Todos os humanos calaron e ASOR non soubo tampouco que dicir porque sabía da existencia da vida da súa antimateria no caso de saír da barriga universal que a proxectaría ÁS AFORAS...
ASOR tiña un contacto interestelar que lle permitía saber da lasitude da súa xemelga, deses tempos enfrontados batendo niso que dan en chamar xanela... A xanela, pensou ASOR, iso que din que serve para mirar... Pero por esa xanela non se ve ben... non se ve ben...
Non, ASOR, non querería nacer, preferiría ficar detrás do muro da inexistencia. Que fariades vós?
ASOR VIROU CARA AO CEO E COMEU TODAS AS ESTRELAS PARA QUE A LUZ HABITASE NESE ESPACIO QUE SABÍA LLE MEDRABA NUN RECANTO DO ESÓFAGO. SEMPRE É BO FACERSE O MORTO CANDO VIVIR NOS RESULTA COMPLICADO.
Canto desexamos a luz para vivir pero que viaxe tan longa temos que facer para que se instale nas nosas vidas e afogue todas as sombras que nos asombran...
Existe o espanto? Eu creo que o máis parecido ao espanto é ese intre non que nos decatamos de que estamos concentrados nas verduras que cocemos coa fame aberta en canal, ou tendendo a roupa e mirando as gotas que caen e rexistran para nós todo universo dentro. E como pode caber todo o universo dentro dunha pinga de auga?
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire