jeudi, novembre 11, 2010

ARTIGO PUBLICADO EN LA REGIÓN




BENEDICTO ( II parte)

Marchou. Foise co vento. Profundamente disgustado, iso si, polo anticlericalismo que, segundo el propio afirmou, invade o Estado Español, tanto ou máis que no ano 36. Curioso atrevemento o do Papa facer tal comparación, sabendo como sabemos que a Igrexa lexitimou un estado fascista durante corenta longos anos. Mellor tivese sido que calase a boca e se ocupase do que lle tocaba: de Dios y de sus gentes.

O que sucede é que a Igrexa anda sempre a outra cousa, isto é, a facer valoracións morais sobre a cousa pública, partindo de teses practicamente integristas, coa pretensión de interferir nas decisións políticas. Podería parecer que esqueceu aquilo de 'dad a Dios lo que es de Dios y al césar lo que es del césar', mais non é así. Non existe ningún problema de 'desmemoria' ao respecto das súas funcións espirituais. En absoluto. A 'amnesia', no seu caso, vén determinada por intereses pecuniarios e de dominación.

Daquela, somos conscientes de que non acepta conformarse con manifestar o seu rexeite polo aborto, divorcio ou outro. Sabemos que se nega a perder o antigo poder de persuasión, non exento de violencia emocional na medida en que implicaba a culpabilización da freguesía. Así, pola potestade que 'lle era conferida' -e ignoramos quen lla confería e por que, dada a súa incapacidade para a xustiza repetidamente corroborada ao longo da historia-, o conxunto do clero podía acceder á vida privada das persoas, por medio da confesión, e 'orientalas', isto é, controlar as súas vidas e, por ende, o seu pensamento político, sempre encamiñado a posturas reaccionarias e moralizantes.

Tendo conta disto, non sorprenden as funestas declaracións sobre a pederastia do cardeal Cañizares que, a pesar da que está a caer, insiste en que a Igrexa é 'santa' e ten a ousadía de afirmar que o que se quere é distraer a atención dos/das católicos/as con 'outras cousas', sendo estas os abusos sexuais contra menores. Daquela a pregunta é outra vez a mesma: u-la humildade cristiá e a consecuente autocrítica?