lundi, novembre 04, 2013

Artigo publicado en La Región hai un mes sobre "Ningún precipicio", o último libro de Olalla COCIÑA.

Ningún precipicio, o último libro de Olalla Cociña, preséntase hoxe mércores, 6 de novembro, ás 20:00. O acto será na Fundación Granell.
 


NINGÚN PRECIPICIO

Foi o poeta Yves Bonnefoy (Tours, 1923) quen dixo aquilo tan certeiro de que “Perdemos contacto tanto con la profundidad del lugar que ocupamos en la tierra como con la dignidad de las demás personas ”. Mais, a que lugar profundo se refería o francés? A ese vasto territorio de silencio que existe entre o que en realidade somos e aquilo que pretendemos ser? Á memoria do vivido en liberdade, moi anterior á esta consciencia excesiva de que nos miran? Á distancia que coloca precipicios entre o desexo de irmos cara outras persoas e nós propias? Certamente, a medida que cumprimos anos, aumentan os abismos que nos separan dos demais. Se cadra por iso, pensar a infancia, alén de mitificacións -nalgúns casos pode ter sido dolorosa-, permite experimentar novamente esa sensación estraña de que ningún precipicio pode rompernos. Precisamente por iso, porque recupera ese tramo da memoria sen concesións -nada máis ñoño que presentar o infantil nun estado de candor perpetuo- nin temor, é polo que me pareceu tan interesante Ningún precipicio, o novo libro de poemas -ou son historias?- de Olalla Cociña (Viveiro, 1979). Como moi ben explica Ildefonso Rodríguez no prólogo, estes poemas-conto de Olalla, “son relatos de un interior volcado al exterior” cunha intensidade expresionista, inusual na narración da experiencia infantil, lograda mediante a subxectividade rescatada da nenez. O imaxinario da nena que Cociña reflicte neste poemario achégase ao misterio, a eses pequenos segredos que ficaron prendidos nos obxectos, un punto de partida para a reconstrución de cada episodio poético que se ofrece. Existe entón neste libro algo inquietante, con escenas propias dun filme de Tim Burton -noite tras noite aparecíaselle a xemelga suicida/ e aloulábaa o remorso de non ter imaxinado/ que quería matarse (...) xoguemos ao home das tebras/ oíaa desde debaixo da cama/ desde dentro do armario a xemelga morta...-, un efecto que a poeta consegue por medio da ruptura desa fatigosa idealización da infancia subvertindo os mitos. Aparecerán, xa que logo, ao longo do libro, personaxes dos relatos clásicos en tesituras diferentes das esperábeis, como a fadiña inmóbil, por citar un exemplo, que nos remitirá aquí á presenza da morte. Dá conta tamén dos xogos estraños, practicados ás escuras, nos que as bocas se aproximan, con calquera escusa, por mor de remedar o que fan os adultos e que, consecuentemente, colocan á protagonista fóra da inocencia imbécil que atribuímos tantas veces ás cativas: “deixábasme abrirche a boca/ como un peixiño mol/ para que che relatara as conversas/ dos debuxos animados/ que te habitaban (...)/ miña irmá peqquena/ eu protexeríate/ de calquera catástrofe/ e tu/ pensando o mesmo para min/ abríaste para que te enchera de debuxos e palabras”. En efecto, os textos da poeta lucense, posúen unha narratividade que incita á lectura. Son, os seus, contos crueis, expresionistas e desconcertantes. Instan a “abrir a billa e desaparecer/ no chorro efervescente da bañeira”. Porén, non conseguiremos saír facilmente deste libro estraño. Nigún precipicio, lévanos, con esta atmósfera nonsense, a un lugar moi moi profundo que pode conducirnos de volta á terra.

ROSA ENRÍQUEZ