Estimada Rosa, cada vez sinto máis a túa presenza cando as cousas non van ben, e, podes crerme, nos últimos tempos ben non van. Ás veces cando te observo e vexo toda a túa enerxía e ese modo de estourar... Eu quero camiñar coma ti, sobre as augas quentes do veleno que me arde e non afogar ou desmaiar como unha margarita cursi disfrazada de Barbarella... O XIGANTE segue nese castelo e dende o sobre lacrado co seu amor diabético non voltei ao camiño retorcido, esa calexa terríbel e escura que enche as mans de negro e gris, habitando todo o espacio das aurículas de pesadume, un pesadume como de terciopelo, que non despega a súa suavidade velenífera do cume do ventre... Alugar un espacio para a ledicia é cada vez máis complicado neste ruído infernal de xente que contra-vive. Aretx é un planeta de grandes egoistas dirixindo imperios de oxíxeno. Só os ricos poden falar. A eles non lles importa que haxa máis ou menos CO2 porque teñen oxíxeno a mans cheas. Eu teño que calar moitas veces para non afogar...
Non podo seguir escribindo. Rematou o descanso.
Unha aperta:
Asor II de Zeuquirne
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire