuntaba as ventás e abría a porta para eructar e, cando facía iso, sentiamos un medo terríbel porque sabíamos de boa tinta que calquera cousa podería saír de aí. Porén, deste asunto, o máis curioso era que todos, e mira que digo todos,incluído o canario de miña nai, que era a única que o cuidaba, andabamos como atados entre nós por algo. Non sei, non sabería explicalo ben pero, e para que se entenda, eu diría que estabamos pegados por lazos invisíbeis. É máis, polos lugares por onde pasabamos arrastrabamos as cousas coma se fósemos imáns, eu polo menos tiraba con todo, como cando era cativa-cativa e o prendedor do pelo enganchaba cos fechos, cos abrigos ou coa trandeira da roupa e logo levaba aquilo detrás de min contrariada ao comprobar que todo, absolutamente todo, podía ficar permanentemente unido a min. Por iso, cando vin aquela glotis de estalactitas aberta aledeime moito ante a posibilidade de romper coa monotonía de arrastradora magnética que levaba e pensei que tal vez houbese algo interesante detrás e pagase a pena investigar, andar aí, no medio e medio e descubrir o que houbese que descubrir, iso si, si é que algo ou alguén vivía alí dentro e manexaba os fíos…
ENTÓN, COMA SEMPRE, A MEMORIA DEVOLVEUME AS FERIDAS, o pano branco da avoa e aquela saia da miña nai a que permanecín prendida tanto tempo. Tiña sete anos e mexaba por min cada noite, do medo que tiña de todo, Tiñas medo de todo?, Si, sobre todo dun anano gordecho que sempre estaba enriba da coqueta, firme, cos ollos extraviados, como se disimulase, Disimular… e que ía disimular o pobre do anano?, Nin sei, Pero, preséntate, primeiro di quen es, con nome e apelidos, identifícate, non fagas como ese, ou esa, que che envía letras de amor procedentes dun foco infeccioso como esa cova na que pretendes entrar. Vale, son Area do Souto Piñeiral-Cadrado, Ah! e que máis?, Que máis de que?, Que que máis podes contar de ti, muller…, Agora o único que me vén á cabeza son os cartos que gastei naquel avión de cinco metros que metín na corte das vacas, ha ha ha, Pero, viraches tola? Como vas meter un avión de cinco metros nunha corte?, Era un avión de cartón e podíase pregar, que hai que explicarcho todo… Como aquela casa oceánica?,
Despois desa pregunta, Area do Souto-Piñeiral Cadrado, a muller trasladadora, meteu as palabras dentro da gorxa e alí ficaron uns corenta segundos antes de saír disparadas coma frechas: a casa de Otuos Uaim nin mentala, oíches?
A BOCA DO INFERNO ÁBRESE, VAISE ABRINDO E NIN OS PRENDEDORES PODERÁN ATARNOS Á SÚA BEIRA, QUE É ESTA DE AQUÍ…
HAI ALGO EN TI QUE SE DILATA que inflama até abrir as entrañas. Así abren as caixas e as botellas. Venus saiu dunha concha /contaminante encheu o mar de escuma e de beleza.
Nada hai máis cruel que ser deusa ou esposa.
PERO HAI ALGO EN MIN QUE NON RESPIRA.
Se cadra teño muros de seda na cabeza ou asubíos de cebra niquelados e eu a tremer a revolverme coma unha bóla de gas.
PERO HAI ALGO EN TI.
Talvez sexa o idilio saboroso e aquel manifesto contra a pobreza.
Cando somos pobres amamos os cintos de ferro. O noso murmurio vai acorde co murmurio do leite reberverando nas cuncas. A política é o mellor analxésico. Dosifica a realidade en proporcións plastificábeis.
-Ás veces, amor, a escuridade nunca se acaba.-
PERO AHI ALGO EN NÓS QUE NOS ATA...
Afeitas ás corazas ábrimonos por dentro coma unha froita poderosísima.
E seguimos a merecer un himno unha espada un templo.
-Mais os templos, amor, bendicen a mentira perdóannos. E ti non debes esquecer nunca que a condescendencia é unha crueldade infinita.-
A puta máis feroz de todas as putas come os homes con manteiga e logo bótaos polo cú.
Redúcese todo. Faise pequeno. Ana baila cun ritmo lento, de pasos curtos. Saboroso. Sente dobrar as paredes do cuarto. O espazo prégase sobre ela, como para facer un bocadillo co seu corpo. Daquela tira dun milleiro de quilómetros metidos na taza de café.
Os bordes da cronoloxía íntima tocan as fendas máis fondas/ afunden con nós.
E as horas estiran -anoadas á punta da frecha grande- e seguen e perseguen o corpo ondeante de Ana. Ana no vurullo. Na espiral virtuosa. No centro de comunicacións do abismo. Envolve a face nun manto de cincuenta metros quita a saia, tira a auga polo burato cósmico do vertedoiro. e traga un litro de leite de soia.
No rebumbio doméstico esculca outros roteiros da alma e lanza bólas de cristal porque ten poderes máxicos.Deforma as formas e transcribe os nomes dos mártires nun caderno.
As feridas máis fondas fenden as conas máis voluminosas e espantan.
Todo se reduce. Se hace pequeño. Petit. Tout à fait terrible. Comme nous.
Ana no leito. Alta e privada, besta e cóbrega a un tempo. Dobra o corpo e bota fóra todo o que a compromete.
A puta máis feroz de todas as putas come os homes con manteiga e logo bótaos polo cú.
E ábreste, así, tan doce, no medio deste aire morno do verán, para darme amor. Dame pois, para que trague todo o teu aire e respire canda ti, á beira túa…
De todo o que non dis, quedareime co vento a zoar entre os dous, impulsivamente.
Tanto ardo tanto me atas.
Atarse, encadearse ao teu pelo e mirar aí, nos delicados lindes que nos separan, fíos finos que tecen contornos estraños nos campos de millo verde.
Sempre hai liñas douradas neste alimento gozoso, ti as ves e eu as vexo lonxe, estiradas e firmes.
Pero ti ábreste sen medo. Sempre o fas para min, cálido neste vurullo secreto oculto e silandeiro… nun abrazo que non se acaba nunca.
Ábrete máis, digo, tanto como se non foses fechar nunca.
E ti abres a alma por dentro e abres os ollos, as mans tamén a boca.
Abrirse ou morrer para darche amor… Damo, dis, trágame enteiro, respira á miña beira como se non volveses tocarme nunca.
As historias de verdade foron escritas polos transeúntes Por iso estalan os segredos nas pedras dos templos e vidrieiras.
Un tren transatlántico arrimou o estraño latexo de corpos acugulados fauna humana petando nos lastros potente e vigorosa por vivir.
A chuvia acomodou introduciu a intimidade e nos amou. Amounos. Si. E medramos de tanto ler nos labios os poemas das tendeiras da praza estirados na táboa de partir o peixe. Estatuarias figuras no balbordo ventres imperturbábeis ao gallope…
Sempre a gallopar metéronnos dacabalo na mudez outoniza e pétrea da cidade. E vale máis que un peso cada palabra súa.
Bestas cortadoras de carne dignas de amor e antigüidade nas rúa enxoitas que debruzan a alma da cidade na grisalla neste ámbito sagrado de frío e luz.
de necios de traumatismo e osteoporose de burla de animais gozosos fodendo de todo aquilo que sucede /mentres as bolboretas arden. de arder /clamorosamente no cume dos andamios e andar…
CANDO ANDES ANDA NON CORRAS.
de argumentos e tamén de correr…
de velocidade de queimar auga nun caldeiro para domesticar…
PERO AS BOLBORETAS ARDEN COMA PAUS ABRAZADOS ENRIBA DA HERBA MENTRES DURMIMOS.
de durmir de non espertar nunca dealertaclaxontorresebrétema de contemplar de introducir un sol no espello de adorar...
MAIS AS BOLBORETAS NIN DORMEN NIN ADORAN DESORGANIZAN O NOSO MUNDO EN CINCO MINUTOS.
deliberdadementiraseangustia de esmorecer.
O MUNDO COMUNITARIO VIVE UN LETARGO SOCIAL E DIVÍDESE.
apodrece no pote do caldo na embergadura dos idiotas.
Tardo en escribir porque tiven que agardar que volvese Tamsir para redactar esta carta pois, como ben sabes, deixei a escola canda nena e, a dicir verdade, nin o abecedario sei, mais, polo que estou a ver ao meu redor, iso é o de menos. O que importa é respirar. Aquí, querida Ndye, o aire permanece inmóbil dende os primeiros enfrontamentos. Saír é sempre a mellor opción ou iso cremos os que aquí estamos. Resulta tan duro só imaxinar o que contas… Sei que non mentes, que probabelmente vivir en Galiza non sexa doado, que talvez te miren mal porque es negra, muller e pobre… Síntoo, como sinto que morrera meu irmán e podo xurarche que esta dor non é só porque fose do meu sangue senón polo que representou para tantos homes e mulleres que, dende aquí, acreditabamos nas súas palabras cando repetía aquilo de que Europa se convertería no noso refuxio, na Terra Prometida… Agora, depois de ler a túa carta, a mágoa é cada día máis e máis grande. Creo que teño a alma furada de desesperanza porque, amiga Ndeye, aquí que nos queda? Seguir no medio da podremia e resistir coma se por iso fosen darnos unha medalla? Deixar que nos maten coma cordeiros no sacrificio? Non. Eu non podo, non poderei xamais deixar as cousas estar. A situación é límite, xa o sabes, xa que logo, subir a un caiuco e arriscar semella a mellor opción. Paga a pena coñecer Galiza e Portomarín, porque é aí onde vives ti agora con Assane, non é? Ou non… Non o sei, non teño nada claro porque intúo nas túas palabras certa desolación e iso frea o meu desexo de buscar. Amiga Ndeye, se soubeses cantas veces estiro o pescozo para liberar toda a enerxía negativa… Porque non podo deixar que a semente do odio medre na miña cabeza, coma unha mala herba. Se puideses sentir por un intre sequera o meu desacougo, daríaste conta de que estou enferma. A esperanza neste lugar, ben o sabes, é unha doenza terminal. No Senegal todas as persoas están enfermas, cren que están de paso, que se irán, que nada poderá impedir o seu verdadeiro destino de ser felices… Dá a impresión de que andan sempre a outra cousa, como agardando o seu momento e é xusto ese desexo quen os mata pois se cadra nunca sairán de aquí ou, de saíren, hano facer con billete de ida e volta coma Abdyoud, que foi repatriado coa súa esposa á semana seguinte de marchar. E o peor de todo non é a enfermidade, bendita ilusión, nin o fastío de repetir cada día a mesma rutina de ser pobres, de non poder alimentar os fillos, de preferir mesmo que non nazan… Non. O peor é vivir odiando este lugar, rexeitando ser Senegalesa, enfastiada de tanta miseria, co corpo partido polo amor aos fillos, un amor que non ten máis utilidade que a do cariño pois xamais, mira ben o que che digo, xamais poderei darlles nada que non sexa un bico ou un sorriso agarimoso. Daquela, vivir até morrer, sen perder nin un só segundo pensando que vou rachar este muro de cristal é o único destino que, polo de agora, me foi revelado. Mais, talvez diga isto porque estou enfadada co mundo anque sei ben que o mundo, en si mesmo, non ten ningunha responsabilidade pois non é máis que a casa natural cedida para vivir. Só iso.
Sigo a buscar o meu refuxio en ti, miña rara flor veluda a agromar cada día do medio dos muros, a abrir a túa casa para min.
Eis o gozo do teu ámbito e a sensación de tocarte que tanto me perturba.
Ámame por dentro e bota o alento de cabalo no meu embigo. Sílvame aí, suave, para que os cadradiños de amor que teño gardados flúan polos condutos internos e note a inmensa fartura de amarte no eixo do corpo. É esa a única maneira de que me coñezas, enterrando a alma intramuros.
Nunca deixarei de quererte, penso.
Hei amarte fondamente como unha pranta verde, vexetal os días pares. Igual que a mellor carne poética o resto da semana.
Así, serás para sempre o meu animal precioso.
E querereite de amar, de acreditar na túa boca máis que en calquera catecismo cultural.
Ti, que me amas, sabes porque digo isto.Dígoo porque sempre que abrín as mans foi para vivir no conxunto, convencida de que son parte mecánica e sentimental dun crebacabezas inusitado. Ti a peza máis importante a proba definitiva de que existo porque a morte chega moito despois de irmos. Exactamente cando a imaxe de nós esmorece.
O corazón da besta nace no medio, xusto onde o amor pon o seu vestido máis fermoso. Cando Ela leva o traxe azul todo o teito da casa semella unha cunca celeste, sopa de estrelas eslamiadas como a cara que se che pon cando non miro dentro de ti, aí onde doe, onde os medos teñen forma de persiana caendo.
Atravesando as paredes do teu corpo non dou coa alma, non a vexo por ningures. Ás veces a alma da xente é só unha superficie rugosa. Saca as mans de dentro das potas, deixa o lápis de ollos e non te pintes coma unha exipcia, que estás botada a perder!
Deixa a cousa estar, que iso non se pode dicir. Non debes. É mellor calar. SILENCIO. Cala, que calada estás máis guapa. Non digas nada. Deixa que as deformacións acaden o seu punto álxido e vaite, vai indo, como a aurora cando o sol de zinc se lle bota enriba. Así, así mellor. Coloca as cadeiras na parte esquerda do cerebro, e pecha a porta da sentimentalide que aquí son todos burócratas, de burocracia. “No me digas? No me lo puedo creer? En serio?”
Deixa que o seu desprezo caia coma un manto. Hai desprezos que nos sitúan lonxe. Pero non interesa estar nun espazo podre de poder.
“Hay un sitio para cada cosa y una cosa para cada sitio. A ver si te enteras, que pareces tonta!”
Mira que non entender algo tan simple. Pero Ela pensa sempre que é mellor saír da coraza que laiarse e andar polo chan coma os vermes. Acariña o lombo dos que están desfeitos, sente a súa radical e extrema pobreza. Ser pobre é unha dimensión descoñecida en Eurarquia. Os eurarcas nacen nas empresas e venden cartos e hipotecas a prezo de saldo. Nas súas cristaleiras publicitarias fan tapetes con fío de liño extraído da terra. As cousas fermosas veñen todas de aí, da terra, pero os eurarcas cren que o leite sae dos cartóns e aliméntan as crianzas á forza de tetrabrik.
Non sei porque Ela sempre relaciona isto coa idiocia.
Idiocia: estado de estupidez mental que nos impide discernir, detectar a fraude por máis evidente que esta sexa.
Nun mundo multicolor prefabricado. Aí queremos vivir. Non no da abella Maya, "a amiga de Willy", non. Tampouco non a de Picasso, coa cara deforme e tan estraña, non. Anque, pensándoo ben, talvez non fose tan rara, se cadra Picasso víanos tal e como somos…
Por iso, esta necesidade de aire.
Daquela bícame. Logo tamén, segue a enredarte na miña boca e fálame cos ollos de animal que tes. Mmmm… Sábesme a algas e sal. Que doce sentir golpes de oxíseno entre os teus dentes e esquecer a rutina de ser consciente ou deixar de concentrarse nas raias das xirafas!
Decidido: vender a casa e os discos, lanzarse nun paracaídas pola ventá dun segundo piso, contemplar as sombras debuxadas no teito das casas, no faiado das cabezas da xente, nos caborcos lingüísticos de axentes contaminantes. Prometido. Ha disentir para rachar a porcelana toda.
Os ollos de tigre Das ventás entran no corazón, métense nel coma frechas. Son unha especie en vías de extinción.
O nascemento foi o mellor acontecemento da miña vida. Ou non, porque eu nacín sen dar o meu permiso, quero dicir que non asinei ningún contrato que me obrigase a vivir. Paríronme un serán de inverno, por iso sempre busco o sol por todas partes.
Escribo morta por dentro sen que ninguén escoite o que racha inexorabelmente cada día. Mais hai un heroi que me enriquece as adentras, abastece o alento que vai indo, lenemente. Veu do norte. Tamén chegou co inverno e ten frío, coma min. O frío é un porto sen pasaxeiros que nos mira dende fóra e nos arrastra. Eu aterrei nun planeta extraño, en rúas que nunca nunca foron miñas. Trasladada. Si, son inmigrante. Ilegal e prostituta. Fraca por dentro, ampla por fóra. O meu espírito fai unha dieta tremebunda. De feito ten prohibido entregarse como sistema. Así, debo permanecer ás escuras, coas mans apreixando as teas do vestido ou da saia. Ven, dis. Pero non vou. Eu nunca levo saia cando o sol agroma polo armario. Sempre de negro ou de gris, como moito, levo un xersei laranxa e camiño enardecida cara á estrada.
Teño medo. Teño moito medo. Estou ancorada. Ergueita no medio dos bares. Perdín a alma nun vaso de cristal. Afogou. Engordei vinte quilos de golpe coa depresión. Din que as depresións están feitas de cabalo. Eu sempre souben que algo rinchaba no intestino, era a nostalxia do futuro, a revolución.
Vou mercar unha máquina de coser e xogar ás costureiras. E tecer. Miña avoa tecía con agullas de cristal. Cortouse. Eu tamén cortei os dedos. Partín en dous por dentro, fráxil e escura. Dormín no inferno.
Mentiches.
Todo o que digo é unha mentira en tres dimensións: prosa poesía teatro.
Non interesa o que digo. Por iso non escoitan. Ás veces, a xordeira métese no corazón para non saír durante séculos.
Es tan pobre ou máis ca min pero non te queixas. É incríbel esta manía que teño de laiarme. Coserei. Hei facer un vestido de tres quilómetros de ancho, como ese músculo redondo que propugnas para que te lance un verso dende a cona.
A min gústanme os versos bonitos, de nido de abella. Para que? Para metelos nun caldeiro de lixo e buscar a beleza nas cousas que ninguén quere...
Quero marchar. Tirarme pola taza do water.
Non quero que me condenen por analfabeta. Sono, analfabeta perdida. Os libros sáenme polas orellas e, como di a outra, penso desterralos do meu cuarto, fanme perder pé. Din que ler é un mal paso, un camiño directo ao sumidoiro. Díno porque non saben que é un delirio naufragar nunha páxina onde todo cae. Gravidade cero. Sangre azul e lingua atravesada pola brétema.
Eu non teño raíz. Nacín no medio do aire. Por iso necesito voar.
A taza do water ten o aspecto dunha fervenza. Tiras da cadea e unha torrenteira flúe irremediabelmente coma se algo máxico empurrara o líquido, velozmente. A velocidade dá medo. Eu sempre teño medo. Son unha profesional do pánico e cada día sinto medo por algo distinto. Danme pánico os insectos, sobre todo os que se fusionan co medio onde habitan.
Os porcos son dos poucos animais domesticados que non teñen nome. Están sen bautizar. A min bautizáronme con auga da fonte. Ha ser por iso que son brava.
Bravo, dis. Ti sempre dis bravo cando se trata de min. É que me queres moito e eu, eu sei que non o merezo. O teu riso é imperecedeiro, endexamais ten forma de cepillo de dentes, por iso nunca se mancha. Eu manchei a saia e o pantalón. O vestido non porque non gasto diso.
Ti fumas? Eu si.
Teño corpos dentro do meu corpo, todos os que imaxinei cando comía. Comer é un pracer. Sobre todo cando tes fame. É como ir ao water. Eu vou todos os días. Miro o meu rosto na auga e... Como pasan os anos! O peor de todo é que sempre fun guapa e nunca o souben. Contáronmo os anos e os amigos.
Os amigos de cartón rematan marchando. Hainos que nunca desaparecen. Poden facer unha viaxe curta, pero sempre sempre volven onda ti.
Gústanme os saltóns. Son sorprendentes. Atopar un saltón, se padeces insectofobia, é sempre un thriller dos que xa non quedan. Eu teño un mellor co de Michael Jackson. Vivo en loita perpetua. Indomábel.
O sistema absorbe todo. É un furado negro, sen fondo. A mentira unha paisaxe que non molesta.
Xa teño un pano no que coser. Vou debuxar un porco coas mans nesa tea preciosa. Non. Non é unha colcha, nin sequera un tapiz. Só é unha parede da miña casa que dobra en dous. Desestruturación da materia. Eu tamén desestruturar. Atómica como Gala. Maldita tamén un pouco por intensa. Incendiaria. Ardo por dentro. Ti comigo.
Es unha flor rara Es un cogomelo
Quero virar nun pez no mar azul. Quero morrer.
Sinto que caio sen remedio. O abismo. Eu nunca mirei tan de preto o abismo como agora. Ten forma de queixo de bola. Mol como o miolo do pan.
Tiña trece anos cando decidín non comer pan. Acto seguido traguei unha fogaza. Non facer promesas difíciles. Ese foi o meu lema para sobrevivir. Sobrevivo grazas a ti que me perdoas. Eu tamén che perdoei unha vez mais é estúpido perdoar cando realmente me comprendes. Eu non sei se comprendo o amor que tes metido na boca. Pero amas todo o que fago. Eu ámote tamén, igual que amo a terra e os montes.
A min ámanme as palabras.
Se especulas, pérdeste. Pérdete e non volvas por aquí. Isto é unha auténtica merda, dis. Cuidado. Nacín en España porque me mandaron. Agora sufro un renascemento.Poderedes perdoarme tamén iso?
A min non me alimenta ninguén. Unicamente miña nai. Tamén meu pai, por suposto.
Creo que teño cara de galleta.
Flipei contigo. Flipei a morrer.
Eis o meu castigo. Non querer aprender a mentir. Mente, din, mentecoasmanscoaspernascoacona. Mente coma unha puta. Abre a boca de mentiras e cuspe todo o odio. ODIAR é desesperante. Eu non sei odiar máis de media hora.
Non. Eu non son fea. Só o parezo se me miras mal. Eu non miro mal a ninguén. Só miro moito e moito tempo. Con sorpresa. Porque? Non cho sei. Tampouco me preocupa iso.
O rubor das persoas é estraño. Arden por fóra porque dentro ocultan secretos absurdos ou depravados? Quen o sabe? Eu non teño bolas de cristal. Teño, como moito, anacos.
Con nove anos sacaba a mágoa pola xanela para respirar.
Sempre quixen ter amigos pero eles non me quixeron.
O amor ten dúas cabezas.
A el ámoo. A ti só te quero, meu ben. Non é por mal. É que son así. Xa non me queda fío para coser.
A miña avoa non está. Morreu rezando. Parecía unha monxa. Eu, de idiota, ía con ela rezar. Quería ver a Deus. Deus sempre está ocupado cando se trata de ti. As monxas dicían que había casos con preferencia. Daquela xa existía o concepto de prioridade. Eu nunca fun prioritaria. Metida sempre no fondo do escenario porque tiña piollos. Piollosa. Os nenos son crueis pero non máis que nós. A nosa crueldade é exercida con esmero. É miseria podre. Se xogas coa palabra PODRE podes facer cambios curiosos. Mira: PODRE PODER PODRE PODER Anatema! Acabas de dicir algo terríbel. Culpábel. Vou untar con Tulicrem as ventás da cociña para que non me vexan dende fóra.
Cada día oio menos. A xordeira viráme de perlas para ir á praia e durmir un pouco baixo o sol,
Non deixo de pensar que todo é unha merda. Fíxate: MERDA MEDRA MERDA MEDRA.
-Si, a merda medra máis ca herba, meu. - Non quero ter merda que medre na miña cabeza. -E ti, que merda queres ti?- -Un campo de fútbol- respondeu- para metervos goles até no carné de identidade.
Lingua proletaria do meu pobo, eu fáloa porque si, porque me peta e me dá a gana. Ninguén me vai dicir que o galego é só para usar na praza.
Eu quero sexo en galego. Sexogaleguízate, folla en galego. Es sexogalega? -Non.- contesta_ Yo follo en castellano.- Folla mejor en silencio que estás más guapa, pensei eu.
Son mal dada. É que son torcida para chegar a acordos. Cústame ceder. Cedo porque me equivoco. Ti non te equivocas nunca?
Dis que somos cabezóns. Non. Eu nunca quixen dicir que tiveses unha cabeza grande. Eu teño unha coñecida que ten unha cabeza enorme. É cabezudísima. Se ten esa cabeza tan grande é porque pensa moito di a miña nai, ou porque reza todos os días. Non coma ti, atea que es unha atea de la hostia. A cona serve de impermeábel. Mastúrbaste coa man para calmar os nervios. Os meus nervios son de aceiro inoxidábel. Nunca se acaban.
Unha noite de lúa, Jacobo Rial Piñeiro achegouse a casa de Isaac Pérez Touriño e Julio Anderson. Tanto e tan canso estaba que, no canto de ir ao seu fogar coa muller e o fillo, ficou alí, na vivenda destes dous homes. Xa no interior sentiuse ameazado. Disque o querían violar... Daquela, completamente aterrado, colleu un coitelo e... ZAS! 57 puñaladas. É que matar é un traballo duro, leva tempo e non val cunha puñalada ou dúas para quitarlle a alguén. Unha vez mortos, Jacobo Rial Piñeiro, asasino confeso, decidiu abrir o gas e incendiar o piso, amais de tomar prestadas algunhas cousas, nada importante.
O Xurado Popular decidiu absolvelo por considerar que actuou de tal xeito vítima "dun medo insuperábel". A homofobia e o racismo (Julio Anderson era negro, atención) foi determinante no veredicto pois, se no canto de Isaac e Julio, fosen Julia e Isaura as vítimas, esta besta estaría no cuarto escuro, pero non o dos locais que, de certo este home de sexualidade clandestina coñece perfectamente, senón o de verdade, ese onde non se escoita outro ruído que non sexa o do silencio. Agora cómpre agardar a denuncia desta inxustiza incomprensíbel por parte das distintas forzas políticas mais non con fins electorais... Sería posíbel tal xenerosidade?
ABERRANTE (Artigo)
O equilibrio é sensatez, mesura nos actos e xuízos, algo realmente necesario para poder valorar unha conduta, por exemplo. Para acadar este prezado equilibrio o home e a muller deberán procurar a observación atenta da realidade circundante, liberarse dos prexuízos e buscar o coñecemento. Cando non é así, cando non se teñen en conta os matices e diferentes texturas que conforman a nosa selva humana, este coñecemento será parcial pois, ao partiren dunha visión reducionista que ailla o obxecto de estudo do seu contexto, a análise resultante ha ser sempre incompleta e, consecuentemente, errada. De aí a importancia da lectura, as viaxes e o contacto con outras culturas cuxa forma de vivir e sentir difira radicalmente da nosa, pois, as novas aprendizaxes sempre fan posíbel unha visión panorámica maior desas partes máis pequenas, e non por iso menos importantes, que conforman a “totalidade” aparentemente uniforme e insisto, só aparentemente. O noso planeta é diverso, plural. E esta polimorfia é a que nos salva dun fastío aterrador. Porén, existe certa tendencia ao daltonismo que impide ver máis de dúas cores neste arco da vella no que vivimos. Triste, por suposto, pero sobre todo perigoso. Un exemplo disto témolo en Vigo, onde un xurado popular absolveu a Jacobo Piñeiro Rial do dobre asasinato cometido na madrugada do 13 de xullo de 2006 nun piso da rúa Oporto, na cidade olívica. Este anxiño arrepentido asestou 57 puñaladas a Isaac Pérez Touriño e Julio Anderson (de raza negra), froito dun “medo insuperábel”, segundo el mesmo explicou durante o proceso, de ser violado, pois, ambas vítimas eran gays. Despois de matalos e, “fóra xa de perigo”, abriu o gas provocando un incendio na vivenda que, sorprendentemente, é o único delito (dos tres que se lle imputaban) polo que será condenado. Un caso de homofobia ou de racismo talvez? Evidentemente si pois senón non se explica como polo caso do asasinato de Marta del Castillo, en Sevilla, ou da inmigrante golpeada por Sergi Xavier Martín no metro de Barcelona, haxa tanta unión na denuncia pública, non só por parte dos particulares senón das propias autoridades locais e medios de comunicación, e no destes pobres infelices aínda non se pronunciaran coa contundencia necesaria as competencias correspondentes. Unha sombra escura arrandea sobre o mundo dos homosexuais. Non se lles apoia, nin se lles protexe o suficiente. A igualdade non cristaliza na estrutura social e segue a sobrevoar sobre eles a idea de guetto fechado. Moitos aínda teñen medo da reacción dos familiares ou amigos e non queren saír á luz. Coma tantos pobos, os gays, lesbianas, transexuais e bisexuais foron colonizados por un sistema bipolar rancio e obsoleto que non entende de matices e segue a consideralos algo exótico. A autoxenreira é o seu peor inimigo. Eles deben procurar o seu empoderamento e liberación, sen pedir nada, porque a súa reclamación non debe ter caráter de solicitude pois é un dereito.
Porque África é un continente sen límites, fermoso e de tradicións vibrantes, previas á súa colonización. Malia a todos os esforzos realizados por sometelos á nosa idea de modernidade e de coñecemento, malia que intentamos minimizar a sabedoría dos seus habitantes para "rescatalos" do indixenismo, aí están, asombrados e memorísticos.
"Escoller un grupo de persoas (os especialistas) que adoitan un xeito de coñecer o mundo físico(o reduccionista), para descubrir un conxunto de propiedades na natureza (as mecánicas), non é un modo científico senón político" (Feyerbán)
"A apariencia de obxectividade que se atribúe a algúns xuízos de valor procede do feito de que determinada tradición é usada pero non recoñecida. A ausencia da impresión de subxectividade non é unha proba de obxectividade senón un descuido. Os experimentos "controlados" que segundo se supuso eran un modo de observación "neutro", eran na realidade, unha ferramenta política para a exclusión, de maneira que aos experimentos da xente na vida diaria negóuselles o acceso á condición de científico" (Feyerbán)
Con esta imaxe queda retratado claramente o malestar dos galegos que, na defensa da nosa identidade e da nosa lingua, non entendemos as demandas dunha asociación con tintes fascistas e, sobre todo, hipócrita. Refírome, xa saben, a Galicia Bilingüe, cuxos membros din sufrir a imposición do galego. Para combatela manifestáronse, pasearon o seu falso bilingüismo harmónico polas rúas de Compostela acompañados por unha morea de españois que chegaron até Santiago en doce autobuses, un deles da Falanxe. Así, o domingo 8 de febreiro foi o día da invasión, as doce tribus da dereita máis rancia achegáronse para constituírse en manifestantes cavernarios, grandes histrións con vocación de agraviados. "Extranjeros en su país" ou "La normalización lingüística, una anormalidad democrática.El caso del gallego", son os libros de cabeceira desta organización pretendidamente demócrata... Sen palabras. O mellor? O vello do ollo morado que, despois de arremeter cun paraugas contra un membro do independentismo galego, caer con el ao chan e recibir ambos os dous unha malleira da policía(toda de fóra da Galiza, por certo)pretende facer crer que el é un pobre vello que non se mete con ninguén vítima do ataque dun bestia! Alucinante, sobre todo cando existe un vídeo na páxina dixital de A nosa terra onde se pode ver a outra cara deste vello demoníaco. Interesante asunto este da mentira do "velliño". Seguro que se o ven actuar o primeiro que se lles vén á cabeza é o avó de Heidi... Triste espectáculo o sainete do domingo, bufonada barata. Unha policía estranxeira batendo nos mozos e mozas do independentismo cunha virulencia innecesaria para apresalos e metelos no calabozo onde, por certo, amais de pasar toda a noite coa luz encendida, houberon soportar o cheiro dos vómitos e as feces que por alí había. Ao máis puro estilo medival de porcallada e abuso. En facebook xa hai un grupo GALIZA BILINGÜE DÁ NOXO. Creouse hai pouco e xa ten case seiscentos membros. Axiña serán moitos máis.
Querer o que se dí querer quíxoas a todas. Evanescente lume mel e burgazo ardentía pura mesmo luz e faro na mar fonda coma o teito das casas das sereas. E queréndoas como as quixo tensou versos nos dentes ulindo a podre e mel...
Na parede do poema estaba a resistencia o manto avultado da semente sempre a retornar. Abrupto parda bestia poética elementoinesquecíbel...
Pero talvez non quixo a ningunha porque tocou moi dentro mui mui fondo onde o amor se relaxa. Adeus díxolles o tigre. Ningunha contestou.
Malicia, intención solapada, normalmente maligna ou picante, con que se di e se fai algo, ou tamén, interpretación sinistra e maliciosa, propensión a pensar mal. Estas son dúas das principais acepcións desta palabra que, intuitivamente, identificamos co veleno e talvez, porque non, coa envexa. Até aquí parece claro, mais, o asunto é soportala, tela preto e non ceder, non deixarse caer polos rueiros tortos e picudos da carraxe e impotencia que sentimos. Na poesía, a carraxe ten o aspecto da lixivia, entra nas adentras e queima todo, asolaga o corazón tanto e tan profundamente que axiña envolve os versos nun poema iracundo, de linguaxe abrupta e incómoda. Daquela, porque non falar do amor, do aroma e do sabor docísimo das caricias? Estaría ben como terapia, manter unha actitude de evasión, construír pontes sobre todo o que é podre e feo e camiñar sobrevoando as lousas dos tellados como se o que sucede ao noso redor non nos importase, coma se non fose con nós. O caso é que o amor, ese sentimento que engaiola a alma de dentro, a verdadeira, limita coa xenreira polos lados. É indiscutíbel. Dicía un amigo meu, e canta razón levaba, que dous que comen da mesma culler poden perfectamente rematar un bo día distanciados. Entón, porque existe, ás veces, ese prexuízo rancio de considerar que falar de amor é máis acaído para a poesía que retratar unha dor colectiva e denunciala se, ao fin e ao cabo, todo está intimamente realacionado? Porque ser enfant ou femme terrible pode levar a algúns asociar isto coa infelicidade do creador/a en cuestión? Acaso na defensa das ideas non existe un inmenso amor acochado, latexando mecánicamente? Eu creo que si. Porén, o mundo dos prexuízos é sempre un lugar absurdo favorecido pola ignorancia e a frustración sentida ante a propia incapacidade de gustar ou convencer. Por todo isto, penso que a malicia agroma nos espíritos inseguros, os que non teñen confianza en si mesmos e, no canto de aprender dos que si a teñen ou que polo menos iso intentan, transforman a seguridade persoal do que está en fronte nunha suposta conciencia de superioridade moral ou intelectual que unicamente existe na súa imaxinación e, a imaxinación, xa saben, ten efectos máxicos que mal empregados poden ser devastadores. Pensen en Otelo, tan feliz el até que o alférez Yago, tremendamente insidioso e envexoso, mételle na cabeza que Desdémona lle puña os cornos con Cassio. Nese intre, a flor da malicia comeza a tecer o seu pano na mente do esposo até que ese amor sinceiro deriva nun odio intenso cun desenlace fatal. De desenlaces fatais e de rupturas saben moito os que algún día amaron e, seguramente, estarán de acordo comigo en que a malicia e a inseguridade, nunha alta porcentaxe dos casos, tivo moito que ver con ese triste final. Para eles, recupero o consello de Ovidio, distánciense vostedes, collan perspectiva. A perspectiva devolve o sentido común e, se cadra, con moita, moitísima sorte, ese obxecto de amor esquecido, agora borrado pola carraxe, a lixivia e tantos outros elementos malignos porque odio e amor están cosidos co mesmo fío. Polo tanto, tendo en conta isto, creo que podo dicir que cando un ou unha poeta deixan entrever unha voz furibunda, non cabe dúbida, dalgún xeito están a falar de amor.
Quérovos contar aquí o que aconteceu estes días no meu lugar de traballo:
A semana pasada recibín unha lista de produtos para facer o boicote ao Estado de Israel polo masacre que están a levar a cabo na franxa de Gaza. Enviouma amabelmente Ângelo Meirao polo Facebook. A devandita lista estaba escrita en galego reintegrado e, como podedes imaxinar, considerei que era perfectamente entendíbel para calquera, for galegofalante ou non. Como a situación é a todas luces gravísima, decidín facer cen copias e distribuílas entre o profesorado e o alumnado. Cos compañeiros non houbo ningún problema e se o houbo eu non me enterei. Quero dicir que cada un fixo o que lle petou coa información entregada, dependendo do seu criterio e da súa sensibilidade porque, xa sabedes, na Galiza hai de todo, como na botica. Non sucedeu o mesmo co alumnado que, nunha porcentaxe mínima(todo hai que dicilo),fíxome saber que consideraba que eu os incitara a facer o boicote e que iso estaba "mal". Criticaron tamén que lles entregase o texto "nunha cousa que non se entendía nin se sabía o que era"
Queridos bloggers, a luita é bem difícil e o desconhecemento é tam grande que uma pessoa pode perder as ganas de fazer o que seja com gente assim. Mais a luita ha seguir ADIANTE tanto en prol da lingua coma da paz fronte ao abuso de poder colonialista.
Digo isto porque apoio toda manifestación e boicote contra o Estado sionista de Israel aínda que debemos ter cuidado e non caer no populismo antibelicista, quero dicir que hai outras guerras no mundo moi graves. Lembrade o afán colonial de China co pobo tibetano que, mesmo que estea vivindo nunha ditadura, ten dereito a autorecuperación sen ningunha intervención allea. Sexamos claros, o paternalismo chinés resulta pouco creíbel e, sobre todo indignante pois, coma o Estado de Israel, ten claramente un desexo de ocupación territorial e poder. Amais os métodos empregados(queima de textos relixiosos, ataques contra os monasterios e esterilización de mulleres)distan moito da simple preocupación pola liberación do pobo tibetano que, por outra parte non pediu ser liberado...
Outra guerra terríbel é a que ten lugar na República Democrática do Congo entre tutsis e hutus, iso sen contar a explotación dos xacementos de ouro, petróleo, diamantes e coltán por parte de distintas multinacionais occidentais de EEUU, Bélxica e Inglaterra entre outros. Iso si, este abuso como non leva tanques nin bombas senón que se fai por medio de empresas e obreiros pois... Parece que non é tal abuso.
Así son as cousas pero como esta información non é a que escoitamos cada día nas distintas televisiósn ao servizo do Estado Español, todos os que teñen interiorizado o discurso españolista que, sexamos sinceiros, molesta menos, séntense ofendidos por unha simple lista ou unha lingua que non estudan na escola... Molestos ou cómplices?
Porque non se entende nin hai explicación posíbel ante un ataque contra inocentes, porque o inmobilismo é unha derrota anunciada, porque non podemos ser cómplices.Por iso toda ferramenta empregada para combatir o abuso será útil e positiva.O boicot aos produtos de Israel, por exemplo, é unha proposta. A lista é grande, a saber:
x. Cosméticos REVLON Mui importante, o director, Ronald Perelman, é um conhecido activista pró-sionista.
x. Imaginarium Vende brinquedos fabricados em Israel.
x. Frutas Carmel (comercializa MERCABARCELONA)
x. TECNOTRON (cabines de foto, carros musicais para crianças, na rua, nas estaçons... 100% do capital é israelita)
x. Nanas (marca de esfregons)
x. Patacas de consumo (variedade MONDIAL, com código de barras 8 423632 102300)
x. Vinho Carmel Mizrachi Wines
x. Abacate "ecológico" (Ecofresh-Carmel)
x. Datis ("Carmel" e "Jordan Plains", vendidos no Corte Inglés)
x. Abacates, os vendidos em El Corte Inglés
x. Água mineral EDEN
x. EL CORTE INGLÉS: Cosméticos, brinquedos, objectos de decoraçom e jóias, fatos de banho, roupa infantil e produtos têxteis para o lar. Em El Corte Inglés vendem produtos de Israel desde 1979.
x. AHAVA. Cremes, sais e loçons que se vendem em El Corte Inglés.
x. Fatos de banho Gideon Oberson e GOTTEX (vendem-se em El Corte Inglés)
x. ROUPA INTERIOR DAS MARCAS: [b] VICTORIA SECRET, WARNACO, GAP, NIKE
x. [b]ROUPA DAS MARCAS: Marks&Spencer, Gap, Kmart, C&A, Nike, Hugo Boss, Polo Ralph Lauren, Sara Lee
x. Epilady (máquinas de depilaçom e massagem)
x. Aparelhos de ar acondicionado JOHNSON, WHITE WESTINGHOUSE, AIRWELL e ELECTRA
x. Livros de texto em inglês para E.S.O e Primária ( Burlington Books)
x. Carros SEAT Grupo Volkswagen (é o principal exportador de carros a Israel)
x. Terra (associada a Babylon, tradutor de internet)
"Neste momento da historia cómpre aceptar que o Estado de Israel nunca tivo intención ningunha de permitir a existencia dun estado palestino a carón das súas fronteiras"(Ver artigo de Alfredo Iglesias Diéguez no Galicia Hoxe)
Estes son os restos, as consecuencias do masacre, a espeluznante visión do abuso
