BLOGOMERÓN: PATA FEA

Aquí estou. Enriba da artesa. Pero quen é esa pailaroca que mira seguido. Meu deus¡ Non podo seguir aquí dentro. Vou estoupar¡ Ouh, que fai ? É parva? Se move todo¡ Que mareo. Que vomito. Heille meter o peteiro nas meixelas. Para xa¡ Cuidaaaadooo¡¡¡ Son un ovo¡ Flipante. Pensa que son ... Incríbel, véxoo todo a través deste cárcere. Non respiro. Vou afogar... quen son todos estes? Estou rodando¡ Sinto que vou escaAAAAACCHHHAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRR¡¡¡
CHASCARRASCHÁS.

Palmira naceu no mes do noso Señor, a carón dunha fonte pequena situada á beira do camiño por onde André paseaba as vacas. Pertencía a unha saga de ánades transhumantes que traballaban nun circo como malabaristas pero ela non sabía nada diso. Palmira era claramente un bebé abandoado. Non atopaba familiares coñecidos por ningures...
Ao cabo duns días chegaron ao Val di Orras un grupo de patos amarelos ben bonitiños, co peteiro limpo e as plumas batendo no ar. Celebraban unha festa.
Jeremy, o máis grande de todos, achegouse a ela e preguntoulle:
-E ti, de quen ves sendo?
Non houbo resposta. Palmira non sabía quen eran os seus pais. Jeremy observouna atentamente con aire de suficiencia e engadiu: - Es ben fea¡ Como te chamas?
-Palmira, dixo algo tímida, podo ir con vós?
Jeremy dixo que sí e levouna cos seus irmáns. Estes nin lle miraron á cara. Cando lles falaba non lle contestaban, como se non falase niguén. Comprendeu entón que non a querían no seu clan. Sería porque era fea? Sería porque non a coñecían? Sería porque eran tontiños de todo? Como non entendía nada e non estaba a gusto, colleu o bolsiño de Zara Animal e marchou para a cidade. Pensou en operarse, reducirse o peteiro ou tinxir a plumaxe. Non o fixo. Vós pensaredes que esta pata se transformará nun cisne fermoso pero estades nun erro. Palmira era unha pata dos pes á cabeza. Así que non cabe esperar un regreso toda chula, rodeada de cisnes¡
Que fixo entón? Meteuse a cantante nun pub do barrio chinés. Alí coñeceu a un can moi simpático que fixo dela toda unha intérprete do Bel Cuácntico. Actuaba todas as noites. O seu espéctaculo acadou moita sona entre os noctámbulos. Pouco a pouco o seu aspecto foi cambiando e convertiuse na pata máis sexi do local polo que era moi demandada como compaña de cans, patos, lobos e demais animais.
Un bo día Jeremy chegou ao bar e tralo espéctaculo quixo deitar con Palmira. Parecíalle tan glamurosa...
Palmira díxolle que esperara un chisco, que tiña que cambiar a plumaxe toda e meteuno coas ocas, un grupo radical feminista de ánades. Elas quitáronlle as plumas e organizaron un festival orxiástico. El berraba coma un tolo pero xa era tarde, as ocas estaban enriba del e metíanlle o peteiro por todas partes. Logo deixárono só, no medio do recinto. Estaba feito polvo. Mallaran nel coma tolas. Palmira compadeceuse e levouno con ela. Cuidouno e deulle de comer. El preguntábase seguido porque lle fixeran iso, porque o trataran tan mal. Sería porque era de fóra? Sería porque non era un ganso? Sería porque eran tontas?

A soberbia, como o desprezo, é un conto xa moi vello. Estade atentos e dádelle sempre ao corazón o mellor alimento.