Amigos bloggers, podemos soñar, soñemos. Imaxinemos un país galego poboado de mulleres galegas, de homes galegos, de nenas e nenos galegos, de música galega, de poesía, teatro e narrativa galegas, de tendas de obxectos galegos, de papagaios galegos que falen galego... Pensemos con memoria, para ter unha paisaxe lingüística PROPIA, pasemos de vintecinco mil a un millón. Non cedamos ante a presión, non creamos que nada hai que facer.
Saiamos deste espazo estreito, deste país de ananos.
"(...)
Son rebelde,
danme noxo os homes mansos,
os pequenos tendeiros do tedio,
os que viven coma sapos.
Durmo sobre un xergón de neve,
i estou descalzo.
Sofrín a lei do embudo
e son moi mal pensado.
Creo nos homes puros
que non son educados
que non teñen modales esquisitos
nin saben comportarse coma fámulos...
Viaxe ao país dos ananos de Celso Emilio Ferreiro
6 commentaires:
Gústame este amor pola terra galega.
Un saudiño.
Si, soñemos.
Esas palabras de Celso Emilio son a traducción do meu pensamento. Vivir só se pode vivir así, o resto é crer que somos como somos porque o leximos libremente.
Unha aperta maleducada, Rosa.
Soñaremos, pero a min o que máis me gusta e cando os soños se fan realidade.
Boa escolla este poema de Celso Emilio.
Bicos irmá, a ver ónde andas.
Este é un post que merece un comentario, e o meu é: así sexa.
A magoa dos sonos é o despertar...............
bicos e non esqueza avisarme si volve polas librerías da Coruña.
Enregistrer un commentaire