HISTORIAS BREVES: O BARCO DE CAROLA

No país de Carola Smith existía un mar inmenso, como unha gran saba trasnparente estendida baixo aquel ceo gris e metálico que cubría todo. Era o mar de Carola Smith, a súa grande casa líquida onde verquer anhelos sen medo de perderse neles, orfa e desorientada como estaba. Carola Smih tiña sete anos cando levou a cabo a súa primeira gran viaxe: unha traxectoria inaudita ao londo daquelas augas salgadas cara un universo de titáns e magnolias, algo así como un sitio no que hibernar igual que un animal pois esa era a maneira que ela tiña de espallar a consciencia e liberarse.
Para o seu periplo construiu un barquiño pequeno feito todo de papel. Despois de moito cavilar nun nome para a nau, decidiu chamarlle Memorie.
O Memorie saiu das costas daquel país estrañísimo unha noite de novembro cun só paxaxeiro, Carola Smith. Que grande viaxe fixeron e cantos paraxes descubriron... Unha rexión de peixes alongados cunha cola enorme, de tres metros aproximadamente, tigres de dúas cabezas e un exército de camelios cargados de metralla vexetal. E todo a unha velocidade extrema, exactamente de tres mil quilómetros por segundo. Parecía incrible poder visitar lugares tan remotos en tan pouco tempo pero nada era imposible para Carola e o seu barquiño de papel conque navegaron e navegaron no medio da tormenta reisitindo sempre á furia das augas salvaxes e rotundas. A xove viaxeira mailo seu barco eran como reises poderosos, triunfantes mariños, marabillosos paxaros voadores. Pode resultar raro pero así era Carola Smith e o seu mundo cimentado de posibilidades, a súa morada aberta, e, como sucede case sempre, a viaxe chegou ao seu fin, un punto definitorio e revelador que máis lle valera non ter decuberto porque tanto para Carola como para o súa barca supuso un tránsito tráxico, despiadado e cruel que os deixaría na beira dun lugar común, sen animais xigantescos nin monstros depredadores. Si, Carola Smith voltara a un mar como todos os mares, grande e azul, no que o barquiño, outrora máxico e forte, virou pequeno, practicamente minúsculo ate desparecer. Carola non quixo marchar dalí en moito tempo, tanto que non o creriades... Cecais ansiaba un renascemento ou un oasis no medio da auga, mais, endexamais sucedeu nada. Na superficie só quedaban restos dun papel mollado, derretido e triste. Realmente, con todo o que pasara, podía esperar algo aínda Carola?