CANTO CATRO
... tras da
ollada-a miniatura ficou estantía. con medio corpo fóra
da boca e non dixo ren. pero non podería permanecer moito tempo
naquel estado. as cousas móvense-é certo-mais en que sentido
dicimos isto? móvense de lado a lado ou van de adiante cara atrás?
buscan talvez un punto ao que dirixirse? existe este punto?
o punto-como
destino-ese lugar no espazo tridimensional-suspendido no
aire-como se-despois de voar moito-parase nalgún momento-por algunha
estraña razón-e puider botarnos ollo enriba ou falarnos.
mírame-diría o punto-son esa exactitude que pretendes e que eu
mesmo desprezo-sácame de aquí-é insoportábel estar quieto...
... e a miniatura volveu meter o
corpo na grota. camiñou novamente por riba da espiña-fixo do
temor e da indolencia que este produce-un espazo minimamente
habitábel para sobrevivir-quería coller aire-antes de volver saír.
miña delicada miniatura-sempre en equilibrio.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire