O anfibio decidiu entrar no seu templo e contemplarse no espello. Ás veces, a beleza ten ese aire de traxedia que nos sitúa preto da hipocrisia transcendental do día a día. É como se o feito de ser guapo nos fixera merecedores de algo, como se xa non fósemos quen de diferenciar o don do mérito, do esforzo, da dedicación. Ao anfibio preocupáballe estar "decente" para saír ao exterior e ser admirado por todos. Padecía no seu ser o amargo don da beleza. Se alguén non puña os ollos nas súas mans brillantes e sinuosas... Menudo drama¡
Asor non soportaba tanta levidade inútil. Para ela o feito de ter atractivo ou non, dependía de moitas máis cousas que do aspecto externo. Digamos que para Asor a beleza era maxia, música, a man sobre a pel da desesperación no momento preciso, o riso, a modestia, a desexcentricidade, a liberdade feita palabra, oral ou escrita pero por riba de todo, A AUTENTICIDADE duns ollos abertos para crear mundos dentro doutros mundos, campos de enerxía.
Os ollos do anfibios eran dun verde silente e cadencioso, estrañamente húmidos, como se pretendesen sempre fuxir esvarando polo rosto para non facer fronte a esa realidade antropomorfa dos Aretxitas ... Desexaba agochar todos os volcáns detrás das pálpebras...
Pero non é tan doado maquillar unha realidade durante moito tempo. A verdade ten un camiño
que vai todo dereito e aparece en calquera intre.
2 commentaires:
Encántame, o texto e a foto, nunca me cansarán as imaxes dos espellos
Un bico sen espellos, nin cristais, nin muros de por medio
Yoli
Moralla
Na sociedade na que nos toca vivir enfrentanse dous modelos sociais : a ética ou a estética. A ética ea formación ea actuación en base a unhos valores(a autenticidade). A estética eo narcisismo, unha posta en escea falsa que busca o goce persoal non compartido, a zancadilla, a traición que conduce a frustración ao suicidio social(a falsedade).
Unha fermosa historia moi ben contada e con unha lección de ética. Noraboa
Unha aperta
Enregistrer un commentaire