O ANFIBIO E ASOR

O anfibio habita en Aretx dende os tempos do Gran Unicelular. É un ser sinistro ás veces, cursi e presumido outras. Xamais lle preguntaría a ninguén sinceiramente "Como estás?"Asor non o entende, mellor dito non lle apetece comprender esa idiosincrasia que é un paradigma do egoismo, un estoupido de mediocridades agochadas no baño (ese lugar no que o anfibio aproveita para amosar a súa verdadeira natureza), un xeito de libélulas danzas para amosar un interés que non existe en ningún recuncho do seu cerebro infectado de si mesmo. Nesta vida non che hai cousa peor que paliar os complexos propios degradando aos demáis. Na familia de Asor ninguén apreciaba ao anfibio. Todos querían que desaparecese da súa vida. Pero Asor púñase encendida con só velo e, claro, suspendía nas clases de meditación. O seu conmutador averiouse durante un tempo polo que non podía eliminar a raiva do seu corazón cando tiña ao anfibio diante. Solución? Consultar ao Gran Unicelular. Asor debía buscar unha solución para esa ira que a devoraba cando vía a indolencia e falsedade ao seu redor. Eu enténdoa porque a mentira en todas as súas extensións destrúe a autoestima dos que a reciben.
A Asor metéronlle as mentiras polos ollos, pola boca e craváronllas no centro do corazón cunha sutil lingua como de bolboreta asasina e ela verqueu tantas loitas contra as paredes... Agora prepara arquivos feitos con palabras e con desexo. Vai realizar a GRAN VIAXE, a viaxe única, esa forma de percorrer traqueas calexas retorcidas pola mágoa. Conseguirá despegar a cólera do traxe e ser o seu propio poema, a súa liberdade, o gran madrigal da consciencia? Mentre Asor dispón as cousas para marchar o anfibio mírase no espello. É tan, tan, sexxxxxxiiii....