trallazos

TRALLAZOS

Pum nena pum. Esa é a música que nos separa-daddy. A do principio. O pum pum da criatura humana. Colgada do aire.

****

Unha leve e sutil caricia no esparto bastaría para comprendelo.
Pero tu dime-y sin temor:cuántas muertes nacen en ti?

****

A pesar do ruído-permaneces así: en éxtase. Nada perturba a intimidade secreta...
O sol morre a túa beira. Y te separas. Y mueres.

****

Foi unha escisión-unha distancia irreparábel. Un murmurio xordo.

****

Agora-as paredes inchan todo de ausencia. E -a verdade- non me sorprende. Sempre me pareceu que a dor é un cristal que rompe as costuras de dentro das casas facendo un túnel entre o salón e a tráquea. Neste caso o meteorito foi un trallazo no hipotálamo.

Así é que eu -vástaga de bronce e zucre- entrei nesa grota grande e cheguei ao noso canón do Sil-en Colorado.
Dalgún xeito perdín a idea muscular de vivir.

****


E teño -por iso- grandes dificultades de supervivencia. É certo. Aceptar o teu esquema esquelético e ser contigo piel roja é unha operación complicada-daddy. Tal vez por esa razón te busco y te busco porque anhelo la explosión: o trallazo na memoria. Quero desinchar as paredes. Colocar a bomba no túnel. Romper todo.

Mais rien ne casse plus car nous avions un contrat d'amour inexplicable. Une forteresse.

****

Do noso contrato-quédome co campo -e- principalmente- con esa elástica compostura da herba. El desvanecimiento violeta de algunas flores tibias lo quiero también para mi. Igualmente farei meu o rebumbio de estalotes marcándome o paso: pum nena pum. Pum pum.

****
****

Mátame esta angustia. Non é melancolía. É un terror denso e abdominal: une grosse émotion à l'intérieur. Xusto no estómago da pobreza.

Vivo pois un éxodo brutal coa absurda pretensión de atravesar o Nilo en canoa. Quero pasar do Courel a Novoneyra e volver aquí-ao centro. Ler a Keats en silencio e respirar

Fareino porque non teño pensado aceptar que somos un pum pum que se desfai entre os dedos-que sucumbe aos golpes do vencello dalgúns bárbaros inertes.

****
****




Creo que Dylan Thomas consideraba a poesía algo orgánico. Talvez por iso a sentiu como un vergallo no centro da cabeza pois é aí onde habita o criterio desorganizado. Más inclinado a caer que a levantarse-o maldito entre os malditos cubriu de esparto as palabras. Foi un titán moi bárbaro nas tabernas.

A creación poética esquematízase así-nun pensamento orxíastico-a pesar da distorsión da linguaxe e das súas particulares trampas.

Por iso-o segredo mellor gardado dos poetas radica no tránsito dos particulares asuntos á expresión exacta. Malia todo-o máis probábel é que non exista camiño algún. Unicamente unha negrísima poza azul celeste. Todas as grandes zorras masculinas da historia viven aí. Definitivamente temos que berralo.

****
****