mardi, novembre 28, 2006


ESE PERFUMEQUE NOS DELATA, QUE BOTA BRISA POLA BOCA,
ese sabor a marmelo,
con negros e verdes,
con branco e marfil...
Non ter olor é unha imprecisión de lonxanía que nos bota ás aforas. Nada máis fermoso que o que desprenden as rosas, ou ese líquido de améndoas que metemos na pel, tralo baño nunha noite que nos adentra nesa soidade de escuro satin, para deixarnos logo e mollar a pel de medo e fríos...

1 commentaire:

Moralla a dit…

Repe, sipi, nopi, sipi, nopi (é unha broma, neniña)
Moi lírico e ummmmm
Como sinto ese olor a perfume na miña pel de ASASINAAAAA!!!!!!!!
Unha apertiña de Yoli