vendredi, mars 09, 2007

ASOR HOMENAXEA A CARLOS CASARES



Marcos Valacárcel convocou a todos os habitantes da blogosfera para facer unha homenaxe ao escritor, articulista e académico Carlos Casares. Valdeorosa quere sumarse a esta invitación para lembrar ao escritor de XOGUETES NUN TEMPO PERDIDO (premio Galaxia e premio da Crítica Española).
Hoxe, no liceo ourensá terá lugar un acto no que máis de 50 persoas lerán os seus textos xornalísticos. Na derradeira páxina do Galicia Hoxe Valcárcel asegura que ademáis dun bo escritor era unha excelente persoa é un gran tertuliano. Seguro que sí. Ten que ser apaixoante xuntar cultura e bondade. Non sempre van unidos. É unha mágoa.


De Carlos Casares hai na casa familiar este libro de contos A GALIÑA AZUL, editado por primeira vez no 1968. Meu pai, moi preocupado sempre por darmos a coñecer a Galicia matria de tradicións, lingua e lendas marabillosas, mercou este libro para min metendo toda a imaxinación galega dun cráneo tan privilexiado... Lémbrome desa galiña que facía COCOROCO, moi afrancesada ela pois case fai coma os galos franceses cuxo berro ven sendo algo así, COCORICO...

mercredi, mars 07, 2007

OS HÍBRIDOS : OS NOMES




Asor III fixo a súa entrada en DIES IRAE cun aire de evasión como perdida nun labirinto convulso de ideas e teorías sen rematar sobre a concupiscencia dos arextitas. De todos modos a escuridade estendía a maxia pola navescoteca como purpurina brillante e cegadora... A liña estaba marcada. Asor reinaba entre OS HÍBRIDOS como unha especie de flor dos encantamentos. Eles queríana coa cotidianidade da mansedume, con cada reflexión exposta mantel a mantel como un grolo de feitizos e liberdades. Ela tamén lles quería ben porque xamais podería esquecer todo o tempo que lle prestaron para coser ben as chagas e bordar proxectos novos de aloumiños e pasteis de arandos. Chegou ata eles por medio de Ilov de Améndoa Central, o constructor da gargallada e os periplos. Ilov puña música e enchía os brazos e pernas de perfumes e afeites. Era como unha Alicia marabillosa e marabillada. Asor e el paseaban xuntos á beira dese mar da zona de Noruf, tan verde, tan azul. Ilov conduciuna ata a súa tribu e púxoa en contacto con todos eles:
Esmar, Pigmalion, Gobertrand e Imaj.
Antes da Guerra Civil en Noruf, estes eran os dirixentes políticos e a Asor III de Zeuquirne parecíalle ben así. Ao principio foi o silenzo. Observárona con atención. Co tempo puxéronlle un cetro, agasallárona con flores e colmaron todas as súas necesidades de risa e paz.


O ANFIBIO: Vou meter baza. Eu a estes todos non os soporto. (Ela sábeo e faimos tragar sempre que pode. "os híbridos son tan graciosos, son tan bos, son tan listos..." O que son é gilipollas ho¡)Xa está ben. Voulle meter un bramido a Asor que cando vexa saír o lume pola miña boca xa veremos quen é mellor se eles ou eu.

ASOR: Isixxxxxx¡¡¡ Es un anfibio malo e traidor. Díxenche moreiras de veces que non abriras boca. Non tes ningunha razón. Deixa o conto para outra ocasión e mete o lume dentro. Levamos anos xa con esta teima. Ti ao teu. Déixame tranquila que vai empezar A Gran Escuridade.

Pouco a pouco as luces foron caendo e Asor concentrou toda a súa forza para vivir polo menos uns segundos nese magma de liberdades extremas e amar como indica a tradición Rilkeana, pechando as formas, concretando a VERDADE no escuro. Sentindo a pura esencia.