Hoxe merquei un televisor. Levaba oito meses sen el e non pasaba nada. Ao principio sentíame rara, finisecular do dezanove, case nunha actitude mística, como a dos Amis ou como se chamen.
Vivín ben sen tele pero agora, hoxe, á última hora da tarde collín os cartos e dixen"Xa está ben. Deixa que a túa mente sexa máis modesta e non considere as súas reflexións como algo transcendental. Que merda(perdón pola palabra), alienarse dúas horas ao día non é ningunha vergoña"
Xa vedes teño tele e grazas a ela non me fago 625 líneas todas as noites.
Esta semana vivín unha soidade de trescentos anos. Non sei se me paso. quizás de douscentos cincuenta... ou douscentos. Eu que sei¡¡¡¡ FIQUEI ESTARRICADA NO CHAN COA MENTE RETORCIDA POLOS TAPICES E AS FOTOS PERDIDAS NUNHA POZA PARTICULAR DE INCENSO E MIRRA, DE PRATA NADA.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire