lundi, décembre 07, 2009

DIÁLOGO ENTRE O CAN, CONSCIENTE DE SEU, E A DONA DAS XESTAS




Non hai maneira. algo foi mal, algo estragou a posibilidade de comunicármonos con esta deidade natural feminina, Non podo imaxinar o que, Nin idea teño diso, A verdade é que, talvez, e mira ben que digo talvez, pois non ousaría eu afirmar como verdade absoluta o que creo, abofé que non, a Dona das Xestas ande molesta por algo que fixemos. Pero que dis, Troski?, Iso é imposíbel, Se non fixemos nada!. Iso dilo ti, mais eu estou certo de que a ofendimos, Se cadra foi por andármos pola zona sen permiso. Ti toleaches, can!. Mira, rapaza, non penso discutir contigo sobre este asunto, Agora o que cómpre é saír de aquí, deste burato escuro e noxento e poder volver a Vellarre. Trosky, Iso vai ser difícil porque ir cara a arriba até dar co bico do monte hanos levar horas.... Xa, pero non imos ficar enterrados sen facermos nada só polo feito de estar cansos!, Non cres?.

(No Libro das Verdades este episodio é case pasado por alto. As voces narradoras non consideraron que isto merecese demasiada atención. Preocupáballes bastante máis o misterio da inmensa morada oceánica, coma se naquel ámbito vexetal nada tivese conexión. Para comprenderdes isto, velaí un extracto do texto:

“ Do que aconteceu na parte do fondo da aldea entre Area do Souto-Piñeiral Cadrado, o cuzo, Trosky para ser exactos, e a Dona das Xestas, o único que sabemos é que solucionaron o malentendido sen grandes dificultades. A verbosidade do animal, callou na alma anoxada da deidade natural.”)

O caso é que Trosky, o cadelo máis ladrador de Vellarre, iniciou a súplica dialogante ouleando, tal e como fixeran durante anos os seus devanceiros, cans de grande altura, depredadores de galos e galiñas, fortes e egrexios:
-Guau, guau, guau-comezou-(déixate de trapalladas e fála dunha vez, presuntuoso, que es un presuntuoso- repetíalle Area do Souto-Piñeiral Cadrado polo baixo) -grande e poderosa muller, a máis fermosa de cantas deidades teño coñecido (mentirán, peloteiro, lambecús, esta muller é feísima, Así non imos conseguir nada)…”
-Basta-respondeu a deusa- deixa os afagos e responde, “trampacan”, que faciades vós por aquí?.
-Ouh, deidade prodixiosa, non faciamos nada en absoluto. Caemos polo cavorco de Vellarre e unha forza estrañísima conduciunos até aquí.-
-Simplemente.
-Simplemente.
-Ben. Por esta vez vou ser xenerosa. Abrirei a tapadeira terrestre para que poidades marchar, pero debedes saber que, para virdes por aquí, hai que envíar primeiro a flor da pataca co voso nome e o da Grande AnxanA escrita nas pétalas. Só así saberei que non sodes inimigos.
- A Grande AnxanA? E quen vén sendo esa muller?.
-Xa o averiguaredes. Polo de agora saíde de aí!
Ao dicir iso, a parte de arriba que lles cubría a cabeza-azebac, elevouse polo aire, como antes de caeren naquel furado. Entón un vento forte botou todo enriba da herba fresca. Cando digo todo, refírome a todo, isto é, ao cuzo, á magnética rapaza e mailo resto, as bonecas, os libros, a tira de panos larafuzados de graxa, os coitelos e toda a ferramenta para morder, as caixas, as mudas de roupa limpa, as cadeiras, o vello arcón de madeira podre e as sabas de liño. Unha vez fóra daquela pota natural, o que lles agardaba era o camiño de regreso, cousa difícil pois terían que rubir polo lombo do monte e iso levaríalles aínda un par de horas.