vendredi, mai 28, 2010

HOMENAXE A ROSALÍA






“(…) Que hai amores de índole pezoñenta
que privan os espritos, que turban as conciencias,
que morden si acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen que quentarse a súa fogueira”

(“Follas Novas”, Rosalía de Castro)


En tecer e destecer ocupou Jessica o tempo
inscrita nas paredes das casas.
E sábeno todas.

Mais isto non é Nova Iorque
E se te Cansas ficas muda-como en todas partes.
E ela calou varias estacións seguidas-anoada as pedras.

Pero eu sementar sementarei o liño de clarear-dixo EL.
E mentres o pobo nin medre fareiche nena un cantar.

En folgar e fornecer-l’esprit grand(e)-dieuse-
trazou Jessica o inverno
até afundir naquel abrazo.

E soubérono todas-que o amaches- indigna e relixiosa.

E dios cho pague miña reina
por me solicitares amor.

Por tecer e destecer parou Jessica o tempo
vestiu o saial-botouse á leira
lanzou o corpo enriba das prantas
-qu’on dit que les plantes ne parlent jamais-
que las plantas no hablan
que non falan-non.
Que fablan en glosa descoñecida.
Mais iso non conta.
O que conta é o amor
Toujours cette émotion
cette idée du paradis
cette recherche
de magdalenas ou pan de millo mal rillado
de fábulas
e cantares
do noso lar
daquel mar salobre
batendo na rocha enquistada
du gran coeur amante
esprit fort e indecoroso
traballando arreo
na cama
na terra
no mar ou na cociña
la nouvelle cuisine deseñada para ti
pro teu benestar
pra faceres química
coas fabas cordeiras
cos chícharos
con todo tipo de chourizos
grandes saucisses e filloas
on dit crêpes de algodón
ou ovos fritidos…

E que fais que tomas prestadas as penas?
Que teis que alivias su pesar?
Le gros chagrin d’un homme triste
d’un triste homme qui s’éteint.
E apágase
vaise apagando
luz e lámpadas
cavernarias formas do instinto
na espiral de panos de prata
no arruallo lene do pranto
desigual
informe e infinito-como a dor
con esa estraña maneira de convencer…
Que non existe en ningures
nada semellante ao desencanto
á pertinaz expresión do que termina
daquilo que remata
do fin final-último e definitivo

Et s’il finit-mon dieu
mon tout puissant dompteur des lions
xornaleiro prodixioso
obreiro e orfebre das miñas prendas
como recuperar o que xa foi?

En tecer e destecer ocupou Jessica o tempo
inscrita nas paredes das casas.
E sábeno todas.