HISTORIAS BREVES: SOZUMI TINAMÉ

Hai lugares onde non existe a calma. Son sitios perdidos no medio da metralla nos que xa non é posible a tristura porque o medo ocupa demasiado espacio. Suzumi Tinamé tivo a mala sorte de nacer alí pero el non o sabe. Descoñece que detrás das montañas de Zanaï os rapaces non queren comer verduras porque prefiren a pasta ou as hamburguesas. El se alimenta con pouca cousa e endexamais levou á boca un caramelo. Non espera nada pois a palabra esperanza non ten sentido para el. Hai uns días recibiu o seu primeiro agasallo: unha metralleta enorme.
Agora lévaa colgada enriba todos os días. Con este regalo Sozumi soubo que xa non era un neno. En Zanaï, a infancia ten unha duración de oito ou nove anos e ninguén protesta. É máis, coma todos os rapaces do lugar, ao abrir o paquete e ver a metralleta sorriu contento porque chegara o tempo de matar, de ir á guerra para defender ao seu pobo. Matar para el era un orgullo, alomenos así llo aprendera Nonju, o seu avó, trala morte do seu pai.
Quince días andivo Sozumi coa arma ao lombo feito un homiño, esgotado de tanto e tanto camiñar entre as montañas, agochado coma un ourizo. Pesaba tanto a metralleta¡ Porén, unha mañá escoitou un estoupido enorme, como cando todos aqueles homes brancos andaban nas covas traballando duro para coller uns cristais de cores brillantes polos que toleaban... Pouco despois sentiu unha dor intensa na perna dereita. Estaba partida e sangraba moito. Comezou a chorar pero non atopou consuelo. Buscou nervioso a metade da perna perdida pero estaba demasiado lonxe, a tres metros máis ou menos e non tiña folgos para chegar ata ela. Quería gardala con el e levala para a súa palloza. Se cadra Imaxinou que o médico aquel de pelo vermello podería pegarlla... Non puido ser así pero Sozumi Tinamé non quería crelo. El seguiu esperando moitos anos co anaco de perna perdida apodrecendo dentro da súa casa ... Ese foi o seu único soño na vida.