a silandeira
...e non di nada,
desaparece no límite das palabras.
Para coller o seu pulso de imán,
para capturalo,
é necesario non volver atrás,
esquecer a textura da memoria.
(Os que calan
pintan o silenzo cos dedos,
xogan co impacto que se produce na cabeza
xusto cando todo se revolve nas entrañas)
E cala,
nada di porque nada sabe.
Só escoita,
mira,
pasa as mans
polos bordes da ausenza.
E vaise,
desaparece detrás da brétema,
silandeira.
3 commentaires:
Fermoso e conmovedor.
Fermosísimo texto o de hoxe Rosa,
Pensei que xa esqueceras esta casa que tes aberta, non a esquezas, gústanos moito, a min sobre todo.
Bicos.
Vírao hai tempo pero tiña ganas de lelo con calma, pagou a pena a espera. Estupenda a harmonía imaxe/texto. Saúdos.
Enregistrer un commentaire