Querida Asor: préocupame ese xeito que tes de abrir caixas e envelenarte de palabras... Non sabía que o XIGANTE abandoara o pracer do teu van para vivir esmagando materia ao seu paso pola vida. Coido que tes un corazón profundo e redondo como o sol que te anuncia cando me escribes cartas. Verás, alguén me comentou que deberías mirar cara a un ceo diferente, despistar ao sentimento que retorce cada unha das teas do teu traxe. E creo que ten razón. Asor, querida amiga, abre ben os ollos e non bebas máis pócimas de desencanto. Hai que ter ilusión. Eu confío no teu potencial porque coñezo o teu capital de supervivencia. Serás capaz de devorar anfibios se che meten pedras na esperanza.
Unha aperta moi forte para Asor da súa amiga:
Rosa E.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire