vendredi, février 23, 2007

MÁIS COUSAS DE ASOR: A NAVESCOTECA

Asor está decidida. Vai pechar a caixiña galeánica por un tempo e deixar de escoitar todas as tormentas que saen de dentro despois dese inverno frío e perturbador... O XIGANTE anda perdido nos xardíns do seu castelo construíndo muros máis altos dos que xa ten por ver de dar un aire de importancia a esa fortaleza que garda dentro todo o lixo emocional que bota polas orellas. Porque mira que se pon feo ... Semella un diaño vermello ¡
(Tendo en conta que o XIGANTE non vai retornar para durmir no corazón de Asor, ímolo deixar cos seus asuntos, fabricando un aillamento discordante como a peor actuación musical que poidades imaxinar. )
Partindo pois do devastamento sentimental, o forno non estaba para bolos, así que Asor colleu o seu mellor siderotraxe, estirou a trenza, envolveuna nun pequeno roliño alongado e voilà... Fántastico peinado. Despois maquillou o rosto, pulsou un sorriso feito de cereixas, colleu o conmutador novo, deulle ao botón de festa e saiu do Palacio dos Salgueiros cara á nave nodriza que era onde abriran a navescoteca nova.


DIES IRAE é o nome que lle deron os Aretxitas de Komodoro a ese espacio de lecer no que os habitantes deste planeta da luz contínua podían disfrutar do mellor espectáculo: A Grande Escuridade. Asor estaba moi ilusionada ante a posibilidade de coñecer esa escuridade plena, iso que noutras galaxias chaman noite e que din que favorece os encontros sexis. Ademáis tiña unha cita cos seus amigos, OS HÍBRIDOS.
OS HÍBRIDOS son os habitantes de Noruf, unha rexión aretxita do norte, que viven dentro e fóra da auga. Con eles Asor realizaba bailes debuxando cores e caramelos co seu van.
A festa prometía sorpresas e todos os tapices do erotismo para durmir como unha raíña mística nas profundidades do desexo abisal que tanto nos retorce.

mardi, février 20, 2007

ARTIGO PUBLICADO NA REXIÓN

ESES PREMIOS…

Domingo 22.00 remata o telexornal e poño atención ao televisor. Un pouco de zapping e miro na primeira: ANUNCIOS. Sigo esperando sentada no meu sofá que comece a gala. Encántame estos eventos porque adoro os premios, debe ser que como non teño moitos fago dos que teñen os demáis todo un acontecemento. Noutras cadeas siguen coa súa programación normal. Como poden? Cinco minutos despois volvo a ver que pasa na televisión de todos, a primeira: ANUNCIOS. Molesta un pouco pero con estas cousas non debemos perder a fé. Nalgún momento rematará o asedio. Estou a pensar en Numancia. Xa o imaxino: muller catatónica no puf da súa casa esperando… Non. Nunmancia non vale como modelo porque non me vai nada o de esperar e ser unha heroína… Ben, novo intento. Con esta teima de se son ou non imbatíbel pola publicidade perdín a conta. Canto tempo vai que levo agardando? Nin idea pero a situación é a mesma: ANUNCIOS. Ríndome. Decido ver a publicidade e aprender algo sobre todas esas necesidades que non teño e que sen dúbida algunha debería ter: UN COCHE. Sería mellor que ignorase esta necesidade porque tal e como conduzo… Por fin. Comeza a cerimonia, abreviada, cun presentador versátil, áxil e cun humor certamente corrosivo. Gústame. Penso que xa está ben de plastas grandilocuentes, megalómanos da palabra que falan e falan e non din nada. Corbacho é un auténtico histrión. Domina o escenario e fai da interpretación un acto cotiá verdadeiramente sublime. Os traxes? Ninguén é perfecto. Non ía acertar en todo. Dun tiro na caluga esmaga o rollo dos agradecementos e esa felicitación condescendente aos nominados pero non premiados… Non entendo porque o fan se non é certo. Eu se gaño un premio sinto ledicia de ser eu a premiada e non outro e punto. Esta actitude de falsa modestia é impostada e reflicte unha educación moi esmerada nisto da culpa. Ninguén é culpábel dun triunfo pero sí é culpábel da condescendencia que ten bastante máis mala leche. Hai moita xente boa nas artes e na farándula que non ten voz durante moito tempo por non ter os amigos ou contactos necesarios e outros que tendo menos valía si teñen ese recoñecemento por estar “conectados” adecuadamente. Así é a vida para o actor Walter Vidarte que despois de décadas adicado ao cinema, está nominado ao mellor actor revelación pola súa interpretación no film “La noche de los girasoles”. Espero que non llo dean meu pobre¡ Que situación de inxustiza artística marcada polas enrugas do tempo devastador. Estou cansa. Serán os anos? Dende que me fixo este comentario unha amiga cando lle falei do meu fastío, recoñézoo estou moi moi preocupada. Foiseme a cabeza… Non pode ser: ANUNCIOS. Estáme ben por non escoitar iso de que nunha lista, do que sexa, neste caso de publicidade, o principio vai o primeiro e logo están todos os demáis. O primeiro foi o do mercedes e agora xa non sei por que marca vai… Son demasiados, non o resisto, pero… Xa rematan e chega Pe e, claro, eu quero ser coma ela: a primeira da lista, a máis internacional, unha das mellores( Marta Etrura tamén existe e Maribel, a Verdú), a máis sinceira, a única a quen lle creo iso de felicitar as outras nominadas na mesma categoría que ela. É certo pero así son as cousas: hai xente que non sabe un porque pero xamais resulta falsa ou insinceira. Digamos que hai persoas transparentes que falan cos ollos, dende a barriga, como Pe. Por iso se lle felicita con ganas. Así: felicidades Pe.

Rosa Enríquez.

dimanche, février 18, 2007

A FRANÉTICO


A ELLA

En el invierno viajaremos en un vagón de tren
con asientos azules.
Seremos felices.
Habrá un nido de besos
oculto en los rincones.


cerrarán sus ojos para no ver los gestos
en las últimas sombras,
esos monstruos huidizos, multitudes oscuras
de demonios y lobos.

Y luego en tu mejilla sentirás un rasguño...
un beso muy pequeño como una araña suave
correrá por tu cuello...

Y me dirás:" búscala¡", reclinando tu cara
-y tardaremos mucho en hallar esa araña,
por demás indiscreta.


POEMA DE ARTHUR RIMBAUD

Franética lín a Rimbaud, a Baudelaire, a Bukowski, a Bonnefoi... Tamén "Opus pistorum" ou " El amante", ou os trópicos, ou "A historia de O"... Seguramente che gustaría, se non a viches xa unha peli asiática titulada, creo, "Mentiras" sobre dous vagabundos sexuais... Leonard Cohen? Passolini? "Os contos de Canterbury"? Que me perdo, que caio, que non chego, que non dou... Hai tantos interesantes.... Anaïs e os seus diarios... Rifo I de Zeuquirne, lectora compulsiva, terá moitos títulos máis que agora non me veñen á cabeza.
Voilà outro poema. Esta vez de Bukowski:


Confesión

Esperando la muerte
Como un gato
Que va a salat sobre
La cama


Me da tanta pena
Mi mujer

Ella verá este
Cuerpo
Blanco
Rígido
Lo zarandeará una vez y luego
Quizás
Otra:

"Hank"

Hank no
Responderá.


No es mi muerte lo que
Me preocupa, es mi mujer
Que se quedará con este
Montón de
Nada.

Espero que che gusten os poemas. Noraboa pola túa prosa trepidante, veloz, rápida, directa. Gustoume moito.