A PROCESIÓN ASORITA

Hoxe é un día GRANDE en Aretx. Os tres soles xiran arredor de si mesmos e constrúen circuliños con nubes de pólvora estelar que parecen margaridas iracundas como volcáns latexando nun magma maldito para denunciar todos eses delitos que non somos quen de explicar...

Nabetse I de Zeuquirne porta unha túnica derramándo a poesía toda. Nas mans ten un libro: "Os mellores textos da alma". Neste libro aparecen as palabras dos mais graves e sesudos amadores deste planeta recóndito e esquecido de todos. Asor Lía I de Zeuquirne trae consigo o pincel( ese co que pinta cadros no navungalov de Asor) e debuxa no centro do templo Ans Nitram unha muller de tres cabezas, unha especie de hidra espiritual que alimenta o corazón dos aretxitas máis incrédulos. Esta hidra denomínase A Divina Tripolar, amante do Divino Polar. Habita no interior do Palacio de Xeo, enriba das nubes, e normalmente non se comunica cos aretxitas. Só o fai nas ocasións especiais. O Día da Palabra érao, por iso estaba alí, para ler expresións fermosísimas con cadansúa cabeza, algo así como se nós lésemos un poema a tres voces. Rifoasor II de Zeuquirne é a primoxénita dos asoritas. Leva un manto de adxectivos sobre o seu pelo e acariña melodías de seda coa sutileza dunha mariquiña axitando fresas como un furacán de sifón estalando nas paredes, nos muros, nas liberdades oprimidas. Mira de esguello a Asor, para que non se dilúa entre metáforas ... E a nosa amiga, AsorIII de Zeuquirne ,que fai mentres tanto? Oh Asor¡¡ Asor camiña sobre os poemas como Cristo sobre as augas. Está en trance verbal, eleva as mans ao ceo e busca nas nubes a esencia do signo, o intrínseco veleno de amar o ritmo que dorme nos sintagmas cando estala un verso e outro e outro máis. Detrás de Asor ven Nimaj Neben IV de Zeuquirne, o menor dos asoritas, o ben amado. Nimaj Neben leva os cartapacios con todos os códigos que Asor non é quen de descifrar. Poderíamos dicir que é unha especie de exégeta, librepensador e cibernauta empedernido. Normalmente realiza viaxes ao exterior de Aretx e comunícase cos Bericx, os navegantes do universo. Trala procesión asorita van os híbridos. Eles tamén celebran a sintaxe. Despois cantarán e beberán todos as pócimas do encantamento, como un xeito de chin chin de sinestesias abroullando nas bocas abertas como buratos na montaña rosa, onde aniña a orixe, o principio, o verbo que nos define e prefigura. OS ARETXITAS DESÉXANVOS UN FELIZ DÍA DA POESÍA

ESMAR, O CABALEIRO DO INFINITO( primeira parte)

Para comprender a natureza dun híbrido como Esmar fai falla observar a delicadeza suprema deses ollos,ás veces austados, que engaiolan coma bolboretas latexando entre a concordia e a desintegración. Esmar ten medo á morte, un pouco coma todos. Por iso gústalle pasear polo interior do templo de Noruf, entregarse ao silenzo e alí facer a súa ofrenda: unha promesa de coraxe e amizade. Cando todos bailan el permanece atento aos movementos do ruxe-ruxe tribal, interésanlle especialmente.Renuncia Á Gran Escuridade pero navega nela nun xeito de banbán que retorce dentro coma se dunha goma se tratara... E tira, e tira e a e sssss t iiiii r a.Esmar é un pouco como un boneco de densidade atlántica que se resiste a caer. Ás veces parece que vai rachar todos os decorados que o asedian nesa maré de ideas contrapostas fluctuando. Porén Asor confía nese potencial liberador que o sacude de cando en vez e sabe que vai saír da súa gaiola. Cando falan dá a impresión de que xamais se entenden, pero non é certo. O que sucede é que non saben tocarse.

Para que coñezades ben a este personaxe é necesario que teñades visitado algunha vez o inferno da dúbida, da inseguridade. Se é así de seguro creredes como Asor que o híbrido Esmar sairá da súa crisálida e botará fóra todo o seu talento vivificador.