canto un
... é que tiña unha espiña dentro. por iso non podía respirar ben. falaba en anacos-porque as frases partían no punto exacto que separaba o dito daquilo que quedaba por dicir... tampouco podía murmurar. iso sería como comerse a si mesma e ninguén que desexe ser amada querería alimentarse da carne propia. se o fixer-que quedaría para entregar?
estes cantos serán un clamor para os corazóns ennegrecidos pola grisalla-porque finalmente soubemos o máis importante de todo: o inferno estaba alí mesmo-fronte á farmacia. pouco ou nada había nel de singular que puidese resultar interesante. dante pasouse tres pueblos coa descrición do imperio da malicia.
... é que a espiña estaba alí dentro-atravesando a tráquea-así que o aire envurullábaselle no medio-transformando todo noutra cousa. precisa-repetías en tres golpes de voz-e eu intentábao: berraba cos ollos o que non podía expresar en palabras. era tan estraño... o propio silencio partía-como partiran as cousas que perderamos anos atrás. malia todo-aínda hai días preciosos-nos que lembro como soaba eu na túa boca. non sei porque-mais hai recordos que nunca logramos romper.
impresión ante o forno: ese que temos preto da casa e que nos pon a pel de galiña. a antropofaxia actual repítese dúas veces por segundo-conste. eu vin mastigar a autoestima da xente con fruición. a vergonza atravesáballes as meixelas trala infamia. pero-raramente-isto derivou en comportamentos positivos.
caerán cristais dos ollos das casas e o ceo botará peixes sobre nós. e que caia de todo por todas partes!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire